این نمایش بر تقابل میان اعتقادات تمرکز دارد

کوروش احمدی آنزان کارگردان نمایش 1417 کارشناس ادبیات نمایشی و کارشناسی ارشد مدیریت فرهنگی دارد. وی که تاکنون نمایش هایی همچون ارتباط، تاج بانو، کلچین افتو را کارگردانی نموده، پس از مدتها دوری از اجرا، با این نمایش به دنبال آن است تا تلنگری برکنش های منبعث از اعتقادات ملی و مذهبی بزند. در این خصوص گفت و گویی با ایشان انجام دادیم که نظر شما را بدان جلب می کنیم.

چه شد که تصمیم گرفتید نمایش 1417 را به روی صحنه ببرید:

من سالهاست سعید آلبوعبادی را می شناسم و قلم او را دوست دارم. وقتی داستان نمایش  را خواندم خیلی به آن علاقه مند شدم و تصمیم گرفتم به هر نحو شده آن را به روی صحنه ببرم. ابتدا کار برای جشنواره آماده شد اما سلیقه هئیت داوری متفاوت از نگاه ما بود، این شد که تصمیم گرفتم کار را برای اجرای عموم آماده کنم. متاسفانه این مسئله باعث شد برخی بازیگران از ما جدا شوند که کار را با تاخیری چندماهه روبرو کرد اما با تلاش سایر دست اندرکاران توانستیم آن برای اجرا آماده کنیم.

نمایش به دنبال القا چه تفکری به خوانندگان است؟

این نمایش در سه اپیزود بر جنگ میان اعتقادات تمرکز دارد و می خواهد تقابل کنش های ناشی از اعتقادات دینی و ملی مردم در دوران جنگ و 50 سال بعد از جنگ را نشان دهد. تلاش من این بود تا جایگاه ویژه اعتقادات اصیل ایرانی – اسلامی در ایجاد زندگی آرام را به تصویر کشم و نشان دهم اعتقادات مذهبی و ملی در همه برهه های زمانی ماندگار هستند و بازماندگان جنگ به واسطه همین اعتقادات برای آیندگان قابل احترام می باشد.

زیرساخت های کارتان را بیشتر براساس تفکر برشت بنا نهادید، این شیوه اجرایی چه تاثیری در القای تفکر شما بر مخاطب داشت؟

البته این کار تلفیقی از دو جریان بزرگ تئاتری دنیا یعنی استانیسلاوسکی و برشت است اما چون این کار تا حدودی فرازمانی و فرا مکانی بود، داستان را یک زن و مرد به عنوان دانای کل روایت می کردند و از سوی دیگر تلاش داشتیم به مخاطب بگوییم که در حال اجرای نمایش هستیم اینگونه به نظر رسید که بر شیوه برشت بیشتر متمرکز بودیم. از طرفی دیگر یکی از تاکیدات من در نمایش فاصله گذاری بود که در روند داستان و فضاسازی کمک زیادی به من کرد. 

در این اثر چقدر وام دار نمایشنامه بودید؟

خیلی زیاد. شاید فقط در برخی صحنه ها تغییراتی در نمایشنامه داده شد. مثلا در اپیزود اول  نمایشنامه فقط صدای قاضی شنیده می شود که من قاضی را وارد صحنه کردم و در میان مخاطبان نشاندم و یا راویان صدا بودند اما من شیوه سایه بازی را انتخاب کردم.

تلاش داشتید در لابلای نمایش، رگه هایی از فرهنگ و آداب و رسوم جنوبی را نشان دهید، دلیل خاصی داشتید؟

گروتوفسکی می گوید ما هر چه از آیین ها و مناسک مان دور شویم کمتر به تئاتر ملی می رسیم و تنها راه نوزایش تئاتر ملی این است که آیین ها و سنت ها در فرهنگ اصیل را در تئاتر پیاده کنیم. با الهام از این تفکر من سعی کردم رگه هایی از فرهنگ جنوب را با توجه به گویش، مناسک و...نشان دهم. ضمن اینکه سایه بازی نیز یکی دیگر از گونه های نمایشی  بود که با گریزی بر تاریخ نمایش در ایران به آن توجه کردم.

بعد از مدتها، نمایشی را به روی صحنه می بردید، نگاه مخاطبان به نمایش را چطور ارزیابی می کنید؟

هنرمندان استقبال بدی از کار ما نداشتند و جا دارد تقدیر کنم هم از مرکز هنرهای نمایشی و هم از هنرمندانی که ما را حمایت کردند. اما واقعا باید فکری به حال این روزهای تئاتر بشود. باید کاری کنیم تئاتر بسان سینما در سبد فرهنگی خانواده ها قرار گیرد. چون تئاتر با نفس مردم زنده است و اگر مردم حمایت نکنند تئاتر از بین می رود. امیدوارم مردم حمایت کنند و همیشه چراغ سالن های تئاتر پور نور باشد.

لازم به ذکر است نمایش 1417 به نویسندگی سعید آلبوعبادی، کارگردانی کوروش احمدی آنزان، بازی  پریسا سلمانی، محمد رشیدی، عاطفه حق شناس ، علی محمدی ،اشکان نجاتی ، شهرزاد صانع و رسول ابراهیمی تا 5 آبان ماه از ساعت 19:45 در خانه نمایش به روی صحنه است.

گفتگو از علی رحیمی