به ایفای نقش های سخت و دشوار علاقه دارم

ذهن انسان پیچیده ترین بخش وجودی اوست که قدرت و قابلیت های زیادی دارد و شخص را تا مکان های دوردست  و در لابیرنت های هزار تویی درگیر می کند. نمایش دیگری یک پیسکودرام ذهنی از محمد حاتمی است که به این تم در کارهایش علاقه زیادی دارد و به دلیل تسلطش بر موضوع، نمایشی متفاوتی خلق کرده است. نوشین اعتماد بیش از یک دهه است که در حوزه بازیگری با بزرگانی نظیر مسعود رایگان و محمد رحمانیان همکاری داشته است. لاسارو ، ترانه های قدیمی پیکان جوانان، بیست نمایش کوتاه در باره سلفی و آئینه های روبه رو از جمله کارهای مهم کارنامه بازیگری اعتماد محسوب می شوند. نمایش دیگری تیر و مرداد ساعت 20:45 در سالن تالار حافظ روی صحنه رفته است. در خلاصه داستان این نمایش آمده است: قصه این اثر نمایشی حکایت از زندگی زنی نویسنده دارد که در حوادث پیرامون اجتماعش سخت درگیر می‌شود و آخرین رمانش را بر اساس اتفاقات اطرافش پایه‌ریزی می‌کند به شکلی که او غرق در جهانی دیگری با قصه دیگری می‌شود. (دیگری مرثیه‌ای برای خندیدن) .بازیگرانی که در نمایش دیگری ایفای نقش می کنند عبارتند از: خسرو شهراز، توماج دانش بهزادی، نوشین اعتماد، لاله مرزبان و محمد حاتمی. از دیگرعوامل این نمایش می توان به مدیر اجرایی: شیرین خشایی، طراح لباس: هلیا شکری، موسیقی: گروه تهران الف، دستیار یک کارگردان: پیمان بلاغی، منشی صحنه: زهرا فراهانی و مشاور رسانه و روابط عمومی علی دهبان اشاره کرد. با نوشین اعتماد در باره حضورش در نمایش دیگری گفت وگویی انجام داده ایم.

 

ایفای نقش زنان عادی چه تفاوت هایی با نقش های زنان خاص تر دارد؟

همه نقش ها برای من جذابیت دارد؛ زیرا باندازه خودشان جای کار دارند و خوشبختانه دو نقشی که در نمایش دیگری بازی می کنم نقش های درستی هستند. زنی عادی مربوط به دهه چهل و پنجاه و زنی تحصیل کرده، امروزی و نویسنده که دچار بیمار افسردگی است و ایفا کردن همزمان این دو نقش برایم خیلی مهم است.

 

معمولا آدم های نویسنده به واسط شغلشان مستعد انزوا و افسرده شدن هستند؟

همه نویسنده ها چنین ویژگی هایی ندارند و برخی از نویسنده ها دچار چنین مسئله ای می شوند.

 

آیا برایتان دشوار نیست در یک فاصله کم زمانی از قالب یک زن اکتیو، پر جنب و جوش و پرحرف در قالب زنی درونی و آرام بازی کنید؟

بله، کار دشواری بود و باید در عین حال ضمن داشتن تمرکز تعویض لباس و گریم هم می داشتم. اما برای من یک یک فرصت مغتنم و جذاب بود تا میزان توانایی هایم را متوجه بشوم و کارهای سخت را دوست دارم انجام بدهم.

 

آیا ایفای نقش کاراکترهایی که ویژگی خاصی ندارند و عادی هستند از ایفای سایر نقش ها دشوار تر نیست؟

نمی شود در این باره اظهار نظر قطعی داشت. من برای ایفای نقش نسترن بیشتر روی لحن و نوع حرف زدنش تاکید و توجه داشته است واز لحنی استفاده کردم که مدتها در تئاتر از آن نشانی نمی بینیم. 

 

این الگو بر بنای چه ویژگی هایی شکل گرفت؟

الگویم بیشتر نقش زنانی در سینمای دهه پنجاه و نوع حرف زدن و نوع دوبله آنها بود.

 

یک جور الگوی زنانی که در فیلم های فارسی آن دوران وجود داشت؟

بله، این جنس ادبیات گفتاری کمابیش از بین رفته است.

 

ادبیاتی که مبتنی بر ادبیات کوچه و بازار است؟

من طبق متن موجود نقش را بازی کردم.

