در حال بارگذاری ...
در میزگردی با حضور بازیگران نمایش اقلیت:

از تبعیض می گوییم!

ایران تئاتر- احمد عظیمی: نمایش اقلیت با دست مایه قرار دادن جامعه ای کوچک و محلی که نماد دنیای امروز است در شکلی کنایه آمیز روایتی است از عصر ما، به ویژه طبقه فرودست یا همان اقلیت!

مفهوم جهانی سازی حالا دیگر کلید واژه ای جدیدی نیست؛ بعد از جنگ جهانی دوم و روبرو شدن با بن بست انسانی، بشر بار دیگر مفاهیمی که با آنها سرو کار داشت را مرور کرد؛ کشته شدن میلیونها انسان در دو جنگ جهانی نشان می داد که مسیر جامعه جهانی قطعا غلط است. نتیجه راه چیزی نبود مگر از بین رفتن خود مفهوم انسان و ارزش او. حالا نیاز بود تا اختلافات از بین برود و تضاد ها هر چه بیشتر تقبیح شوند. راه جدید یک شکل کردن دنیا و بسط و توسعه فرهنگی یکپارچه بود. حالا سردمداران دنیا تصمیم گرفته بودند تا ویژگی های فرهنگی را نادیده بگیرند و سبک های زندگی جدیدی را تبلیغ کنند که کمتر موجب تعارض می شد. پدیده ای که در مفهوم جهانی سازی معنا پیدا می کرد. هر چند این از بین رفتن مرزهای فرهنگی ، نژادی و بعضا سیاسی  دستاوردهای به درد خور و صلح آمیزی داشت اما عملا باعث به وجود آمدن نوعی بی هویتی در دنیای امروز شد. از سوی دیگر حالا با فاصله گرفتن از نقطه شروع چنین تفکری به خوبی می دانیم که این مفهوم نیز تبدیل به پدیده ای سیاسی شده و کارکردهای لزوما صلح آمیز ندارد. ما به عنوان کشوری که در خاور میانه زندگی می کنیم با این تضاد بیشتر آشنا هستیم. نمایش اقلیت با دست مایه قرار دادن جامعه ای کوچک و محلی که نماد دنیای امروز است در شکلی کنایه آمیز روایتی است از عصر ما، به ویژه طبقه فرودست یا همان اقلیت! این اثر، تا 18 بهمن هر روز ساعت 18 در تالار اصلی مولوی بر روی صحنه خواهد بود. سیما قاسمی، پانیذ نجفقلی و وحید رحیمی که جزو عوامل و بازیگران این نمایش اند در میزگرد به گفت و گو درباره نمایشی که این روزها در تالار مولوی در حال اجراست پرداختند. سیما قاسمی که هم اکنون در مقطع کارشناسی ارشد سینما در دانشگاه تهران تحصیل می کند طراح لباس اقلیت را بر عهده دارد و توانست در هجدهمین جشنواره تجربه تندیس طراحی لباس را برای این نمایش کسب کند. پانیذ نجفقلی فارغ التحصیل دانشگاه الزهرا است و وحید رحیمی هم کارشناسی نمایش عروسکی را به پایان رسانده است. آنچه در ادامه می خوانید ماحصل گفت و گو ایران تئاتر با آنهاست:

نمایش اقلیت چطور شکل گرفت؟ معمولا روش های مختلفی به خصوص در آثار دانشجویی برای تولید یک کار وجود دارد، آثاری که بر اساس ایده بازیگران شکل می گیرند یا جهت دهی کارگردان و اتوودها آنها را میسازد ویا شکل معمول که کارگردان نقش اصلی را در طراحی و ساخت اثر  دارد...

پانیذ نجفقلی(بازیگر): نمایش اقلیت از یک متن و ایدهی اولیه شروع شد که طی ۳ ماه اتودهایی حول ایده اصلی ارائه شدند. کار بازیگران و پیشنهادهایی که با خود به همراه می آوردند در تمرین ها بازنگری و جهت دهی می شدند و در نهایت کار به شکلی که حالا با آن روبرو هستیم تکمیل شد.

سیما قاسمی(طراح لباس): نمایش از ایده ای شکل گرفت که در ذهن کارگردان کار بود. بعد در مورد همه ی بخش ها، عوامل ایده های خودشان را بیان می کردند. من به عنوان طراح لباس اتودهایی را به کارگردان ارائه می دادم  و در نهایت با هم فکری و کار روی ایده های مختلف به یک شکل واحد می‌رسیدیم.

 

یکی از نکات جذاب نمایش ساختگی بودن زبان نمایش است، این ایده چطور شکل گرفت و اجرایی شد؟

پانیذ نجفقلی(بازیگر): ما می دانستیم که زبان فارسی و شکل معمول دیالوگ گویی برای کار ما مناسب نیست بنابر این با این آگاهی من برای تکراری نبودن و طبیعی شدن جملاتم و همچنین برای اینکه شبیه طرز صحبت کودکان نباشد لحن یک زبان را پایه قرار دادم و کلید واژههایی که باید بکار برده میشد را در قالب آن زبان قرار دادم.

