حمایت دولتی راه حل جلوگیری از غلبه تئاتر تجاری بر تاتر مستقل

به گزارش ایران تئاتر برنامه «شب های هنر» شب گذشته با مقدمه ای از سیروس همتی کارگردان، نویسنده و بازیگر تئاتر آغاز شد. در این مقدمه که سیروس همتی را در حال نوشتن یک متن نشان می داد، دغدغه های تئاتر امروز در مواجهه با تئاتر تجاری به شرح زیر پرداخته شد:

باعث مسرت است که این روزها تئاتر می تواند سود خوبی عاید یک گروه هنری کند. اما یک پرسش، چرا تهیه و تولید یک نمایش بزرگ از حمایت ویژه برخوردار نیست. این عدم حمایت موجب بالا رفتن قیمت بلیط تئاتر می گردد.

بی شک دست مریزاد دارد؛ ولی چرا به بهانه قیمت بالای بلیط تئاتر، دانشجویان، علاقه مندان و تماشاگران بی بضاعت و کم درآمد از این نمایش هایی که زحمت زیادی بابت شان کشیده شده محروم باشند. حیف و صد حیف! حیف که تنها قشر خاصی از تئاتر به اصطلاح تجاری بهره می برند... چاره چیست؟

پس از این میان پرده در چند ثانیه، برنامه هفته گذشته شب تئاتری، شب های هنر که با حضور حسین مسافرآستانه، دبیر شورای سیاست‌گذاری تماشاخانه ایرانشهر و کوروش سلیمانی برگزار گردیده بود، بر محور سخنان مجری و کوروش سلیمانی و بدون اشاره به ادله حسین مسافر آستانه مرورشد .در ادامه ، برنامه به بخش تازه گفت و گو وارد شد.

 

 قیمت گذاری بلیط قانون مند می شود

در ابتدا، پیام دهکردی ضمن خوش آمد گویی به شهرام کرمی مدیرکل هنرهای نمایشی و حسین پارسایی کارگردان تئاتر بینوایان، رو به شهرام کرمی گفت: هفته گذشته صحبت هایی درباره قیمت بلیط های تئاتر شد. شما پشت خط آمدید و عنوان کردید که قرار است شورای تعیین قیمت بلیت‌های تئاتر تشکیل شود تا دیگر قیمت‌های غیراستاندارد و گران برای بلیت نمایش‌ها تعیین نشود. در این خصوص چه اقداماتی صورت گرفته است.

شهرام کرمی گفت: ابتدا لازم می دانم در خصوص پخش این برنامه تبریک بگویم. امیدوارم تا سالیان سال شاهد این برنامه که در رشد تئاتر کمک شایانی خواهد کرد، باشیم.

وی افزود:در خصوص موضوع مورد بحث که فراگیر شده و حتی گروه های زیادی از هنرمندان و مخاطبان به آن توجه می کنند، یعنی مسئله قیمت بلیط باید بگویم که واقعیت این است در بحث قیمت بلیط تئاتر خلاء قانونی داشتیم. تاکنون هیچ معیار و قانونی در این خصوص وضع نشده است و سالن ها به تناسب تولیدات، جایگاه سالن و شرایط فرهنگی قیمتی را تعیین می کردند.

کرمی با تاکید بر اینکه قیمت گذاری بلیط قانونمند می شود، تصریح کرد:  این موضوع مورد بررسی قرار گرفت و قرار شد شورای صنفی تئاتر به منظور ارزیابی کارشناسانه قیمت بلیت نمایش ها و همچنین درجه بندی سالن های خصوصی تئاتر تشکیل شود. از چند هفته پیش برای تهیه آیین نامه آن جلساتی را آغاز کردیم و امیدواریم تصویب این آیین نامه هر چه سریعتر انجام گیرد.

پیام دهکردی با ابراز امیدورای از تهیه سریع این آیین نامه، در حالی که به نظر می رسید موضوع قیمت بلیط تئاتر که مربوط به برنامه قبل بود به راه حل مناسبی رسیده است  رو به حسین پارسایی کرد و گفت: جناب آقای پارسایی می خواهیم بدانیم در حال حاضر قیمت بلیط تئاتر بینوایان چقدر است؟

حسین پارسایی پاسخ داد: از 55 هزار تومان تا 185 هزار تومان

پیام دهکردی به پیش خرید بلیط نمایش بینوایان با قیمت 370 هزار تومان اشاره کرد. که حسین پارسائی در پاسخ گفت: این بلیط ها قابل استفاده نیستند. ما از ابتدا در این خصوص برنامه ریزی کرده ایم و در سایت نیز اعلام شده است که فرد براساس کدملی چک می شود.

