در کور رنگی به جنگ و چالش های قدرت می پردازم

سیاوش پاکراه در گفت وگو با ایران تئاتر در باره فعالیت های جدید کاریش متذکر شد: قرار است از اواخر آذر ماه نمایش کوررنگی را در تالار قشقایی مجموعه تئاتر شهر به صحنه ببرم. این روزها هم تمرینات نمایش در پلاتو اجرایی تئاتر شهر در حال پیگیری است و این اثر نمایشی نوشته خودم است و ۲ شخصیت  دارد که یکی از آنها زن و دیگری مرد است.

 

وی درباره ژانر و فضای کار عنوان کرد : کوررنگی یک درام موقعیت با پس زمینه مسائل روان شناختی  است . دو آدمی که در یک محفظه محبوس شده اند و بتدریج می فهیم این دو نفر جزو یک گروه مخالف دولت هستند .  داستان نمایش بی زمان و مکان است و به جای خاصی اشاره نمی شود . بتدریج متوجه می شویم این دو آدم برای فرار از چنین موقعیتی درون واقعیشان آشکار می شود و مشخص می شود این دو نفری که ظاهرا حرف های آزاد اندیشنانه ، دمکراتیک و زیبا می زنند . برای رسیدن به قدرت از هر دست آویزی بهره می برند . در واقع کوررنگی داستان دو نفر است که در ظاهر با قدرت مخالفت می کنند . اما خودشان اسیر قدرت هستند . این نمایش در واقع نقدی بر قدرت طلبی آدم ها دارد. اینکه خواسته های شخصی آدم هایی که در خیلی از مواقع خودشان را نابغه می پندارند می تواند باعث پایمال شدن حق سایر آدم ها بشود و بتدریج در نمایش متوجه می شویم اگرچه هرکدام با رویکردی متضاد و نیت هایی متفاوت دست به قدرت طلبی زده اند  ابزاری که برای دست یابی به قدرت در اختیار داشته اند، یکسان بوده است.

 این کارگردان در باره عوامل نمایش گفت : عباس جمالی و بهاره کاتوزی بازیگر ،امیر حسین دوانی طراح صحنه و نور ، لعیا خرامان طراح گریم ، مهدی فاتحی طراح پوستر و بورشور ، مهتا کریمی دستیار کارگردان با نمایش کوررنگی همکاری دارند.

پاکراه در باره علاقه اش به اجرای نمایش های کم شخصیت تصریح کرد : نمایش قبلیم سه شخصیت داشت. اما نمایش صور اسرافیل نمایش پر شخصیتی بود و یا حتی نمایش روشان که پنج شش شخصیت داشت وموقعی که نمایشی را کارگردانی می کنم بیشتر به سراغ متن هایی می روم که حداکثر چهار شخصیت داشته باشد و تلاش می کنم بیشتر تمرکزم روی شخصیت پردازی معطوف باشد. درهمه متن هایی که تا به حال نوشته ام وبرخی هایشان را روی صحنه اجرا کرده ام و تعدادی دیگر را دوستان کارگردان اجرایشان کردند به سه واژه کلیدی وفادار بودم. "عادت، فراموشی ، زمان " وهمواره در زندگی کاری وشخصیم به این سه واژه فکرمی کنم .انسان هایی که عادت می کنند وبعدش فراموش می کنند و در موقع از دست دادن چیزی ، آن چیز برایشان مهم می شود.

 

گفت وگو از احمد محمد اسماعیلی