وظیفه هر بازیگری بازی درست هر نقش است

سامان دارابی دارای لیسانس بازیگری دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز، فوق‌لیسانس کارگردانی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز و در آثار تصویری مثل‏ زیر بازارچه، تبریز در مه، فروشگاه، نخستین روز، تا خوشبختی راهی نیست، نون خامه ای و معمای شاه به بازی پرداخته است. او در حوزه کارگردانی تئاتر هم کارنامه موفق و پر باری دارد؛ جان نثار، خشم شدید فیلیپ هوتس‏، مضحکه‌ی پهلوان و نوبهار و عکس یادگاری از جمله این آثار هستند . وی در حوزه بازیگری هم سابقه پر باری دارد؛ اسب‌ها‏، لیلی و مجنون، دایره گچی قفقازی، سرخ مثل دریا، خشم شدید فیلیپ هوتس، قصه تلخ طلا، کلبه عموتم، غولتشن‌ها، حقه‌های مبارک، سیر روز در شب، باغ شکرپاره، عیش و نیستی، چسبی به نام زخم، هنر کمدی، طلسم صبح گل و آرسنیک و تور کهنه از جمله بازی های مهم دارابی در تئاتر هستند. دارابی در یک دهه دوران فعالیت کاریش جوایزی به دست آورده است؛ دریافت سوم بازیگری مرد برای خانه عروسک از ششمین جشنواره تئاتر تجربه، دریافت لوح تقدیر بازیگری در جشن بازیگری ششمین دوره بزرگداشت هفته تئاتر از انجمن ‏بازیگران خانه تئاتر، دریافت دوم بازیگری مرد برای معرکه‌ی اهل طرب از اولین جشنواره تئاتر ملی جوان و دریافت لوح تقدیر در بیست و هفتمین نشست تخصصی صحنه کاغذی فرهنگسرای فردوس از این جمله جوایز هستند. در نمایش «مزا مزا» آرزو نبوت، سروش طاهری، سیروس همتی، سامان دارابی، جواد پورزند، علی یعقوب زاده، شهرام مسعودی و آزیتا نوری وفا بازی دارند و از سایر عوامل این نمایش می‌توان به حمید رضا علی نژاد تهیه‌کننده، خیرالله تقیانی پور مشاور کارگردان، احسان باقری مدیر تولید، سمانه حبیب پور دستیار و برنامه‌ریز، غزال مجتهدی طراح صحنه و لباس، مسعود عربی طراح گریم، محمد احمدی آهنگساز، مارال غفوریان عکاس، حسن محمدی مجری طرح، حمید ناصر مدیر هماهنگی و اجرا و عرفان حق روستا، مهرداد رحیمی و امیرحسین اخیانی مدیران صحنه اشاره کرد. نمایش «مزامزا» مهر و آبان ماه در تماشاخانه ایرانشهر به اجرا می‌رود. با سامان دارابی درباره بازیش در این نمایش گفت وگویی انجام داده ایم.

جرو بازیگرانی هستید که در صحنه بازیتان دیده می شود و نفش هایی که بازی می کنید را رنگ آمیزی می کنید. آیا به این شیوه بازیگری علاقه دارید و یا نقش هایی که بازی می کنید چنین ویژگی هایی دارد؟

وظیفه هر بازیگری این است که نقشش را رنگ آمیزی و جذاب و درست بازی کند؛ تلاش می کنم در بازی هایم چنین رویه ای را البته با صلاحدید و نظر کارگردان انجام بدهم.

چقدر این شیوه بازیگری به تیپ سازی نزدیک است؟

من توانایی بازی تیپیکال را دارم و بسته به جنس و نوع نقش دارد که بشود به سراغ تیپ سازی هم رفت یا خیر.