پیام دهکردی بحث را به سمت تئاتر تجاری هدایت کرد و گفت: جناب آقای پارسائی شما خودتان به عنوان مدیری که سال های سال فعالیت در بخش های مختلف مدیریتی داشته اید و بخش عظیمی از تاریخ تئاتر حداقل در دو دهه اخیر به زمان مدیریت شما موکول می شود، بفرمایید توجیه تولید چنین نمایش هایی در این شرایط اقتصای چیست؟ ما دنبال چرایی هستیم. چرا تئاتر به این نقطه رسیده است که یک جوان شهرستانی از سیستان و بلوچستان، بوشهر، فارس و ... امکان آن را نداشته باشد که بیاید و یک نمایش را ببیند؟

 

قیمت بلیط متناسب با کیفیت تولید

حسین پارسایی در پاسخ به این سوال گفت: قبل از هر چیز باید بگویم شما نباید یک گروهی که سه چهار پرسوناژ دارد، حداقل امکانات را نیاز دارد و با چند هفته تمرین برای اجرا آماده می شود را با گروهی که 350 بازیگر دارد، هزار قطعه لباس و آکسسوار دارد، یکسال تمرین کرده است و فقط هزینه نان و پنیر و بیسکویت آنها در روز چند میلیون تومان می شود مقایسه کنید. این نمایش چند میلیارد هزینه دارد و هیچ هزینه ای از بخش دولتی نگرفته و تمام از طریق بخش خصوصی حمایت می شود، مقایسه کنید.

پیام دهکردی گفت: بحث ما در خصوص چرایی استفاده از امکانات بخش خصوصی است. چرا یک کارگردان تئاتر استخوان خورد کرده نمی تواند این کار را بکند؟ به دنبال دلیل هستیم.

وی بدون اشاره به این که چرا ردپایی از پیشکسوتان در این جریان اعتراضی نیست تاکید کرد این سئوال مطالبه اکثر هنرمندان تئاتر است و افزود: ما از شما می خواهیم که شیوه تامین هزینه چند میلیاردی برای تولید یک اثر را به ما آموزش دهید. بحث من این نیست که بخواهیم شما را تخریب کنیم. در شان من و این برنامه نیست. هدف ما شفاف سازی است. چون اعتقاد داریم در تمام این روزها آنچه باعث شد تاضربه بخوریم عدم شفافیت است.

حسین پارسایی در پاسخ به این سوال با رد هرگونه بهره گیری از ارتباطات خود برای استفاده از حمایت بخش خصوصی گفت: من اصلا از هیچ ارتباطی استفاده نکرده ام. نمایش تهیه کننده دارد، یک نفر سرمایه گذاری کرده و تبلیغات می کند. این موضوع به من هیچ ارتباطی ندارد.

 

صحبت های تعدادی از هنرمندان تئاتر

این بحث در زمانی که به سمت انسجام می رفت به دلیل پخش میان برنامه معلق ماند وگفت و گوها با پخش میان برنامه ای از صحبت های برخی هنرمندان تئاتر در خصوص تئاتر تجاری متوقف شد.

در این میان امین موحدی پور، مهران امام بخش، ژاله صامتی و عباس جمالی از بازیگران و کارگردانان تئاتر در خصوص تئاتر تجاری و آسیب هایی که حضور در این گونه به جامعه تئاتر کشور  می زند صحبت کردند. نکته قابل توجه این بود که در این برنامه از هیچ هنرمند پیشکسوتی نظرخواهی نشد.

 

نقد با توهین فرق می کند

گفت و گو با طرح این سوال از سوی پیام دهکردی که جناب آقای پارسایی پروژه منابع مالی اش را از کجا تامین می کند؟ ادامه یافت.

