گفت وگو با رضا شاهبداغی نویسنده و کارگردان تئاتر
نمایش فلان و چنان با محوریت احوالات زن ایرانی در تماشاخانه سنگلج روی صحنه می رود
رضا شاهبداغی کارگردان جوان و نوجوی تئاتری و عضو گروه تئاتری بزرگراه مدتها است درحوزه نمایش نامه نویسی و کارگردانی فعالیت می کند. نوشتن نمایشنامه فلان و چنان حکومت خان جان به کارگردانی مهدی محمدی ،کارگردانی نمایش وقتی ازبریدگی‌های خون بار عصب می‌گذرد درتالارمولوی و کارگردانی نمایش دخی ها از جمله فعالیت های هنری شاهبداغی است.
آخرین اجرای صحنه ای بداخی نمایش بریدگی بود . نمایش بریدگی به بخشی از تاریخ ایران در دهه 50 می‌پردازد و جسد مرد مجهول الهویه‌ای را برای خانواده‌ای می‌آورند. در این خانه تنها چند زن هستند و با ورود جسد آن مرد، این زنان بخشی از زندگی خودشان را روایت می‌کنند.رضا شاهبداغی در گفت وگو با ایران تئاتر در باره کارهای جدیدش گفت : در حال حاضر مشغول تمرینات نمایش فلان و چنان در تماشاخانه سنگلج هستیم. متن نمایش را خودم نوشته ام و اجرای نمایش از اواخر آذر ماه راس ساعت 19 در سنگلج شروع می شود.
بداغی در باره مضمون نمایش تصریح کرد : نمایش فضای زنانه ای دارد و در یک فضای خیلی ساده و بدون دکور بازیگران بازی دارند و نمایش دارای سه شخصیت زن و یک شخصیت مرد است . نمایش داستان کلاسیکی ندارد و در باره زندگی شاهزاده ای است که سه زن دارد و به احوالات این زنها پرداخته می شود . فضای نمایش در لا زمانی قرار دارد و البته ارجاعاتی نه چندان صریح به زمان قاجاریه در بطن نمایش وجود دارد . این شاهزاده مورد هجوم بیگانگان قرار می گیرد . زنها در اصل روایتگر اتفاقات رخ داده می شوند . تمرینات نمایش جسته و گریخته از فروردین ماه آغاز شد و در نهایت برای اجرا در جشنواره تئاتر آئینی سنتی آماده شد .
این کارگردان در باره عوامل نمایش گفت : قربان نجفی ، مهناز خطیبی ، افسانه میر باقری و بیتا آزادی بازیگران ، امیر حسین رحمی دستیار کارگردان ، فریبا نجفی منشی صحنه و طراح لباس ، مهرو رحماندوست مدیر صحنه، نوید آئینی و ندا حسن زاده مشاور کارگردان ، بهناز شیربانی مدیر روابط عمومی ، کتایون رزم حسینی تبلیغات مجازی ، الهام شاملو عکاس ، آهو قدس طراح پوستر و فریبا نجفی گرافیست در این نمایش حضور دارند.
وی در ادامه تاکید کرد : زن های آثارم از منظری خیلی رئالستی و واقعی و ملموس هستند و با آنها برخورد داشته ایم و به سراغ تقسیم بندی قالبی در اجرای نمایش نرفتم.تئاتر صحنه ای است که مخاطب بازیگر را به عنوان نماد و نشانه موضوعی می بینید. بنابراین از جهاتی شخصیتها می توانند جنبه غیر رئالیستی هم داشته باشند و مخاطب می داند به دیدن نمایشی نشسته که شخصیتهایش واقعی نیستند و زاییده ذهن نویسنده هستند.بنابراین تئاتر همزمان جایی برای پرداخت رئالیستی و غیر رئالیستی است .اتفاقی که در جزئیات قابل اشاره است این نکته است موقعی متنی با دغدغه های تاریخی ، سیاسی و اجتماعی نوشته می شود می بایست مصداقی به سراغ اجرایش رفت .
گفت وگو از احمد محمد اسماعیلی