در حال بارگذاری ...
سروش محمد نیا در گفت‌وگو با ایران‌تئاتر مطرح کرد

تمرکزمان روی‌کارفرهنگی وآگاهی رساندن درباره بیماری ایدز است

ایران‌تئاتر: یک زن، یک مرد و انبوهی از سوء تفاهامات و نگاه بدبینانه میان آن دو نفر درام نمایش مانیفیست تلخ به روایت من را شکل می دهد. نمایشی تلخ و گزنده که به یکی از چالش های مهم جامعه امروز نگاهی دقیق دارد.

در این نمایش موسیقی در بیان احوالات شخصیت‌ها و فضای نمایش نقش مهم و کلیدی دارد و سروش محمد زاده با تلفیق موسیقی ضبط شده و موسیقی زنده با تک ساز می کوشد فضای نمایش و حس و حال آن را به مخاطب منتقل کند.در سال های اخیر در تلویزیون، سینما و تئاتر کوشش هایی درباره پرداختن به بیماری ایدز و چالش هایش شده است و پوران درخشنده در دهه هشتاد در فیلم شمعی در باد و یا در تئاتر مسعود رایگان به سراغ طرح چنین موضوعی رفته است و در تلویزیون هم در دهه قبل در سریالی با بازی زنده یاد داود رشیدی و هما روستا به این موضوع اشاره شده است. نمایش مانیفست تلخ به روایت من داستان زن جوانی است که مبتلا به ایدز می‌شود و احساس می‌کند همسرش به او خیانت کرده است؛ او مدتی را در آسایشگاه به سر می‌برد، در حالی که صداها و تصوراتی زندگی‌اش را پر کرده است. نمایش مانیفست تلخ به روایت من نوشته داریوش کیا با کارگردانی بهار براتی دی ماه در خانه نمایش مهرگان سالن شماره یک روی صحنه رفته است. عوامل این نمایش عبارتند از: نویسنده و کارگردان: بهاربراتی، بازیگران: بهار براتی و وحید حاجی زاده، نور: محمدحسین آقایی، مدیر تولید: حمید طالبی، مدیر صحنه: علیرضا ملک پور، منشی صحنه: شیدا مرادی خواه، مدیر تبلیغات و روابط عمومی: فریبا جدیدی، هماهنگی: شهر آشوب مفتاحی، طراح لباس: پگاه مشتاقی نیا، عکاس: ماه گل ملکی، طراح صحنه: بهار براتی، مدیر اجرایی: حمید ناصر، طراح بروشور و تیزر: مهران عبدویس، طراح حرکات فرم: علیرضا بهرامی زاده، دوخت لباس: ابراهیم میرزایی، تبلیغات: بهروز فائقیان و مدیر پروژه و آهنگساز: سروش محمد نیا اشاره کرد. با سروش محمدنیا در باره مضمون، موسیقی و تولید این نمایش گفت وگویی انجام داده ایم.

 

شما در نمایش مانیفیست تلخ به روایت من به عنوان دراماتوژ، آهنگساز و مدیر پروژه حضور داشتید و امشب با غیبت بازیگر مرد نمایش در نمایش به بازی پرداختید؛ آیا این مسئله یک فرصت است و یا یک چالش ؟

مسئله غیر قابل پیش بینی بود و در نگاه اول هم چالش به نظر می رسد؛ چالشی که تبدیل به فرصت می شود. به هر حال به احترام مخاطبانی که از راه‌های دور و نزدیک برای دیدن اجرای نمایش آمده بودند تصمیم گرفتیم نمایش را روی صحنه ببریم. در نگاه آسان تر و بدون هیچ چالشی می شد با عذر خواهی اجرای نمایش را کنسل کرد؛ اما ما با احساس تعهد به تماشاگر تلاش کردیم نمایش را روی صحنه اجرا کنیم. امیدوارم مخاطبان هم با نمایش ارتباط برقرار کند.

 

آیا به واسطه اینکه در تمرینات نمایش حضور داشتید دیالوگ های شخصیت مرد را حفظ بودید و یا شیوه دیگری برای بازی انتخاب کردید؟

از همان روزهای ابتدایی شکل گیری اجرای نمایش به همراه کارگردان روی متن کار می کردیم و به هر حال به عنوان دراماتوژ باید به متن اشراف کاملی می داشتم و دیالوگ های بازیگر مرد را حفظ بودم و موقعی که چنین شرایطی فراهم شد این نقش را بازی کردم.