حسین پارسایی با تاکید بر اینکه من برای همه عزیزان به ویژه هنرمندان، همکاران، قشر دانشجو و هر پرسشگری که سوال می کند احترام قائلم، گفت: من از دوران دانشجویی تا الان که مو سپید کرده ام خدمتگزار تئاتر بوده ام و برای همکاران و هنرمندان احترام قائلم. اما قبل از اینکه وارد مسئله مالی شوم دو نکته را خیلی کوتاه عرض می کنم اولا نقد با توهین فرق می کند. پرسشگری با ترور شخصیت فرق می کند. من دلیل این همه نامهربانی را نمی فهمم. ما همکار هستیم. به هم نقد داریم و به نظرم آیینه ای در برابر یکدیگریم لذا فکر می کنم قبل از آنکه کسی را به چیزی نسبت دهیم یا متهم کنیم بهتر است نوع مطالبه و پرسشگری را به سمت تفاهم، گفت و گو و دیالوگ ببریم.

وی افزود: عرض من این است این دوستان نازنین مجال را به دیگرانی که از اختلاف در فضای خانوادگی ما سواستفاده می کنند ندهند. ما می توانستیم خیلی مهربانانه تر صحبت کنیم. باز هم عرض می کنم هیچ چیز پوشیده نیست.

کارگردان نمایش بینوایان در ادامه با اشاره به اینکه نمایشهای بینوایان و الیور توئیست لاکچری نیستند، گفت: وقتی از عناوین استفاده می کنیم و آدرس غلط می دهیم کم لطفی به هنر تئاتر است. چه فرقی می کند، مخاطب من مخاطب شماست. مردم مخاطب همه تئاتر هستند. وقتیکه چیزی معلوم نیست چرا یک عدد دروغین را به عنوان قیمت اعلام می کنید. نمایش های الیورتوئیست و بینوایان لاکچری نیستند چرا از این عناوین غلط استفاده می کنید، مگر می شود به تئاتر عنوان لاکچری داد؟

 

توهین به مخاطبان تحت عنوان نو کیسه توهین به مردم است

وی اضافه کرد:  چطور امکان دارد سرمایه های پاک به سینما برود اما وقتی به تئاتر می آید محل اشکال شود؟ من نمی فهمم تئاتر تجاری بد است با خوب؟ من به پشتوانه هزاران نفر از مخاطب تئاتر الیورتویست صحبت می کنم. من به پشتوانه بیش از 20 هزار تماشاگر که همین امروز چند سانس را رزو کردند صحبت می کنم. توهین به این مخاطبان تحت عنوان نو کیسه توهین به مردم است. در استفاده از این عناوین مهربان باشیم. منصف باشیم. ساه نمایی نکنیم. به مردم توهین نکنیم.

 

توئیتی که نشان از  دغدغه وزیر نسبت به هنرهای نمایشی دارد

در ادامه پیام دهکردی با تاکید بر اینکه بحث مهربانی نیست،  بحث عدالت است، گفت: پیرو همین بحث تاتر لاکچری، توئیتی آقای صالحی وزیر فرهنگ و ارشاد داشتند و اکثر روزنامه های امروز ایران نیز در این خصوص مطلب کار کردند. بحث من این است که اینها پرسشگری است نه توهین...

وی افزود: تئاترهایی که دکورهای فاخر، لباس های فاخر، صحنه پردازی های فاخر، ارکسترهای بزرگ و فاخر  و ... دارند در حوزه این مجموعه اند. در بین جامعه این تعریف لاکچری است. آقای صالحی در متن توئیت خود آورده اند : "تئاتر لاکچری تیر خلاص به این هنر مردمی است و اداره کل هنرهای نمایشی با هم اندیشی و همیاری خانه تئاتر بایدحریم صحنه را از آن مصونیت دهد."

دهکردی با اشاره به اینکه مقصود ما از تئاتر تجاری صرفا نمایش بنیوایان نیست، رو به شهرام کرمی گفت: شما به عنوان مدیر کل هنرهای نمایشی در خصوص توئیت وزیر فرهنگ و ارشاد صحبت بفرمایید که آیا مراد ایشان، این کار است یا کارهای دیگری هم هست.

اگر بحث فقط در مورد این اثر باشد که آقای پارسایی آنقدر در دسترس هستند که خود آقای وزیر خودشان از ایشان این موضوع را جویا شوند. پس به نظر می رسد یک رویکرد عام مطرح است.