موقعیت نمایش در نمایش مزا مزا چقدر در جنس بازیتان تاثیر گذار بود؟

جاهایی در فضای نمایش ما بازیگر نمایش هستیم و جاهایی در پشت صحنه باید نقش خود واقعی مان را بازی کنیم؛ برای من این شیوه بازی با سایر شیوه ها تفاوتی ندارد و من بازیم را ارائه می کنم و حتی جذابیت بیشتری هم دارد. دو شخصیت را در یک نمایش بازی کردن حاوی نکات مثبتی هم هست، برای تماشاگر هم این نکته جذابیت دارد. البته حفظ راکورد و حالت مختلف در یک نمایش می تواند کار سختی هم باشد.

به نظر می رسد این رئیس محکمه آدم سطحی و کم دانشی باشد و خیلی از لغات را اشتباه تلفظ می کند؟

این آدم در جایگاه واقعی و درستش قرار نگرفته است و به همین دلیل نمی داند چگونه از تریبونی که در اختیار دارد استفاده کند. شاید وجود این شخصیت کنایه ای به آدم هایی باشد که در دور و برمان می بینیم و سر جای درستی قرار ندارند و اصلا از شغلشان هم شناختی ندارند. نشان دادن این پاردوکس های شخصیتی در حین دیدن اجرا شاید خنده تلخی را گوشه لب مخاطب بیاورد.

آیا این اشتباه گفتن جملات توسط رئیس محکمه فقط به دلیل کم دانشیش است و یا اینکه برای جذاب تر شدن فضای نمایش و شیرین تر شدن نقش هم مورد استفاده قرار گرفته است؟

شاید همه این موارد قابل تعریف برای این شخصیت باشد؛ جاهایی در حین دیدن اجرا متوجه شدم مخاطب از این اشتباه حرف زدنش به خنده افتاده است.

آیا تا به حال در تئاتر نقش های این مدلی را بازی کرده بودید؟

نه، به این نوع بازی نکرده بودم. همیشه موقعی که پیشنهاد بازی در نقشی را می پذیرم، تلاش می کنم با دقت نقش را بخوانم و با شناخت کامل در تمرینات حضور داشته باشم و بتوانم درباره نقش با کارگردان حرف بزنم. آدم هایی این نوعی که خیال می کنند خیلی آدم با دانش و کاملی هستند را می توانید در هر جایی ببینید.  

آیا در پروسه تمرینات نکاتی را به نقش اضافه کردید؟

یک چیزهایی در حد اضافه کردن چند تکیه کلام و نوع رفتار به نقش را الصاق کردم. در شروع تمرینات سیروس همتی از ما خوست که هر آن چیزی را که فکر می کنیم که می تواند به بهتر شدن نقش کمک می کند را مطرح کنیم. من و سایر بازیگران هم از این فرصت استفاده کردیم.

به نظر می رسد کارگردان نمایش در خصوص بیرونی تر بازی کردن نقش ها توسط بازیگران نظر مساعد و مثبتی داشت؛ دلیل این رویه چه بود؟

به هرحال نمایش برای ارتباط با مخاطب روی صحنه رفت است و با این شیوه بهتر و موثرتر می توان با مخاطب ارتباط برقرار کرد. ما هر شب اجرا تلاشمان را می کنیم که نسبت به شب قبل بازی بهتر و کامل تری ارائه کنیم.

آیا موضوع این نمایش که در باره وضعیت پشت و جلوی صحنه تئاتر است برای خود بازیگران و تئاتری ها جذابیت بیشتری دارد و یا مخاطبان هم می توانند مسائل مطرح شده در نمایش را درک کنند؟

از این جهت دیدن نمایش می تواند برای تماشاگران جذابیت داشته باشد که با شخصیت های جدیدی مثل بازبین که در پشت صحنه تئاترها حضور تعیین کننده ای دارند آشنا بشوند و با دیدن نمایش سوالات زیادی در ذهنش در باره تئاتر و پروسه اجرا شدنش به وجود بیاید.

گفت وگو از احمد محمد اسماعیلی