سیما قاسمی(طراح لباس): پدرام میخواست که جمله و زبان مشخص و قابل تشخیصی در کار وجود نداشته باشد. کاراکترها براساس نقش خودشان یه یک زیان جدید رسیدن و بنظرم فرم خوبی درست شد. حال و هوای دیالوگ ها مشخص است و حس شخصیت ها خوب درآمده لست. این زبان مرز ندارد و همگانی ست...

 

نمایش توانسته است در دوره قبل جشنواره تجربه درخشش داشته باشد و جدا از تقدیر و تندیس های انفرادی کار منتخب آراء تماشاگران را از آن خود کند. فکر می کنید این عناوین چقدر مهم اند؟

پانیذ نجفقلی(بازیگر): جدا از عنواین انفرادی که لذت خودش را داشت اینکه اقلیت توانسته است به عنوان اثر برگزیده مخاطبان باشد اهمیت دیگری دارد. دلیلش هم مشخص است؛ این نمایش توانسته با تماشاگران به خوبی ارتباط برقرار کند و تئاتر و اساسا هنر چیزی جز ارتباط برقرار کردن با مخاطب نیست..

وحید رحیمی(بازیگر): عناوین "بهترین بودن" آن هم در دوره ای که همه چیز شخصی شده نشان از دیدگاه چند داور با سلایق شخصی خود است چون ما در ایران آن طور که من اطلاع دارم قوانین مشخص و قابل اتکایی برای داوری نداریم؛ اما وقتی اثری بعنوان اثر منتخب تماشاگران انتخاب میشود وضع فرق می کند. این عنوان باعث مباهات و مزین به افتخار است زیرا هدف اصلی تئاتر  همین است؛  به نمایش در آوردن یک اثر نمایشی برای عموم مخاطبان که هم لذت بخش باشد هم اثر بخش. البته در گروه ما تقدیر تندیس در بخشهای مختلفی داشتیم و فکر می کنم  تندیس و تقدیر های بیشتری هم میتوانستیم داشته باشیم که نشد. این "نشد" نتیجه همان بی قاعده گی و سلیقه ای بودن داوری و مصلحت اندیشی های نابجا است .

سیما قاسمی: عناوین , تشویق ها و جایزه ها قدری خستگی کار را از تن بیرون می کنند. وقتی کار مورد توجه مخاطبان قرار میگیرد انرژی خوبی یه عوامل تزریق می شود. اما چیزی که بیشتر اهمیت دارد همراهی و یکدستی گروه است برای خلق یک اثر نمایشی، که نتیجه اش برای همه عزیز است و لذتش بی پایان است.

 خانم نجفقلی، شما در این نمایش نقش یک خبرنگار را بازی می کنید. کاراکتری که برای بسیاری از همکاران من جذاب است چون خودشان سال هاست با این دنیا سر و کار دارند،

 

خبرنگار شما عصبیست چرا؟

پانیذ نجفقلی(بازیگر): با عصبی بودن خیلی موافق نیستم، او ببشتر پر جنب و جوش است. خبرنگار من دارای شخصیتیست که برای بازی کردن آن به انرژی زیادی لازم است. او سرسخت است و خب گاهی هم  به قول شما عصبی!  من فکر می کنم رفتار تند او ریشه در ایدئولوژیهایی دارد که  این خبرنگار به آن معتقد است و در نمایش هم به آنها اشاره می شود....

نمایشی با این فرم و محتوا چه نسبتی با جامعه امروز ما دارد؟

وحید رحیمی(بازیگر): ما چند انسانی هستیم که تئاتر را در خیابان و خیابان را در تئاتر آورده ایم و اقلیتی هستیم به مثابه تمام اقلیتهای جامعه مان؛ ما ضرورت های جامعه خود و نقد برا آن جامعه را  به تصویر میکشیم . انسانهایی که زبان مشترک دارند و حرف هم را نمیفهمند و شاید زبان مشترکشان از یاد رفته است؛شاید وقتی دیگر  این زبان مشترک یادمان بیاید...

پانیذ نجفقلی(بازیگر): این نمایش گزیدهای از رفتار آدمها با تفکرات متفاوت است که ما خیلی وقت ها با آنها در جامعه روبرو میشویم. طرز برخورد این افراد باعث وقوع اتفاقاتی میشود که شاید حتی خودشان هم از تاثیراتی که میگذارند آگاه نباشند. این همان وجه جذاب اثر است؛ ما در طول زندگی و روزمره جبهه گیری های مختلفی در مورد اتفاقات داریم که اثراتی را به همراه دارد اما ما به آن توجهی نمیکنیم.

سیما قاسمی( طراح لباس): فکر میکنم با فرم بدون دیالوگ و زبانی خاص داستان این نمایش قابل تسری به تمام جوامعی باشد که دچار تبعیض و چندپارچگی هستند...