شهرام کرمی در پاسخ به این سوال گفت:دلیل حضور من با این رویکرد بود که هم به شکل شفاف با خانواده هنرهای نمایشی رو دررو گفتگو کنم و هم انعکاس دهنده نظرات خود و اداره کل هنرهای نمایشی باشم.

وی توضیح داد با توجه به شخصیت حقوقی اش وظایفی نسبت به هنرمندان و از جمله کارگردان " بینوایان " دارد  تاکید کرد به همین دلیل هیچگونه اظهار نظری در خصوص نمایش بینوایان نخواهد کرد و گفت:  نگاهی که من به این موضوع دارم مسئله تئاتر است. اینکه وزیر محترم اشاره ای به تئاتر لاکچری داشتند که می تواند باعث لطمه به فضای تئاتر باشد، به نظرم جای تقدیر دارد چون نشان می دهد وزیر فرهنگ و ارشاد دغدغه اش هنرهای نمایشی است و به این نکته مهم توجه کرده است.

وی افزود: طی صحبت هایی که با ایشان در طی مدتی که مسئولیت مدیرکل هنرهای نمایشی را داشتم، متوجه دغدغه جدی‌شان شدم. نگاهی که وزیر محترم دارند خیلی قابل اعتناست و تکلیف ماست که این نگاه و دغدغه مندی را که تئاتر به سمت صرفا تجاری شدن هدایت نشود، را دنبال کنیم.

مدیرکل هنرهای نمایشی در ادامه تصریح کرد: ما باید ببنیم این جریان از کجا شروع شد. من معتقدم باید همه جنبه های تئاتر را ببینیم. از نقاط مثبت تا منفی تئاتر را ببینیم. باید بپذیریم که تئاتر در ده سال اخیر رو به توسعه بوده است. در چند سال اخیر شاهد رشد قابل توجه سالن های تئاتر، تعداد فعالان تئاتر، و تعداد مخاطبان تئاتر بودیم. اینها را باید ببینیم.

 

توقف های مکرر و انقطاع بحث

در این بخش یک بار دیگر درحالی که بحث در مسیری منسجم پیش می رفت مجری برنامه به دلیل پخش میان برنامه آن را متوقف کرد . میان برنامه ای که نظر مجری را پیرامون بهره برداری از رانت مخدوش کرد چرا که در این بخش نیزتنها سه رسانه مورد توجه تولید کنندگان برنامه قرار گرفته بود که از این میان دورسانه ازجمله خالقان موج رسانه ای مخالفت با توسعه تئاتر تجاری بودند. قابل توجه اینکه کارشناس این بخش خود خبرنگار یکی از این رسانه ها است و به همین دلیل رویکرد برنامه و قرائت اخبار مهم به این رسانه و رسانه همراهش اختصاص یافت و عملکردی پرشائبه را بروز داد. از طرفی حتی در انتخاب اخبار از رسانه سوم  که تولیدات رسانه ای موثر و قابل توجهی دارد  نیز اخباری عمومی نقل شد.

 

حمایت دولتی  راه حل جلوگیری از غلبه تئاتر تجاری بر تئاتر مستقل

در بخش سوم گفت و گوی دیشب «شب های هنر»، پیام دهکردی  موضوع تئاترهای لاکچری را بار دیگر به میان کشید و به مدیرکل هنرهای نمایشی گفت: یکی از سوالاتی که جامعه تئاتر با آن روبروست نگاه لاکچری به تئاتر است ،  آیا این قضیه می تواند آسیب بزند اگر بله، چرا ؟ اگر راهکاری دارید بفرمایید.

شهرام کرمی پیش از پاسخ به ادامه بحث خود پرداخت وگفت: تئاتر در سال های اخیر توسعه زیادی در مباحث مختلف پیدا کرده است. به تناسب آنچه که در سال های اخیر اتفاق افتاد ظهور سالن های خصوصی و سرمایه گذاری بخش خصوصی در حوزه تئاتر را داشتیم. همه هنرمندان از این شرایط استقبال می کردندکه بخش خصوصی به تئاتر ورود کندو فکر نمی کنم هیچ کس با این دیدگاه مخالف باشد.

