نمایش «دیکتاتور عاشق» یک رسانه است

استراتژی ها و سیاست های عمومی در جهت تولید تئاتر سیاسی امروز تغییر کرده است. دیگر تئاتر سیاسی نمی تواند در یک ساختمان مشخص از یک جناح علیه جناح دیگر دفاع کند. یا دست کم این نوع تئاتر به سرعت به تاریخ مصرف می پیوندد.
بنابراین همانگونه که ساختمان و ساختار تئاتر دستخوش تغییر و فروپاشی مرزها شده است در تئاتر سیاسی معاصر کافی است به فراواقعیت روی آورد و مرز میان تمامی ارکان اثر را دگرگون کرد. مرز میان مخاطب و اثر، مرز میان اثر و زمان/مکان، مرز میان هنر و زندگی، مرز میان واقعیت و مجازی. بر اساس حدود تغییرات کمی و کیفی در این مرزها، می توان در پناه فرا واقعیت، پیام های متفاوتی را درک و به مخاطب منتقل کرد.
آنچه در باب تئاتر سیاسی امروز به صورت مختصر و کدوار بیان شد پیش درآمدی برای اشاره به پشتوانه ی فکری تولید اثر نمایشی جدید(دیکتاتور عاشق) توسط گروه تئاتر تجربه نو می باشد و بیش از این در این مقال نمی گنجد. در خصوص فروپاشی مرزها در تئاتر سیاسی امروز، در یک کنفرانس بین المللی مقاله ای ارائه دادم که امیدوارم یک روز در ایران هم مجال ارائه ی آن را پیدا کنم. کما آنکه امروزه و در فرهنگ های پست مدرن رسانه ها قادرند به هر اتفاق یا تجربه ی اصیل،شکل مورد نظرشان را تزریق کنند یا آن را فیلتر کنند. رسانه هایی که خبری را منتقل نمی کنند بلکه خود در حال تولید و بازپرداخت اخبار هستند. این  را در نمونه اجراهای اخیرم از طرف رسانه های جناحی معلوم الحال به وضوح درک کرده ام و از آنها بابت اینکه بر پروپازال تحقیقاتی بنده صحه می گذارند سپاسگزارم.
برتولد برشت معتقد بود که چون جهان وارد مرحله ی جدیدی از تاریخ خود شده است و موضوعات جدیدی در مقابل بشر قرار دارد، با تئوری های گذشته نمی توان مسائل جدید را مطرح کرد. در زمان اجرای نمایش دیکتاتور عاشق لازم بود هدف توالی اجراهای گروه از ریشه تغییر کند. دیگر امکان نداشت که به مخاطب از اصلاح شرایط حرف زد و به پاره ای امور خورده گرفت. در این صورت دیگر بازتابی از شرایط اجتماعی در اثر وجود نداشت.
نمایش دیکتاور عاشق به عنوان اطلاعات حوادث یک جامعه خودش را به طنز و حتی مضحکه نزدیک دیده است.چون آنچه در احوالات جامعه درک می شود غیر از این نیست. اکنون دیگر نمی توان از قهرمان حرف زد. نمایش دکتر مصدق پر از امید بود و دولت ضعیفه شیون بر امید از دست رفته! امروزه دیگر زمان شیون نیست... زمان خنده های بی وقفه و پرده دری است. دقیقا آنچه که در فضای مجازی و واقعی امروز در حال اتفاق افتادن است. گرفتن خنده های بی وقفه از مخاطب در حالی که با احوال اجتماعی و اقتصادی او هماهنگی ندارد، شکستن مرزهای مورد نظر در اجرا را تامین می کند.تاکید در اجرای خانوم پرور و پخش اصواتی گوش آشنا یکی از نمونه های این دستاورد است. بازخورد تماشاگر از صحنه هایی از این دست به گونه ایست که می توانیم دریابیم که تماشاگر مرزها را گم کرده است. و صحنه ی تئاتر و فضای مجازی، زندگی و هنر، هنرمند و تماشاگر، اجرا یا واقعیت اجتماعی در هم آمیخته می شود. و تاثیر رویداد را مضاعف می کند.
یادآوری خاطره وار اتفاقات برای مخاطب در حالی که قبلا آن را تجربه کرده است به نوعی شرکت دادن صوری مخاطب در اثر و شروع بازیگر از میان آنان است. که بازیگران این اثر در اجرای خود به این هدف نزدیک شده اند و از مرزهای میان خود و تماشاگران عبور کرده اند. همچنین در زمان و مکان قصه و اجرا گاه سوژ ناپدید می شود و در آن لحظه ازدواج هیتلر  و اتفاقات پیرامونش فقط دستاویز ماجراست.
ژان بودریار این موضوع را با نام زمان واقعی مطرح می کند.(مسئله ی متلاشی شدن واقعیت). در واقع در نمایش دیکتاتور عاشق اطلاعات هست اما معنا وجود ندارد. نه صحنه وجود دارد و نه خیره شدنی در کار است. همه ی بازیگران این نمایش به خودی خود یک عنصر وانمایی اند که احوال ناخوش و کمدی جامعه ی خود را گزارش می کنند. واقعیت ها مخدوش شده اند و آنها بی هیچ امر زیبایی شناسانه ای به یک رسانه ی مضحک تبدیل شده اند.
نمایش دیکتاتور عاشق به عمد، فرهنگ، سیاست، تاریخ ، تفریح، سرگرمی، واقعیت و مجازی را در هم میریزد و تا جایی پیش می رود که نتوان مرزی برای آن قائل شد. این نمایش بر آن است که در قالب تئاتر و در جایگاه رسانه دست کم از گزند تلخ رسانه های امروز در امان باشد...
نمایش دیکتاتور عاشق در مقابل شعار وسوسه انگیز بودریار: تو اطلاعات هستی، تو جامعه هستی، تو حادثه هستی ؛ یک رسانه است.