تلاش کردم حتی نوع نگاه کردن شخصیت امروزی باشد

شکری در دوران بازیگریش با بزرگانی نظیر داود فتحعلی بیگی همکاری داشته است. در کارنامه بازیگری شکری نمایش هایی نظیر همتون منو می شناسین ، مرگ یزدگرد، همان باش که نیستی به چشم می خورد.نمایش سیم و سرمه کاری از گروه فیلم و تئاتر وَ ناگهان است و روایتى تو در تو و موسیقایى است که قصه ای عاشقانه را در یک سیر زمانى از دوران پهلوى اول تا امروز، روایت مى کند که از عشق و عاشقى می گوید و از سیاه و مطربی. روزبه حسینی نویسندگی، کارگردانی، طراحی صحنه، لباس و نور نمایش را برعهده دارد. بازیگران نمایش سیما شُکری و میثم غنی‌زاده هستند. اجرای زنده‌ موسیقیِ خاص این نمایش را که غزل، ترانه‌ها و ملودیِ قطعات آن نوشته‌ خود نویسنده‌ی نمایش است، توسط آروین نیک (گیتار وهارمونیکا) و آریا قاسمی(خواننده) از گروه تهران الف، کیمیا صرافی نوازنده‌ کاخن و هم‌خوان، وشیوا احمدی‌سپهر خواننده‌ همراه و نوازنده‌ی عود (از گروه خورشید و ماه‌ِ استاد درخشانی) به‌صورت زنده اجرا می‌شوند. دیگر عوامل این نمایش عبارتند از: مدیرتولید: آرش فصیح، گروه کارگردانی: زهرا سلطانی و نسترن طاها، منشی صحنه: نسترن خدادوست، گرافیک و طراحی اقلام تبلیغاتی: پانته‌آ قاسمی، تیزر: علی ضیاسعیدی، عکاسان: رسول نورمحمدزاده، محمد گل‌محمدی و ضیا صفویان، تبلیغات مجازی: نسترن خدادوست و مشاوران رسانه‌: رضا آشفته، بهزاد مرتضوی و جواد عاطفه هستند. نمایش سیم و سرمه مهرماه، هر روز در دو نوبت در ساعت‌های ۱۸ و ۲۰ در مهر ماه به مدت پنجاه دقیقه در سالن سایه‌ مجموعه تئاتر شهر به صحنه می‌رود. با سیما شکری در باره بازیش در  نمایش سیم و سرمه گفت وگویی انجام داده ایم.

 

 

بر اساس چه ویژگی هایی در نمایش سیم و سرمه بازی کردید؟

این دومین تجربه من با روزبه حسینی است و تجربه قبلی با ایشان یک نمایش نامه خوانی بود . سیم و سرمه را سال قبل هم روی صحنه رفت و این بازتولید مجدد این نمایش در سالن سایه تئاتر شهر محسوب می شود . حسن و ویژگی مهم همکاری مشترک با یک گروه و کارگردان این است که هم بازیگر وهم کارگردان از کار و خصوصیات یکدیگر شناخت دارند و دو طرف از این شناخت متقابل در جهت ارائه کار بهتر بهره می برند.

 

از جمله بازیگرانی هستید که در تئاتر نقش های متفاوتی در انواع و اقسام نمایش های اجتماعی ، مستند و سنتی مثل نمایش های نظیر همتون من را می شناسید (به کارگردانی سامان ارسطو )بازی داشته اید؟

نکته حائز اهمیت برای من کیفیت و نوع نقش پیشنهادی برای بازی کردن است و اینکه چقدر می توانم در ایفای نقش توانایی هایم را بروز بدهم . با سامان ارسطو سابقه چند همکاری دارم و اجراهای زیادی در خارج از کشور( آلمان و فرانسه ) با گروه ایشان داشته ام. بازی در نمایش هایی با رویکرد مستند جذابیت های خاص خودش را دارد و تماشاگر بازیگر را مثل خودش می بیند که در صحنه حضور دارد. در این شیوه بازیگر آنقدر نقشش را واقعی بازی می کند که تماشاگر تصور نمی کند بازیگری روی صحنه است و انگار خود شخص مورد نظر است.