وی با اشاره به اینکه با توجه به محدودیت های بخش دولتی طبیعی است که نیاز به سرمایه گذاری بخش خصوصی به این حوزه وجود دارد، تصریح کرد: شرایطی که ما در حال حاضر با آن دست به گریبانیم و عده ای احساس نگرانی درباره تئاتر تجاری می کنند به چند دلیل است؛ اول آنکه گرچه تئاتر تجاری موجب رونق تئاتر و جذب مخاطبان وسیعی می شود. اما آنچه که آفت است اینکه ما با چه ویژگی هایی تئاتر تجاری را ادامه دهیم. اولین مسئله آنکه استفاده از ستاره های مطرح در گونه های تئاتر صرفا برای جذب مخاطب  و ایجاد تغییر در شکل و محتوای آثار نمایشی با این هدف ،به مرور به ماهیت تئاتر که جنبه اندیشه محوری دارد لطمه می زند.

وی با تاکید بر اینکه نمی توانیم کتمان کنیم که تئاتر تجاری برای رونق تئاتر یک ضرورت است، گفت: نگرانی جامعه تئاتر غلبه تئاتر تجاری بر تئاتر مستقل است. تئاتر مستقل زمانی می تواند به حیات خود ادامه دهد که حمایت شود. ولی شاهد هستیم شکلی از تئاتر تجاری رونق گرفته و از سرمایه بخش خصوصی و حتی با امکانات بخش دولتی به وجود آمده که باعث رشد گسترده آن است و به نظرم بین این دو گونه باید توازنی صورت گیردکه اگر به هم بخورد می توانیم در مورد فضای تئاتر احساس نگرانی کنیم.

وی با اشاره به توئیت وزیر فرهنگ و ارشاد، تصریح کرد: این همان نکته ای است که وزیر محترم به آن اشاره کردند و فکر نمی کنم خواسته هیچ هنرمند تئاتر باشد که مانع تئاتر تجاری شود. تئاتر تجاری را باید به سمتی که از امکانات و سرمایه های غیر دولتی استفاده کند پیش بریم اما تئاتر مستقل را هم نباید فراموش کرد.

برای رسیدن به این هدف، ما باید بستر و امکانات مناسب را فراهم کنیم. از جمله باید از سالن‌های خصوصی و گروه‌های مستقل تئاتری بیشتر از گذشته حمایت کنیم تا آن‌ها کم‌تر رویکردی تجاری برای تامین هزینه‌های‌شان داشته باشند.
کرمی با اشاره به این‌که تا ما تئاتر را حمایت نکنیم، امکان گسترش تئاتر تجاری وجود دارد، افزود: بودجه پارسال تئاتر 33 میلیارد تومان بود که 24 میلیارد آن محقق شد که با این بودجه 270 نمایش تولید شده است و امسال در بهترین صورت بتوانیم همین بودجه را تامین کنیم. این‌طوری قطعا حمایت از گروه‌های مستقل و هنری تئاتر سخت است و برای همین باید نهادهای دیگر در این زمینه همکاری کنند.

کرمی با اشاره به نگرش کشورهای دیگر در خصوص تئاتر گفت: در همه جای دنیا تئاتر مورد حمایت دولت است. وقتی از حمایت دولتی صحبت می کنیم منظور سرمایه ای است که در خدمت تئاتر مستقل قرار می گیرد. در کشورهای اروپایی شهرداری نقش مستقیم دارد و هزینه های سالن و تولید را پرداخت می کند.

 

بخش دولتی نمی تواند با یک بودجه اندک سالی 2هزار دانشجو و تعدادی گروه حرفه ای را پشتیبانی کند

در ادامه پیام دهکردی بار دیگر موضوع شفاف سازی را طرح  و گفت: دغدغه این برنامه این است که شفاف حرف بزنیم. یکبار برای همیشه بنشینیم و صادقانه با خودمان و مردم حرف بزنیم. بگوییم من پیام دهکردی آمدم برای تبلیغ کارم از رانت خودم استفاده کردم. من در اینجاها اشتباه کردم.