 

ایده اصلی شکل گیری متن چگونه به وجود آمد؟

 متن را داریوش کیا نوشته بود و کارگردان با توجه به مضمون اجتماعی کار آن را پسندیده بود و با نویسنده برای روی صحنه بردن اثرش به توافق رسید. مرحله بعدی بازنویسی و دراماتوژی متن بود که توسط من و کارگردان انجام شد و تلاش کردیم در این بازنویسی مقتضیات امروز جامعه را در نظر داشته باشیم. بازنویسی در کلیه بخش های نمایش انجام شد و بیشترین میزان تغییرات در پایان نمایش انجام شد و تلاش کردیم تمرکزمان روی کار فرهنگی و آگاهی رساندن به مردم در باره بیماری ایدز و تاثیراتش بر زندگی مبتلایان باشد.

 

در حوزه موسیقی تلفیقی از موسیقی ضبط شده و زنده در نمایش استفاده کردید؛ در باره این رویکردتتان توضیح بدهید؟

موسیقی نمایش شامل ملودی ها است که بخشی از آن انتخابی بود و بخش دیگرش را ساختم. بحث فرمی هم در ساختار نمایش مورد توجه قرار داشت و سبک کاری موسیقی هم موسیقی سیاه است و در حوزه موسیقی الکترونیکی قابل ارزیابی است. بخش زنده موسیقی هم روایتگر تنهایی دو شخصیت نمایش است و نوازنده ای که در گوشه صحنه ویلون می نوازد در حقیقت بخشی از فضای نمایش و تلخکامی این دو شخصیت را به تماشاگر ارائه می کند.

 

ساز ویلون در اغلب آثار ملودراماتیک چه در سینما و چه در تئاتر یک ساز اصلی و تاثیر گذار است؟

بله، ساز ویلون می تواند در حوره بخش ملودرام کار تاثیر گذار باشد؛ بنابراین در موسیقی نمایش طیفی از سبک ها و ملودی های مختلف را مورد استفاده قرار دادم.

 

در جاهایی از موسیقی اجرا از موسیقی انتخابی هم استفاده کردید؟

این موسیقی انتخابی فقط در یکی دو صحنه نمایش وجود دارد و چون این موسیقی های انتخابی به گوش تماشاگر آشنا بودند و حضورشان در فضای نمایش باعث می شود که مخاطب بهتر با فضای نمایش همراه شود از آنها استفاده کردم.

 

در بحث مدیریت پروژه اجرایی نمایش آیا از جانب سازمان ها و نهادهایی که مرتبط با بیماری ایدز هستند حمایت و کمک هایی دریافت کردید؟

در این نمایش برای اینکه نگاه مستقل و بدون سفارش و دستوری داشته باشیم به سراغ هیچ نهاد و ارگان دولتی برای تهیه سرمایه که با بیماری ایدز مرتبط هستند نرفتیم و ترجیح دادیم نگاه مستقلمان را حفظ کنیم تا بتوانیم حرف ها و دغدغه های مورد نظرمان را در نمایش عرضه کنیم. این نمایش با هزینه شخصی برای اجرا آماده شده است و از طرفی اگر قرار است نهاد و سازمان دولتی از پروژه هنری حمایت کند کار در یک پروسه طولانی مدت اداری  درگیر بورکراسی می شود و زمان زیادی برای دریافت کمک های مالی نیاز است. بهزیستی استان تهران با توجه به مضمون نمایش حمایت های معنوی از نمایش انجام داده و در کنگره توان بخشی بروشور و تبلیغات نمایش را بین حضار ارائه کردند و اطلاع رسانی خوبی در این زمینه انجام دادند و چند مرکز بهداشتی هم مشاوره هایی انجام دادند.

 

آیا می توانیم این ارزیابی را داشته باشیم که شخصیت مرد نمایش قربانی است؟

هیچکدام از بیمارانی که درگیر اچ آی وی می شوند را قربانی نمی دانم و به کار بردن کلمه قربانی برای این بیماران نادرست است. اینها مثل سایر بیماران هستند. آیا برای کسی که دچار سرطان می شود از لفظ قربانی استفاده می شود؟

 

در بیمار شدن مرد مادرش سهم داشته و از کودکی این بیماری را به او منتقل کرده است؟

این قضیه بخشی از سرنوشت مرد است و می تواند برای آدمی رخ بدهد.

 

عکس:فرزاد جمشید دانایی

 

گفت وگو از احمد محمد اسماعیلی




نظرات کاربران