کف پا برای بازیگر یعنی همه‌چیز!

بازیگری که کف پاهایش را قدر بشناسد و آن‌ها را بفهمد، می‌تواند بی‌نهایت ژست و اطوار درست خلق کند. این سخن عمیق نابغه پانتومیم، اتین دکروا است.

بازیگری که دهانش پُر‌تف باشد از بیان متنوع و غافلگیر‌کننده‌ای بهره‌مند می‌شود. این یادگار باارزش دلقک خردمند، داریو فو است.
بازیگری که بتواند با نقاط مختلف بدنش، جیغ‌هایی با رنگ‌آمیزی‌های متفاوت بکشد؛ می‌تواند هیجان‌های متنوع را بی‌هیچ محدودیتی بروز بدهد. این نتیجه آموزه‌های ارزشمند یرژی گرتوفسکی است.
بازیگری که بدنش ابزار اجرای پیچیده‌ترین دستورات ذهن باشد، بازیگری که بدنش به ضعیف‌ترین محرک‌های هیجانی حساس باشد، بازیگری که بدنش دست به انتخاب، تصمیم‌گیری و در هرلحظه دست به عمل بزند؛ بازیگر بسیار تماشایی است. این نتیجه مطالعات بی‌نظیر یوجینو باربا است.
بازیگری که تخیلش بیدار و خلاق باشد، هیچ کم ندارد. این میراث بزرگ استانیسلاوسکی و شاگردش، میخائیل چخوف است.
حمید رحیمی در نقش نابغه تئاتر شوروی وسوالود میرهولد در نمایش دوست خوب و فرهیخته‌ام روح‌الله جعفری، «ریچارد سوم اجرا نمی‌شود»، خوش درخشید.
حمید رحیمی تمامی آن‌چه که یک بازیگر باید با کف پایش، آب دهانش، جیغ‌هایش، بدن و تخیلش انجام بدهد را تمام و کمال رعایت کرده است. رحیمی در این نقش نشان داد بازیگری نه تنها کار ساده‌ای نیست که به‌تقریب، انجام کاری محال است! رحیمی در این نقش نشان داد بازیگری کار هرکسی نیست.‌ رحیمی نشان داد بازیگری هرقدر جان‌افزاست، بیشتر از آن جانکاه است.
همه نمایش در ذهن او (میرهولد) است که اتفاق می‌افتد. همه شخصیت‌ها در ذهن اوست که جان می‌گیرند. پس عجیب نیست اگر بدن رحیمی از ابتدا تا انتهای نمایش در خود می‌پیچد و مدام سعی در به دست آوردن تعادل ازدست‌رفته شخصیت بازی است.
کاش این نمایش دوباره اجرا بشود تا شما بتوانید هنرنمایی حمید رحیمی و روح‌الله جعفری را ببینید. خوشحالم که بعد از مدت‌ها یک نمایش خوب و یک بازی درخشان، تمیز، درست و به‌اندازه دیدم.
* سامی صالحی ثابت؛ عضو انجمن منتقدان و نویسندگان خانه تئاتر