وی افزود: برای تبلیغ یک نمایش 9 میلیون تومان بابت یک بیلبورد شهری باید هزینه شود. یک نمایش در ایرانشهر با ظرفیت کامل و قیمت عرف این تماشاخانه که عمدتا 40 هزار تومان است اگر هر شب صندلی ها پر شود، شبی 8 میلیون درآمد دارد و کل فروش آن 240 میلیون تومان می شود که با درصد گیشه و سالن و سایت 160 میلیون دست یک گروه می آید. که این در شرایط آرمانی رخ می دهد. در حالیکه هزینه یک کار تا این لحظه 200-300 میلیون شده است. من و بسیاری از کسانیکه در این حوزه کار می کنیم عنادی با اینکه یک کار تجاری باشد، نداریم. اما معنایش این نیست بدعتی ایجاد کند که گریبانگیر تئاتر مستقل شود، چون آنچه زیرساخت تئاتر مارا می سازد تئاتر مستقل است. همان تئاتری که شما هم شروع کردید. بحث من این است چرا ما هراس داریم شفاف باشیم. مردم پاسخ می خواهند. بحث چیستی است. نگرانی جامعه ماست. بحث ما این است که آیا به سمت این آثار رفتن توجیه دارد. اگر هست چرا و اگر می شود چرا سالنهای خودمان را فعال نکنیم؟

حسین پارسایی در پاسخ به این سوال گفت: من از فرمایشات آقای کرمی استفاده کردم و به نظرم اشاره شان به صحبت های آقای وزیر اشاره درستی است. اشاره شان به تنوع و گوناگونی گونه های نمایشی هم درست است. ولی یک مسئله ای وجود دارد و اینکه همه هم و غم دولت اصل 44 قانون اساسی یعنی کاهش تصدی گری دولتی و واگذاری به بخش خصوصی برای ایجاد اشتغال کارآفرینی و توسعه است. لذا ما نباید انتظار داشته باشیم همه بار تئاتر را با آن بودجه اندک و تنگناهای مالی هنرهای نمایشی، بخش دولتی به دوش بکشد. پس اینجا بخش خصوصی می تواند مقوم جریان تئاتر باشد.

وی اضافه کرد: به نظرم هر مدیری که بیاید این بودجه کفاف تئاتر مستقل را نمی دهد. بخش دولتی نمی تواند با یک بودجه اندک سالی 2هزار دانشجو و تعدادی گروه حرفه ای را پشتیبانی کند. من فکر می کنم اگر بیاییم شرایطی را فراهم کنیم که بخش خصوصی وارد شود آن وقت هنرهای نمایشی در جایگاه سیاستگذار کارش را با اهداف عالی بهتر انجام می دهد. ما یک بدنه دولتی برای تئاتر داریم با یک فعالیت در بخش خصوصی اگر این دو بتواند با هم پیوند بخورد اتفاق مبارکی است.

 

تاریخ شفاهی تئاتر با هوشنگ توکلی

بخش سوم گفت و گوی شب های هنر با بررسی تاریخ شفاهی توسط هوشنگ توکلی به پایان رسید. توکلی در این میان پرده مقدمه فشرده ای از مجموعه هنرمندانی که در سال 57 حضور داشتند و تنوعی که در افکار و عقایدشان بود، صحبت کرد.

 

اساس آن چیزی که جامعه ما را به لبه پرتگاه می کشاند بداخلاقی است

با آغاز بخش چهارم و پایانی شب های هنر، عباس جمالی بازیگر و کارگردان تئاتر تلفنی به بیان عقاید خود در خصوص تئاتر تجاری پرداخت و گفت: دربحث مناسبات تبلیغات سرانجام به گزینه ای به نام خصولتی ها می رسیم. مسئله این است که چهره هایی که نیم چهره دولتی و نیم چهره خصوصی هستند می توانند به نام خصوصی یک مناسبت هایی را برای خودشان باز کنند که تبدیل به مناسبات سرکوب در جامعه تئاتر شود. بحث ما به هیچ وجه خصومت و توهین نبود ولی از دوستان خواستیم یک جلسه عمومی بگذارند تا ببینیم چگونه یک مدیر دولتی می تواند سرمایه بخش خصوصی را جذب کند ولی کارگردانان بزرگ کشور در کوچکترین هزینه هایشان می مانند و خیلی جالب است که این بحث مدام به نهادهای خصوصی ربط می یابد.

