در حال بارگذاری ...
گفت وگو با آریان رضایی ایده پرداز واجرا گردان نمایش دیور

موضوعات نمایش هایم از زندگی همین مردم گرفته شده است

ایران تئاتر:موضوع نمایش دیور که یک نمایش سه شخصیته است ، مبنی بر قضاوت در فضای مجازی است و اتفاقات متفاوتی را که در این فضا رخ می دهد به چالش می کشد و آریان رضایی مثل کار قبلیش مخاطب را درگیر داستان و فرم اجرای نمایشش می کند.

آریان رضایی کارگردان جوان و نوگرایی است که در دو سه سال اخیر پیشرفت خوبی درکارش داشته است و به شیوه کاری نمایش های مونو/ شورایی و تئاتر تعاملی علاقه دارد و سه سال قبل هم نمایشش چند اجرا در کافی شاپ تئاتر شهر داشت و نمایش مونولوگ برلینش هم منتخب جشنواره شهر شد و سال قبل هم نمایش برلین در اجرای عمومی مورد استقبال مخاطبان قرار گرفت.در دیور که  نمایشی مبتنی بر سیستم تئاتری آگستو بوال است و هستۀ اصلی اجرایی آن را تشکیل می‌دهد. با استفاده از یک برنامۀ مشارکتی،تماشاگر در این جنس از اجرا که کمتر در تئاتر ما مورد رویکرد بوده است در بطن نمایش حضور جدی و ملموسی پیدا می کند. در نمایش دیور بازیگر تئاتری به نام مانی منفرد، در ظاهر شوهر خواهر خودش را می کشد که این واقعه در فضای مجازی می پیچد و طبیعتا باعث رویدادهایی می شود که در دنیای واقعی اتفاق می افتد. این بازیگر هنرمند زیاد مشهوری نیست اما دوستان مشهور و سلبریتی زیادی دورش هستند که این جو را برایش به وجود می آورند. نمایش دیور کاری از گروه مونو شورایی به نویسندگی هاله مشتاقی‌نیا و سرپرستی، ایده‌پردازی و اجراگردانی آریان رضایی از 7 فروردین‌ماه ساعت 19:30 در سالن سایه مجموعه تئاترشهر روی صحنه است. بازیگران این اثر نمایشی  فرید قبادی، الهام شعبانی و محمدهادی عطایی هستند و همچنین بازیگران live story  نمایش دیوررویا افشار، پریسا مقتدی، شیوا اردویی و رویا دعوتی هستند.دیگر عوامل این نمایش عبارتند از: طراح صحنه، نور و لباس: منوچهر شجاع، طراح تصاویر گرافیکی و ویدئو: رضا موسوی، ساخت ویدئو گرافیک: محمدجواد ایزدی، مدیر شبکه و اینترنت: علی طاهری با حمایت شرکت داده پردازی رسپینا، طراح پوستر و بروشور: مهدی دوایی، طراح گریم: افسانه قلی‌زاده، عکس و تیزر: رضا موسوی، دستیار کارگردان و برنامه‌ریز: الهه افخمی، دستیار دوم کارگردان: محمد رضانژاد، مدیر صحنه: سبا امیری، مدیر اجرایی: مهدی ربیعی، مسئول امور بین‌الملل: علی طاهری، روابط عمومی: امیر قالیچی، تبلیغات مجازی: تئاتربازها و حامی تبلیغات مجازی: پارسینما.با آریان رضایی درباره ساختار نمایشش و مشارکت تماشاگران در اجرای دیور گفت وگویی انجام داده ایم.

 

آیا بعد از اجرای برلین و روی صحنه بردن دیور درصد هستید که در شیوه کاریتان ( تئاتر شورایی ) به سبک و سیاق خاصی برسید؟

من نمایش برلین را ادامه ندادم . این سیستم اجرایی است که سالها گروه ما روی آن تمرکز دارند و تجربه های مختلفی را روی صحنه انجام داده و خواهیم داد .

 

این شیوه اجرایی آیا صرفا محصول تجربیات گروه شما است و یا محصول تاثیراتی است که  از اجرای نمایش هایی در این سبک و سیاق در نقاط مختلف دنیا وجود دارد ؟

این شیوه اجرایی منطبق بر کار آگستو بوال کارگردان برزیلی تبار است و در همه جای دنیا گروههای مختلف آن را تجربه می کنند . گروه ما در تعامل با سایر اجراها ، مطالعه  منابع مختلف ، بررسی اجرا های مربوط ، آزمون و خطاهایی انجام داده است.

 

این شیوه اجرایی در نمایش دیور که مورد نظر شما است دارای چه ویژگی هایی است؟

دراین شیوه اجرایی نمایش دیور دو ویژگی مورد نظر است؛ ابتدا اینکه ما در نمایش های قبلی شیوه تعاملی را با توجه به سیستم آگوستو بوآل در تئاتر ستمدیدگان مورد توجه قرار می دادیم که در این شیوه یک موقعیت اجرا می شد و سپس ما آن را با مخاطبان به اشتراک می گذاشتیم و تعامل با مخاطبان انجام می شد اما در نمایش دیور مخاطب ابتدا در یک صحنه مداخله و ورود می کند ولی در ادامه ممکن است نظرش نسبت به آدم هایی که درباره شان اظهار عقیده کرده، عوض شود چون حالا دارد از زاویه دیگری این آدم ها را می بیند و می تواند به شناخت درست تری دست پیدا کند. در حقیقت ما یک اتفاق یا ویژگی های شخصیتی یک فرد را در موقعیت ها مختلف و از زوایای متفاوت جلو چشم تماشاگر قرار می دهیم.