 

یکی از ویژگی های نمایش سیم و سرمه ادبیات گفتاری آن است. آیا بازی در چنین نقش هایی با این نوع ادبیات گفتاری کار دشواری نیست؟

کار دشواری است .البته من در گذشته تجربه بازی با چنین نوع ادبیات گفتاری را در نمایش مرگ یزد گرد داشتم و آشنایی با این نوع سبک ادبیات گفتاری دارم. این سختی سوای کار بازیگر برای تماشاگر هم وجود دارد. تماشاگری که به شنیدن دیالوگ های عادی و ساده در تئاتر عادت دارد و ارتباط با این ادبیات گفتاری تا حدی پیچیده و کمتر شنیده شده کار چالش برانگیزی است ، بازیگر باید در چنین فضایی مختصات نقشش را در این دیالوگ های شاعرانه پیدا کند و نقش را باور پذیر برای مخاطب بازی کند.

 

چقدر این شاعرانگی و متنوع بودن فضای نمایش سیم و سرمه برایتان جذابیت داشت؟

در ابتدایی که این متن نوشته شده بود بود مونولوگی برای یک شخصیت مرد بود و نمایش شخصیت زنی نداشت و فقط در چند جای نمایش شخصیت زن حضور صرفا فیزیکی داشت. به مرور و در بازنویسی های مجدد انجام شده توسط نویسنده این دو مونولوگ شخصیت زن به نمایش اضافه شد. با الصاق چنین ویژگی هایی نمایش سیم و سرمه را نمایشی ایرانی با ویژگی های پست مدرن دیدم .

 

با توجه به تجارب بازیگریتان در نمایش های آئینی سنتی ایرانی با این ساختار آشنایی نسبی داشتید؟

بله، من  چند سابقه خوب همکاری در نمایش های سنتی ایرانی با داود فتحعلی بیگی داشته ام. بهر حال در سیم و سرمه آواز ایرانی ، ساز ایرانی و سنت های ایرانی وجود دارد و حضور سازهای غیر سنتی هم در بخش موسیقیایی نمایش هارمونی جذابی به فضای نمایش بخشیده بود .

 

در متن نوشته روزبه حسینی زیر متن هایی وجود دارد که تماشاگر را به مسائل مختلفی سوق می دهد؟

بله، زنی که وارد فضای نمایش می شود از گذشته آمده است و در بخش دوم مونولوگ هایش تبدیل به زنی امروزی می شود. برای من نشان دادن این زن گذشته و زن معاصر خیلی مهم و جذاب بود. زن در مونولوگ اول از عشق حرف می زند و در ادامه در بخش دوم انگاری که یک دوره تاریخی سپری شده باز می گردد و زن بازهم دوباره در باره عشق صحبت می کند ، اما در کلامش ناامیدی و یاس دیده می شود . در بازگشت مجدد زن در فضای نمایش تلاش کردیم با توجه به حرف هایش باید جایگاهش تغییر پیدا کند.

 

 به همین دلیل در بالای صحنه حضور پیدا می کند؟

 همینطور است . در اجرای قبلی به دلیل مختصات سالن امکان چنین کاری وجود نداشت. اما در اجرایمان در سالن سایه زن به بالای صحنه می رود و روی سکو قرارمی گیرد و نشان می دهد که جایگاه و تفکراتش در بازگشت مجدد تغییر پیدا کرده است.

 

اینکه بازیگری در یک تایم محدود ( کمتر از یک ساعت ) در قالب دو نقش دور و متفاوت از هم بازی کند نیاز به تجربه و توان بالای بازیگری دارد؟

کار دشواری است. این چالش تفاوت نقش در بخش نخست خیلی پر رنگ است . در بخش دوم چون دختر امروزی و دارای مابه ازا است ایفای نقش راحت تر انجام می شود.

 

زنی که اهل گفتمان است؟

بله، می آید و ارتباط برقرار می کند و حرفها و جهان بینی و دغدغه هایش را به  راحتی بیان می کند . نوع حرف زدنش هم واقعی و ملموس تر است.

 

 در بازی شما درقالب این دو نقش توجه به نوع حرکات بدنی خاص هر شخصیت هم قابل دیدن است؟

من تلاش کردم حتی در نوع راه رفتن و حرکات بدن این دو نقش تفاوت های یک زن امروزی با زنی که متعلق به یکصد سال قبل است را نشان بدهم . حتی تلاش کردم نوع نگاه این دو زن را از هم متفاوت نشان بدهم . برای پیدا کردن نوع راه رفتن ، نگاه کردن و حتی خندیدن زن یکصد سال قبل در تمرینات خیلی اتود زدم و بیش از ساعت ها تمرین کردم تا ماحصل کار درست و قابل باور برای مخاطب باشد .

 

 آیا در متن این اشارات ظریف در باره نوع کنش های فیزیکی و حرکتی شخصیت دو زن وجود داشت؟

 نه، در تمرینات بود که با همفکری کارگردان به این شرایط رسیدیم.  

 

گفت  و گو از احمد محمد اسماعیلی