وی افزود: واقعیت این است که این بخش خصوصی در سینما سرنوشت تلخی داشت. ما آلارم را به صدا در آوردیم که در تئاتر این اتفاق نیفتد.

در ادامه حسین پارسایی با تکرار مجدد این موضوع که نوع پرسشگری از آنچه قرار است شفاف سازی شود متفاوت است، گفت: من دو ساحت دارم. من عضو کوچکی از خانواده تئاتر هستم فوق لیسانش هنرهای نمایش در رشته کارگردانی دارم و اساسا می توانم هر رویکرد موضوعی مفهومی و ... را کار کنم. اینکه یک مدیر دولتی نمی تواند بعد از ظهرها کار دیگری کند موضوع جالبی نیست. یعنی الان آقای کرمی که یکی از نویسندگان خوب کشور است دیگر نمی تواند بنویسد چون خصولتی می شود؟

وی افزود: بنده اگر هر مسئولیتی در هر حوزه فرهنگی داشته باشم مسئولیتی به عهده من گذاشته شده، که به نحو احسن انجام می دهم و هیچ ارتباط نافذی در جذب سرمایه برای تولید نمایشهای من ندارد. این  به باورهای من برمی گردد. اینکه اصرار داریم چند کلید واژه را کنار هم بگذاریم و اصرار داریم بگوییم چون آقای فلانی مدیر است حتما در پس پرده امکاناتی می گیرد خوب اتهام واهی است که به نظرم از منظر اخلاقی زیبنده نیست. بنده در سازمان سینمایی اگر مسئولیت دارم چه ارتباطی به تئاتر دارد. این نمایش برای بخش خصوصی است.

دهکردی در ادامه صحبت های حسین پارسایی گفت: من با همه این بداخلاقی هایی که اشاره می کنید موافقم یعنی اساس آن چیزی که جامعه ما را به لبه پرتگاه می کشاند بداخلاقی است.

وی افزود: من می گویم بیاییم برای اولین بار به عنوان یک مدیر دولتی که الان مشغول یکی از عظیم ترین پروژه هاست به دنیایی سوال که پیش روی اهالی فعال و پویای تئاتر قرار گرفته، پاسخ دهیم.

حسین پارسائی در پاسخ به این موضوع گفت: من جزو معدود مدیرانی بودم که بیشترین نشست رسانه ای را داشته ام. سوال من این است که وقتی همواره شفاف و در دسترس بودم و ناملایمتی دیدم الان لزومی برای پاسخگویی نمی بینم. باز هم می گویم ما از دولت پول نگرفتیم، از ارشاد پول نگرفتیم. سالن دولتی اشغال نکردیم یک شخص محترم در تئاتر سرمایه گذاری کرده است همین.

شهرام کرمی نیز در پایان خطاب به حسین پارسایی گفت : به نظر می رسد اگر  این گفت و گو خیلی زودتر ، اتفاق می افتاد خیلی از این شبهات بوجود نمی آمد .

 

رسانه ملی و لزوم نگاه حمایتی به تئاتر

گفت و گوی  شب های هنر در حالی پس از دوقسمت همچنان نیمه تمام ماند که بسیاری از مسائل ، ویژگی ها و موانع فراگیر قابل بررسی تئاتر در ایران که با انعکاس در رسانه ملی می تواند به سرانجام برسد همچنان با بی توجهی صدا وسیما مواجه است و این موضوع ظاهرا جنجالی که به نمایش های انگشت شماری معطوف می شود و با گفتمان درون خانوادگی تئاتر قابل حل و فصل است زمان دو برنامه را به خود اختصاص داده است . به نظر می رسد رسانه ملی نیز مانند بسیاری از رسانه های دیگر دچار مدیریت از پایین شده و فاقد راهبرد کلان در مواجهه با توسعه تئاتر است . شاید به همین دلیل است که توجه به تئاتر در برنامه های تلویزیونی  بصورت مقطعی ، محدود و بدون بی طرفی رخ می دهد. به هر تقدیر این برنامه شب تئاتر هم  بدون شفاف سازی کافی  از مبنا و گسترش بحث  به پایان رسید و سوالات متعددی را برای علاقه مندان، هنرمندان و مخاطبان این حوزه به جا گذاشت.