پونه پارسایی کارگردان نمایش«اعلامِ وَ» عنوان کرد
پرسش و پرسشگری مهمترین دغدغه ما بود
پرسش و پرسشگری مهمترین دغدغه ما بود 2
پرسش و پرسشگری مهمترین دغدغه ما بود 3
پرسش و پرسشگری مهمترین دغدغه ما بود 4
پونه پارسایی کارگردان نمایش«اعلامِ وَ» گفت: یکی از ایده‌هایی که در ذهن داشتیم این بود که ذهن منطق‌گرا و ایدئولوژیک انسان امروز اگر با مسائلی مثل وحی و... رو‌برو شود، چه واکنشی خواهد داشت؟
به گزارش ایران تئاتر، پونه پارسایی طراح و کارگردان نمایش «اعلامِ وَ» در مورد ایده شکل‌گیری این اثر گفت: ایده اجرایی وابسته به ایده نمایشنامه‌نویس بود. او این ایده را در متنش مطرح کرد و من هم آن را پسندیدم و از همان ابتدای نگارش تصمیم داشتیم که این اثر به صحنه برود.
او ادامه داد: علیرضا ایزدی بعنوان نویسنده اثر اصرار داشت که در نمایش این ایده حتما مطرح شود که واقعا هر انسانی چقدر پرسشگری دارد؟ مهمترین پرسش ما چیست و تا کجا برای پاسخ پرسش‌هایمان پیش می‌رویم؟ آیا ما حاضریم برای دریافت پاسخ‌ها تا پای تخریب خودمان پیش برویم؟.
پارسایی افزود: ایده دیگری که در ذهن داشتیم این بود که ذهن منطق‌گرا و ایدئولوژیک انسان امروز اگر با مسائلی مثل وحی و... روبه‌رو شود، چه واکنشی خواهد داشت؟ ما تصمیم گرفتیم این ایده‌ها را به اجرا درآوریم به شکلی که بیشتر گفت‌وگوها در یک قطعه البته به صورت مجازی بوده و دو نفر با هم چت می‌کنند و پرسشگری ایجاد می‌شود.
او درباره پرسشگری انسان‌های امروزی و پاسخگویی جامعه به سوالات آنها عنوان کرد: ما بیشتر به جنبه فلسفی و روانشناختی پرسشگری توجه داشتیم و مطالبات جمعی و جامعه شناسی توجهی نداشتیم و می‌خواستیم نگاه فردی به مقوله پرسشگری برای هر انسان را در نظر بگیریم. در واقع نمایش «اعلامِ وَ» یک اثر درام اجتماعی محسوب نمی‌شود.
او که پیش از این نمایش «یک اسم یک کلمه‌ای که توش میم کاف شین داره» را در تماشاخانه فانوس اجرا کرده، همچنین اظهار داشت: من فکر می‌کنم این نوع پرسشگری مربوط به وضعیت جامعه نیست و هر انسانی در هر وضعیتی ممکن است چنین پرسش‌هایی داشته باشد. این سوال که آیا بعد از مرگ اتفاقی می‌افتد یا نه؟ آینده ما چه می‌شود و... ربطی به این ندارد که فرد در چه جامعه است و چه مشکلاتی دارد، این سوال ممکن است برای هر انسانی پیش بیاید. آنچه برای ما مهم بود موقعیت پرسشگری است که آیا می‌خواهیم پاسخی برایش دریافت کنیم یا نه؟!.
پارسایی درباره آن چیزی که می‌خواهد تماشاگران نمایش «اعلامِ وَ» آن را دریافت کنند، گفت: دلم می خواهد افرادی که از سالن خارج می شوند از خودشان بپرسند بزرگترین پرسش زندگی من چیست و من برای این پرسش تا کجا حاضرم زندگی‌ام را تغییر دهم. همان طور که در نمایش هم دو گروه و دو بازخورد در مواجه با پرسشگری می بینیم.
او در پایان در مورد انتخاب سالن ناصرخسرو برای اجرایش نمایش خود نیز توضیح داد: قطعا که جبری در انتخاب سالن برای اجرای نمایش هست چراکه حتی اگر خیلی ایده‌آل‌گرا هم نباشیم حداقل دوست داریم در یکی از سالن‌های تئاترشهر اثری را به صحنه ببریم. مکان‌های دولتی این امکان را به ما نمی‌دهد و در نتیجه ما به سالن‌های خصوصی رومی‌آوریم. این سالن‌ها هم برای گروه‌هایی مثل ما که نه چهره شناخته شده‌ای داریم و نه گروهمان معروف است، ریسک بزرگی دارد. سالنی مثل ناصرخسرو اما برای ما گزینه مناسب‌تری بود و این امکان را به ما می‌داد که دانشجویان بیشتری را بپذیریم. ضمن اینکه مدیریت و تعرفه پرداخت اینجا نیز خیلی خوب است.