 

نکته مهم در اجراهای شما در حوزه تئاتر مشارکتی ایرانی بودن شخصیتهای نمایش مثل همین سه شخصیت نمایش دیور است؟

به نظرم باید روی موضوعاتی کار کنیم که منطبق بر دغدغه های اجتماعی مردم باشد و این موضوعات را در قالب نمایش برای مخاطب در سالن نمایش طرح مسئله کنید. مخاطب درون سالن هم ایرانی است و باید برایش فضایی منطبق بر فرهنگش ارائه شود . موضوعات نمایش هایم از زندگی همین مردم گرفته شده است و به همین دلیل است که در حین اجرا مخاطب با نمایش ارتباط می‌گیرد و می آید در قالب تئاتر مشارکتی نظر و عقیده اش را مطرح می کند .

 

در بحث اول پاسختان اشاره کردید که دیور ارتباط زیادی با برلین ندارد. اما تم چالش زن و شوهری در هر دو نمایش به عنوان یک تم اساسی قابل دیدن است؟

بین اجرای برلین و دیور نمایش دیگری با عنوان خداحافظ را اجرا کردم . در نمایش هایمان روی ارتباط بین آدم ها در موقعیت های مختلف کار می کنیم و چالشی ترین نوع رابطه ، رابطه بین زن و مرد است . در این حوزه هم تحقیقات زیادی در گروه انجام داده ایم . خداحافظ هم بر اساس تحقیقات دراز  مدتیکه روی آمارهای طلاق و ازدواج داشتیم شکل گرفت .در دیور هم به واکاوی مسائل زنان و مردان پرداخته می شود .

 

رابطه میان مهرداد و معصومه اگر قتل مهرداد رخ نمی داد منجر به طلاق می شد؟

شاید، از سرنوشت این آدم ها چیزی نمی دانم ، مردم هم به واسطه فراگیر بودن این نوع موضوعات ارتباط زیادی با نمایش هایم برقرار می کنند و چالش های رابطه زناشویی یک آسیب اجتماعی بزرگ است که جا دارد بیش از این هم  به آنها پرداخته شود.

 

معمولا در این جنس از آثار کارگردان خود نویسنده متن نمایش است  اما شما در برلین و دیور از آثار نویسندگانی نظیر محمد یعقوبی و هاله مشتاقی نیا استفاده کردید؟

در این آثار اجرا گردان نویسنده نیست و پرسشگر است. پروسه شکل گیری موقعیت های نمایشی در این شیوه بر اساس کار گروهی است . به دلایل مختلفی در تجربه های اخیرمان به سراغ نویسندگان بزرگی رفته ایم. در نمایش برلین درست است که بر اساس متن محمد یعقوبی کار کردیم. اما بهار کاتوزی هم بنا به درخواست من مونولوگی برای شخصیت زن نمایش نوشت و دوست داشتیم یک نگاه زنانه به نمایش تزریق بشود . در دیور هم ایده های مختلفی برای اجرا داشتم که به هاله مشتاقی نیا ارائه اش دادم و ایشان آنها را نوشت . اضافه شدن نگاه دیگر به گروه درکنار اینکه بازیگر هم یک نگاه دارد و اجرا گردان و طراح هم نگاه دیگر بسیار در ساختار دیور پر رنگ است و این نگاهها کنار هم قرار می گیرد و کار گروهی شکل می گیرد . درجاهایی شاهد بداهه پردازی بازیگران هستیم که در متن نمایش نامه وجود نداشته است و ماحصل نگاه بازیگر در آن موقعیت است . یا حرف هایی را که من به عنوان اجرا گردان می گویم نویسنده ننوشته است . به همین دلیل در پوستر، نمایش را ماحصل کار گروهی عنوان کرده ایم.

 

اما حرف آخر را شما در حین اجرا می زنید و حرف های تماشاگرانی را که به روی صحنه می آیند . بنا به تشخیصتان قطع می کنید و تماشاگر می رود سر جایش می نشیند؟

من هیچ وقت تعیین کننده این نیستم که چه چیزی غلط است و یا درست و یا بخواهم پیام اخلاقی مطرح کنم و قطع کردن بازی تماشاگر نیز بر مبنای قاعده است مثل وقتی که راه کارش اجرا شده و دیگر راه کاری ندارد.

 

اما صحنه را شما مثل یک کارگردان مدیریت می کنید؟

کارگردان وظیفه دیگری دارد و به این کاری که من در حین اجرا انجام می دهم تسهیل گری می گویند . 

 

گفت وگو از احمد محمد اسماعیلی




نظرات کاربران