 

آیا نمایش دیگری را می توانیم نمایش زنانه ای بدانیم؟

تمام شخصیت های نمایش دیگری در ذهن نسترن هستند و او مسائل و چالش هایی را که درگیرش کرده روی کاغذ می آورد. به نظرم ناصر بخشی از شخصیت نسترن است و یا سایر شخصیتها(دکتر، محسن و...)  برشی از شخصیت او هستند. در درون نسترن این شخصیتها حضور دارند و با او حرف می زنند و چالش هم دارند.

 

به نوعی این شخصیتها ماحصل زیست اجتماعی او هستند؟

اتفاقاتی که برایش رخ می دهد باعث می شود در هر مرحله ای خودش را جای شخصیتی ببیند. در مقطعی جای ناصر قرار می گیرد؛ ناصری که اجازه نمی دهند حرف بزند و کسی هم نیست که حرف های او را گوش بدهد. اگر در کل متن دقت کنید مدام به ناصر تاکید می شود که احتیاجی به حرف زدنش نیست و فقط  باید حرف ها را گوش بدهد.

 

نمایش دیگری شباهت های زیادی با درام روانشانی مثل درخشش استفن کینگ دارد. آیا برای ایفای نقش و درک بهتر فضای نمایش به الگوهای این نوعی هم مراجعه کردید؟

من در باره بیماری روانی و افسردگی زن نویسنده تحقیقاتی انجام دادم و البته توضیحات محمد حاتمی به عنوان نویسنده و کارگردان بسیار جامع و کامل بود و در جلسات تمرینی تحلیل نقش را در باره این شخصیت با کارگردان انجام دادیم.

 

آیا در نوع بازی شخصیت نسترن تلاش کردید به سمت بازی برون گرایانه و احساسی بروید؟

در عرصه بازی بر خلاف نوع گفتار نسترن زیاد به سمت آن الگوهایی که اشاره کردم نرفتم.

 

جنس بازیتان به نوعی است که برای مخاطب جلب توجه کننده است؟

بله، نقش ویژگی های جذابی برای مخاطب دارد. در تئاتر ما تقریبا این نوع مدل گویش و بازی کردن فراموش شده است.

 

 در تئاتر موقعی که سبک کاری و جنس بازی مد می شود تمام گروهها از آن پیروی و الگو سازی می کنند و شیوه های گذشته فراموش می شود. دلیل چنین رویکردی چیست؟

گروه ما تمام تلاشش را انجام داد تا فضای متفاوتی را در پیش روی مخاطب قرار بدهد. البته رویکرد سایر گروهها بسته به نوع اجرایشان دارد و به نظرم هر کسی از زاویه دید خودش به سراغ الگوهای تکرار شونده می رود. شما نمایش هملت را در نظر بگیرید که ممکن است این نمایش نامه توسط گروه های زیادی برای اجرا در نظر گرفته شود و هر گروه فرمت خاص خودش را مد نظر داشته باشد و با شیوه اجرایی متفاوتی روی صحنه می برند. در تئاتر ما در این حوزه روح تجربه گرایی هم وجود دارد. به هر حال سبکی به وجود می آید و تا مدت زمانی مورد توجه گروه های تئاتری قرار می گیرد .به نظرم مهم ترین ویژگی نمایش دیگری متنش و رویکرد نوگرایانه محمد حاتمی در اجرا نمایش است.

 

واکنش مخاطبان در قبال دیدن نمایش چگونه است؟

خوشبختانه اغلب مخاطبان با نمایش ارتباط برقرار کرده اند و اظهار نظرهای خوبی در باره آن ابراز می کنند. نکته غافلگیر کننده برای من این بود که مخاطبان عادی بیشتر از مخاطبان خاص با فضای نمایش ارتباط قرار کرده اند.

 

پرداختن به موضوعات اجتماعی در نمایش چقدر به آن سندیت اجتماعی می دهد؟

محمد حاتمی چون تجربه زیست در آن دوران را دارد آدرس های درستی در باره مسائل اجتماعی به مخاطب ارائه می کند. نکته مهم دیگردرباره متن نمایش نامه دیگری این است که کاملا برای بازیگری نوشته شده است و برای بازیگر مصالح و ابزار مناسبی برای ایفای درست و شایسته نقش می دهد. با خواندن چند باره نقش هر بار نکات جدیدی را متوجه می شوم.

 

گفت وگو از احمد محمد اسماعیلی