نقش زنان قدرتمند را بهتر بازی می کنم

نسیم ادبی با خیلی ازبزرگان تئاترسابقه همکاری مشترک دارد؛ با مهدی فتحی در شهرزاد، با پری صابری درآنتیگونه، با سهراب سلیمی در عشق لرزه، با فرهاد مهندس پور در روز رستاخیز، با بهروزغریب پور در کلبه عمو توم، با مهرداد رایانی در سرگرد باربارا، با مجید صابری درخون زخمه، با ایوب آقاخانی در جنوب از شمال غربی و کسوف، با بهاره رهنما در نمایش های خیال های جاده جاجرود و نمایش عامدانه عاشقانه قاتلانهو این تابستان فراموشت می کنم همکاری داشته است. ادبی با تسلط بر انواع شخصیت های برون گرا، درون گرا، عاشق پیشه، بی تفاوت، روشنفکر، کارگر و تحصیل کرده را در تئاتر ایفای نقش میکند. نسیم ادبی این روزها درنمایش بسیار موفق و عاشقانه تابستان فراموشی در تماشاخانه شانو حضور دارد. نمایش تابستان فراموشی اثر بهاره رهنما که نمایشی در باره دو زن عاشق است. این نمایش با همکاری نسیم ادبی و صدای هدیه تهرانی روی صحنه است وبه طور یقین یکی از بهترین نوشته های بهاره رهنما و اجراهایش در طول دوران فعالیت حرفه ایش است. نمایشی که دیالوگ های زیبا و عاشقانه شور عجیبی را در مخاطب با شیدنش به همراهی بازی موثر بهاره رهنما و نسیم ادبی ایجاد می کند. در تیم اجرایی نمایش تابستان فراموشی تکتم رضایی طراح لباس، حسین خدارتی عکاس، مجری طرح و گرافیست امیر علی رادی،گریم نسرین اجر لو، مدیر صحنه فیروزه بهادری با بهاره رهنما همکاری می کنند. تابستان فراموشی روایت دو زن، با سی سال اختلاف زمان، که به صورت تک گویی خاطرات، رنج ها و حرمان های عشق و زندگی مشترک شان را بازگو می کنند. این نمایش شش سال قبل با بازی نسیم ادبی و شبنم فرشاد جو در تماشاخانه استاد انتظامی روی صحنه رفته بود. با نسیم ادبی درباره این حضورش در نمایش تابستان فراموشی و ابعاد و ویژگی های نقش شیرین گفت وگویی انجام داده ایم.

 

آیا همچنان علاقه راسخ به حضور درنقش های متفاوت مثل همین نمایش تابستان فراموشی، ناسور و کسوف در تئاتر دارید؟

همچنان به این عقیده ام پایبندم و طبق این اعتقادم پیشنهادات کاری را قبول می کنم. دوشخصیتی که درنمایش های ناسور وکسوف بازی کردم متعلق به دوزمان متفاوت هستند. درنمایش ناسور در قالب یک زن مطرب با لحن حرف زدن خاصش بازی کردم که در آخر عمر با حس پشیمانی شدیدی درباره کاری که با پسر جوانی انجام داده  زندگی می کند. ثریای نمایش کسوف زنی شهرستانی متعلق به طبقه محروم جامعه است و چون زندگی نا به سامانی دارد با یک مرد افغانی ازدواج می کند. ازیک جایی به بعد ثریا به واسطه از دست دادن فرزندش دچار درگیرهای ذهنی و روانی می شود و بتدریج ازحالت نرمال خارج و پریشان احوال می شود. نقشم(شیرین) هم در تابستان فراموشی تابع چنین تعاریفی است.

 

به نظر می رسد بازیگری هستید که توانایی بازیگریتان در نقش های عاشقانه بیشتر به منصه ظهور می رسد؟

من همه نقش ها را با تمام توانم بازی می کنم؛ اما نکته مهم این است که نقش های عاشقانه برای مخاطب جذاب تر است. عشق در زندگی آدمها به هر حال نقش مهمی دارد و دوست دارند این ویژگی را در سینما و تئاتر ببینند و من هم بلدم چگونه این نوع نقش ها را بازی کنم. البته نقش های جدی که بازی کرده ام هم در حد خودش دیده شده است. معتقدم نقش زنان قدرتمند را بهتر بازی می کنم.

 

بازیگری هستید که در صحنه به شدت در برون ریزی احساسات موفق عمل می کنید؟

من تمام تلاشم را انجام می دهم تا نقشم را شایسته بازی کنم.