 

 اثرتان را چقدر متاثر از فرم های دیگر نمایشی که دیده اید یا در تاریخ تئاتر به عنوان سبک می شناسیم نزدیک می دانید؟

پانیذ نجفقلی(بازیگر): این اثر متاثر از اشعار، تصاویر، فیلمها یا نقاشیهای متعدد است. اما این نوع داستان پردازی و ورود و خروج ها چیزیست که به شخصه در جای دیگری ندیدهام.

وحید رحیمی(بازیگر): این اثر از مایم ،روایت کلاسیک،فانتزی و ...  استفاده کرده است و در واقع دنبال سبک خاصی نبوده اما دچار سبک و سیاق فانتزی نویی گردیده است.

سیما قاسمی(طراح لباس): هیچ اثری به طور کامل جدا و بی تاثیر از آثار گذشته اش نیست. بهرحال ممکن است در بخش هایی نمایش اقلیت هم از آثار هنری دیگر متاثر باشد اما نتیجه نهایی به نظرم کاملا خودساخته و جدید است...

 

 فکر می کنم همه شما دانشجو باشید و اثر حاضر هم زیر مجموعه تئاتر دانشجویی قرار بگیرد و تا جایی که میدانم این اجرا را به سختی به دست آورده اید. می خواهید درباره این مسئله صحبت کنید؟

وحید رحیمی(بازیگر): سوال یا واگویه اصلی و اساسی من این است :در این هرج و مرج بی سامانی ؛تئاتر نیز بی سامان تر گشته و مجرای تئاتر آینده کشور (تئاتر تجربی گرا و دانشجویی)  هر روز بیشتر سلاخی میگردد، ما دانشجویان نه مکانی و بودجه ای  کافی برای تمرین و تولید یک اثر را داریم  و  نه مکان اجرایی! اثر نمایشی عناصری برای پدید آمدن دارد که اگر آنها نباشند اثری تولید نمیشود و دیوارهای منتهی به کلاس درس دانشگاهمان که روزی به مثابه کافه های هنری پاریس کانون شکل گیری ایده ها و نظریه ها بود به زیر سیگاری تاریخی مبدل میگردد. این اوضاع تئاتر دانشجویی کشور است که شاید ظاهر پر رونقی داشته باشد اما سرشار از مشکلات و فرصت ها و استعدادهای از دست رفته است. نمی خواهم غر بزنم اما باید فکری برای تئاتر دانشجویی و جمعیت پر استعدادی کرد که آینده تئاتر و چه بسا جامعه در دستانشان است.

 




مطالب مرتبط

تازه‌ترین نمایشنامه حسین کیانی در راه اجرا

«مجلس توبه‌نامه‌نویسی اسماعیل بزاز» به تالار مولوی خواهد آمد
تازه‌ترین نمایشنامه حسین کیانی در راه اجرا

«مجلس توبه‌نامه‌نویسی اسماعیل بزاز» به تالار مولوی خواهد آمد

نمایش «مجلس توبه‌نامه‌نویسی اسماعیل بزاز»، نوشته حسین کیانی، به کارگردانی کارن کیانی و بازی بهروز پناهنده، از پانزدهم فروردین ۱۴۰۳ در سالن کوچک تالار مولوی، روی صحنه خواهد رفت. 

|

گفت‌وگو با دلارام موسوی، کارگردان نمایش «نقش هیتلر در آلبوم خانوادگی»

عکس‌هایی که در صحنه جان می‌گیرند
گفت‌وگو با دلارام موسوی، کارگردان نمایش «نقش هیتلر در آلبوم خانوادگی»

عکس‌هایی که در صحنه جان می‌گیرند

دلارام موسوی، کارگردان «نقش هیتلر در آلبوم خانوادگی»، ایده این نمایش را برگرفته از یک اتفاق واقعی در خانواده خود می‌داند که ماجرایش به جنگ جهانی دوم بازمی‌گردد. او برای بازگویی داستان خود، شخصیت‌های نمایش را از قاب عکس بیرون می‌آورد و به آنها جان می‌بخشد.

|

نگاهی به نمایش «کفنم کجاست؟» به نویسندگی و کارگردانی احمد حامدی

در هزارتوی رازهای مگوی مردگان
نگاهی به نمایش «کفنم کجاست؟» به نویسندگی و کارگردانی احمد حامدی

در هزارتوی رازهای مگوی مردگان

بهنام حبیبی: روایت‌های گوناگون مردگان برخاسته از گور، از دنیای پس از مرگ، پیوسته در قالب‌ها و محتواهای گوناگونی به تصویر کشیده شده است. برخی از این روایت‌ها جدی و تراژیک و برخی دیگر با ...

|

«خونِ» روی صحنه می‌آید

«خونِ» روی صحنه می‌آید

نمایش «خونِ» به کارگردانی حسین قاسمی‌هنر با اجرایی از یک کودک 8 ساله در تالار مولوی روی صحنه می‌آید.

|

نظرات کاربران