چشم‌های تماشاگر، یکی از اعضای اپرا و صحنه است

به گزارش ایران تئاتر در متن یادداشت قاسم رحمتی آمده است:
صحنه در اپرای عروسکی خیام، گویایی در عین سادگی است. رسیدن به‌سادگی و شفافیت ریالیسم با فراخوانی زنجیروار نور، نور، نور که باعث می‌شود تخته و پارچه و ... بعد چهارم از جسم را به تماشاگر القا کند، بعدی که در روزمرگی‌های انسانی جایی برایش متصور نیستیم.
استاد غریب پور با ادغام و حل کردن اجسام و نور، صحنه‌هایی را آفریده که گویای شخصیت چندبعدی خیام باشد.
صحنه در خیام اشاره‌ای تیزبینانه به واقعیت‌های بی‌چون‌وچرای زمانه‌ی اوست، زیبایی، افلاک و کهکشان، خاک، جنگ، عشق، تعصب کور، خون و نابودی هرچه هست و نیست.
زبان صحنه خیام زبان خاص خیام است؛ سیال و رونده و زنده.
در صحنه خیام استفاده از تاریکی به عنوان یک عنصر فعال در کنار نور و سایه خودنمایی می کند. در صحنه خیام هر شئی، هر روشنی و البته هر تاریکی شخصیت محوری خود را داراست، سایه ها مجاز حسمند که همچون حقیقتی گفتاری را فریاد می زنند. هر شئی در صحنه همچون بازیگریست که در قاب تصویر اپرای عروسکی خیام عرض اندام می کند و گویای فلسفه ایست که در همکاری با بقیه ی اجزا، جمله های استاد را روایت می کنند. در اپرای خیام به چشم بیننده احترام گذاشته می‌شود احترامی درخور.
در اپرای عروسکی خیام چشم‌های تماشاگر خود یکی از اعضای اپرا و صحنه است که استادانه در بازی نور و رنگ همراه نمایشند. صحنه در خیام موجودی زنده است؛ نفس می کشد، نبض دارد، موجودی که زندگی شخصیت های نمایش در ارتباط تنگاتنگ با آن است.
بازی دهندگی و صحنه در اپرای خیام دو جزء تفکیک ناپذیرند که استاد غریب پور سعی در استفاده از عناصر سه بعدی (مجسمه و نقش برجسته ها) به جای عناصر دو بعدی داشتند، زیرا انسان (عروسک) موجودیست سه بعدی و با صحنه ای سه بعدی به هم آمیختگی منطقی را رقم می زنند.