 

آیا شیرین را می توانیم زنی ساده لوح بدانیم، یا زنی است که عشق، قدرت منطقش را از بین برده است؟

شیرین دختر ساده و بی شیله و پیله ای است و جزء طبقه متوسط و معمولی جامعه است و من زیاد او را ساده لوح ندیدم. اوعاشق پسری در اواسط دهه پنجاه می شود که به لحاظ اجتماعی از او بالاتر است و یک آرتیست و هنرمند است. برای این مرد شیرین زن کاملی نیست و به محض آشنایی با زن بازیگری که در سینما کار می کند شیرین را فراموش و ترک می کند. اما برای شیرین قبول واقعیت دشوار و همچنان در مرحله عاشقی مرد می ماند و حتی حاضر هست برای مرد هر کاری کند و موقعی که مرد فعالیت سیاسی می کند و تحت تعقیب ساواک زخمی به بیمارستان محل کارش می رود، او ضمن معالجه اش ترتیبی می دهد که مرد و زن را فراری دهد.

 

تابستان فراموشی یک نمایش عاشقانه تمام عیار است؟

 بله، در این نمایش به ابعاد زیبای عشق و عاشق شدن درست پرداخته شده است. مهم ترین ویژگی این قصه عاشقانه ثابت قدم ماندن زن در عشق نافرجام و یک طرفه اش است؛ عشقی واقعی و ناب که در این دوره و زمانه نمی توانید ببینید.

 

به همبن جهت هم هست که اغلب مخاطب در حین دیدن نمایش با فضای کار ارتباط ملموسی برقرار می کنند؟

 بله و در ضمن با شخصیت شیرین سمپاتی خاصی دارد. البته سایر کارهای عاشقانه هم مثل سریال شهرزاد هم مورد توجه مردم قرار گرفته و نشان می دهد برایشان دیدن این نوع کارها جذابیت زیادی نسبت به سایر ژانرها دارد. مردم در حالی که عشق حقیقی را نزدیک خودشان نمی بینند به دیدن عشق روی صحنه تئاتر یا پرده سینما و یا قاب کوچک تلویزیون پناه می برند. آن روزگار آدم ها واقعا عاشق می شدند، اما حالا به واسطه افزایش دغدغه و مسائل زندگی عاشق شدن فراموش شده است و با دیدن نمایشی با چنین مضمونی حس و حالشان تغییر پیدا می کند وحالشان خوب می شود.

 

آیا مرد را می توانیم مقصر بدانیم که به شیرین امید واهی عشق را می دهد؟

نه، مرد را اصلا مقصر نمی دانم و مرد مشغول زندگی خود بوده و شیرین خودش را خیلی در گیر این عشق تقریبا یک طرفه می کند و نمی تواند خودش را از چنین وضعیتی خلاص کند.

 

آیا بازی مونولوگ از سایر جنس بازی های دشوار تر است؟

من بیشتر این نوع شیوه بازیگری را دوست دارم؛ اما در عین حال سخت تر است.

 

شما بازیگری هستید که به ایفای نقش های دشوار علاقه بیشتری دارید؟

دوست دارم هر نقشی که بازی می کنم من را وارد یک چلنچ جذاب کند و به نقش های آرام کمتر علاقه دارم.

 

برای مخاطب هم این نوع نقش ها بهتر دیده می شد تا نقشی که یک  کاراکتر آرام و ساده بدون درگیری دراماتیکی باشد؟

این نقش ها جلب توجه بیشتری می‌کند و در ضمن در تمرینات هم تلاش می کنم رنگ و لعاب و پیچیدگی های نقش را بیشتر کنم.

 

پرستار بودن شیرین در شخصیت پردازیش چقدر نقش داشت؟

در زمان آشنایی شیرین با مرد او دانشجوی پرستاری بود و بعدا از پایان رابطه اش با مرد در بیمارستان مشغول به کار شده است و به هر حال شغل هم در منشش تاثیر گذار بوده است و باعث تقابل دراماتیک و فراری دادن مرد از بیمارستان توسط او می شود.

 

آیا در اجرای جدید نمایش در فضا و جنس بازیتان تغییراتی هم به وجود آمده است؟

نه، بخش اول نمایش که من بازی دارم بدون تغییر مانده است و تغییرات در بخش دوم نمایش که بهاره رهنما بازیش می کند انجام شده است.

 

گفت وگو از احمد محمد اسماعیلی