یادداشت نیلوفر تاجیک، کارگردان نمایش «مینیمالیستهایی برای کودکی»
نمایش زنانه برای مردانِ تماشاگر!
ایران تئاتر:این روزها دو نمایش با موضوع سقط جنین در دو سالن پایتخت در حال اجراست. یکی از آنها، نمایشی است با عنوان «مینیمالیستهایی برای کودکی» به نویسندگی و کارگردانی نیلوفر تاجیک؛کارگردان جوانی که گرچه کمتجربه و تازهکار اما پُرشور و انرژی است و تا دلتان بخواهد ایده و انگیزه دارد برای اجرا.
نمایش «مینیمالیستها...»، پس از اجرای «مرگ در میزند» توسط نیلوفر تاجیک کارگردان، اثری اجتماعی و در طرح معضلات زنان و مواجههشان با مساله بارداری و مادری است. این اثر نمایشی هر شب ساعت 18 در عمارت نوفل لوشاتو روی صحنه میرود. تاجیک به بهانه اجرای دومین نمایش خود، یادداشتی در اختیار سایت ایرانتئاتر قرار داده است.
***
از قدیم گفتهاند «سخن که ز دل برآید، بر دل نشیند».
با توجه به بازتابی که تا امروز از اجرای نمایش «مینیمالیستهایی برای کودکی» دیدهام و بسیاری از تماشاگران در صفحات مجازیشان نظراتشان را اعلام کردهاند و از تاثیری که این نمایش بر حال و احوالشان گذاشته و دستکم حرفی برای گفتن داشته، بسیار خُرسندم و از خودم و گروهم کاملاً راضیام. هرچند که چند نفری هم تیر تند نقدشان ما را هدف گرفته؛ از بازی ضعیف بازیگران آماتور و کمصحنهدیده گرفته تا کارگردانینداشتن و مشکلداشتن با نام کار! یا پوسترمان برایشان جذاب نبوده و جذب مخاطب نکرده اما نمیدانم چرا چند نفر پس از ندانستنِ اینکه من تئاتری روی صحنه دارم، خواستارِ شماره تماس طراحِ پوسترم شدند! یا حتا از بازی ضعیف بازیگری میگویند که نخستین تجربه بازیگری روی صحنه را دارد اما به او پیشنهاد بازی در کارشان را میدهند!
من نیلوفر تاجیک، 25 سال دارم و پس از گذراندن دو سال کلاسهای گوناگون، در کمتر از یک سال، دو نمایش روی صحنه بردهام. قطعاً موفقبودن یک اثر مستلزم داشتن تجربه است و من در حال تجربهکردن هستم. دغدغهداشتن برای ساخت «مینیمالیستهایی برای کودکی» کاملاً مشخص است و البته مواجهشدن با چندین مادر داغدار که دردشان را کسی جز خودشان نمیداند، سبب شد تا مرا وادار کند این اثر را بنویسم و به اجرا دربیاورم. من میخواستم نمایشی تولید بکنم که موضوع و محوریتش سقط جنین باشد. میخواستم مخاطبان را پای درد دل مادرانی بنشانم که کشاید نمیتوانند درد دلی بکنند، حتا با مادرشان. نکته قابلتوجه این است که این کار را یک کارگردان زن ساخته و تمام بازیگران زن هستند اما بیشترین تماشاگران ما مردان بودهاند.
اساتید عزیزی در به اجرارفتن این اثر نمایشی بیمنت یاریام کردهاند و از ایشان بسیار سپاسگزارم. استاد ارجمندم محمد چرمشیر که نوشتن برای تئاتر را به من آموخت. جناب داریوش نصیری که بیوقفه کمکهایشان شامل حال من بود و استادجانم خانم پگاه طبسینژاد که مرا ترغیب به ساخت این اثر کرد و باعث شد از ایدهیی که برای من نبود، دست بکشم و به ایدهیی دست یابم که سالهاست با من است.
میخواستم از سقط جنین بگویم؛ واژهیی تلخ که همه با صدایی آرامتر به زبانش میآورند؛ دردی که هیچکس حتا نمیتواند درد دلش کند، دردی مخفی و دهشتناک.
میخواستم تئاتر مستند بسازم. بسیار تحقیق کردم اما حیفم آمد کمی درام چاشنیاش نکنم.
میخواستم با بازیگر چهره کار بکنم اما همه گفتند «چرا چهره؟ اثر تو اینقدر حرف برای گفتن دارد که نباید سایه یک چهره را روی اثرت بیندازی».
من با بازیگران زیادی برای حضور در نمایشم تماس گرفتم. بماند که نخواستند و نتوانستند بیایند، و من به خودم آمدم و دیدم من ماندهام و رفقا. با رفقا یاعلی گفتیم و شروع کردیم.«مینیمالیستهایی برای کودکی» فقط برای من نیست. متعلق به تمام عزیزانی است که در تولید این اثر، با وجود مشکلات فراوان و نداشتن تهیهکننده و اذیتکردن عمدیِ برخی دوستان، مشارکت کردند تا به ثمر برسد.
در پایان میخواهم تشکر بکنم از دوستان جانم که مرا تنها نگذاشتند و بهانه نیاوردند و ماندند و ساختیم. رفقا، خسته نباشید.