یکی از وجوهات پست مدرن رجعت به گذشته و نوستالوژی بازی است

محمدرضا قلی پور سال قبل هم با اجرای نمایش تروکاژ  به سراغ ارائه تکنیک های صوتی و تصویری متفاوتی در اجرایش رفت. نمایش آپرکات برای اولین بار از زندگی یک دختر بوکسور ایرانی بر صحنه تئاتر می گوید. یک روایت کمدی اما خطرناک، خطرناک بدین سبب که انبوهی از کرم های کود ساز خانه او را فراگرفته اند و آسایش اش را نابود ساخته اند. آپرکات از یک تلاش دخترانه حرف می زند، از دنیایی که یک زن می تواند تمام قد، گام از گام پیش کشد و قهرمانی کند. چنانکه که دختر بوکسور قصه در بخشی از اثر می گوید: «تو راند آخر، با یه آپرکات گذاشتم تو فک زندگی، الان پهن شده کف زمین، من دیگه وا می سم کنج رینگ به شمارش داور گوش می دم. یک، دو،...» و همین طور این شماره ها هستند که هر چه به ده نزدیک تر می شوند بوی برنده شدن بیشتر به مشام می رسد. این یعنی امید، یعنی روزی فرا می رسد که آنچه می خواهیم شویم، یعنی اگر بخواهیم زمانی می رسد که آرزوی ما برآورده شده باشد. آپرکات می خواهد امید و لبخند را همزمان هدیه بدهد. آپرکات می خواهد از تئوری کنار زدن کرم های ذهن برای مخاطبش تصویر سازی کند و در پایان شمارش ها به ده می رسند و اینجاست که داور می گوید ده، ده یعنی تموم، یعنی اونی که کف رینگ افتاده کارش ساخته ست، یعنی بچرخ تا بچرخیم روزگار ولی من سر پا می مونم. رو پا می مونم و رقص پا می رم و بالاخره مشتمو تو صورتت جا می دم. ده. آره ده. ناک اوت. در نمایش آپرکات با صداپیشگی منوچهر والی زاده و زهرا داونژاد، بهروز بقایی، فرشته فرشاد، عماد عابدی و فریناز صراف بازی دارند. دیگر عوامل نمایش عبارتند از:  گروه طراحی لباس نگار(طراح لباس) ، ایمان میقانی و امین عارف(ساخت تیزر)، محمد ابوطالبی(دستیارکارگردان)، حسام ضخیمی(هماهنگی)، حسین قلی پور(مدیرصحنه)، پوریا پروین(دستیار صحنه)، نگین رضاپور(منشی صحنه)، زهرا قاسمی، مریم آزادی، ماندانا قابلی و پریسا کامیاب(عکاس)، انتخاب موسیقی از فیلم‌های عزیز میلیون‌دلاری و راکی، ایمان میقانی، سروناز امینی و پژواک سراج(گروه گرافیک و طراحی پوستر و بروشور)، هوشنگ قلی‌پور و فرزاد پذیرش(ساخت دکور)، محمدعلی ضرابی(طراح گریم)، آزاده فروغى و رضوان فتحى پور(مجریان گریم)، کیاوش مُشکبو(مربی بوکس) و احمدرضا حجارزاده، مهدیه شاهمرادی، مهدیه صیاد و محمد بروغنی(روابط‌عمومی و امور رسانه). نمایش آپرکات به تهیه کنندگی نشر آواژ ساعت 21 در فرهنگ سرای نیاوران روی صحنه اجرا می شود. با محمد رضا قلی پور در باره اجرای نمایشش گفت وگویی انجام داده ایم.

در نمایش قبلی شما تروکاژ نوآوری های جدیدی در بحث صدا و دوبله به مخاطب عرضه شد؛ آیا این روحیه تجربه گرایانه شما در نمایش آپرکات هم تداوم دارد؟

دنیای نمایش تروکاژ بسیار متفاوت از دنیای نمایش آپرکات است و نمایش کاملا تجربی قلمداد می شد و برای اجرایش با ریسک بالایی مواجه بودم. زیرا تا به حال مشابه چنین نمایشی اجرا نشده بود و تجربه اول محسوب می شد و در حکم روی لبه تیغ راه رفتن بود و این چالش را داشت کار اصلا نتواند با مخاطب ارتباط برقرار کند و خوشبختانه نمایش بسیار مورد توجه مخاطب قرار گرفت و در سالنی مثل محراب که کم مخاطب است، اغلب اجراهای نمایش با ظرفیت پر به صحنه رفت. در آپرکات از فضای صرفا تجربه گرا فاصله گرفته ام.

آیا نمایش آپرکات به لحاظ مباحث فنی کار متفاوتی محسوب می شود؟

در بحث فضای دکور و سر و شکل متن نوآوری هایی وجود دارد و فضای نمایش رئال است؛ از طرفی یک سری اتفاقات در نمایش رخ داده است و وزن کمدی در اثر بالا است؛ کمدی از جنس وودی آلن.

با توجه به خاص بودن کمدی های وودی آلن که مخاطب احتیاج دارد مطالعات زیادی درباره مسائل مختلف اجتماعی و هنری و فرهنگی داشته باشید؛ آیا با این چالش مواجه نبودید که مخاطب عام نتواند با جنس شوخی های این نوعی ارتباط برقرار کند؟

به این مسئله فکر کردیم و تلاش کردیم از فضای کمدی ساده که مبتنی بر شوخی های کلامی است فاصله بگیریم. در فضای نمایش کمدی های موقعیت هم بسته به فضا مورد استفاده قرار گرفت و تلاش کردیم در مدتی که تماشاگر داخل سالن است  اوقات خوبی را سپری کند.

با توجه به شرایط موجود اجتماعی نیاز به اجرای نمایش های کمدی خوب بیش از گذشته احساس می شود؟

بله، به این مسئله هم توجه داشتیم و فضای کمدی هم در نمایش وجود دارد.

بیس محوری نمایش حول و حوش زندگی یک دختر بوکسور ایرانی می گذرد که به خودی خود سوژه جذابی است. چقدر به دراماتیزه کردن این موقعیت رویکرد داشتید؟

بله، نکته مهم و جالب توجه این است که همزمان با آغاز اجرای نمایش اولین دختر بوکسور ایرانی هم در مسابقه اش موفق بود.

آیا برای همزمانی اجرای این نمایش و بحث موفقیت دختر بوکسور ایرانی از قبل برنامه ریزی انجام داده بودید؟

نه، اتفاقی این موقعیت پیش آمد. موقعی که دوسال قبل متن نمایش را نوشته بودم اصلا صحبتی از برگزاری این مسابقه وجود نداشت که بخواهم به آن فکر کنم.

آیا در ادامه با این دختر بوکسور ارتباطی برای کامل شدن نمایش نامه داشتید؟

 نه، ارتباطی وجود نداشت و به هر حال پرداختن به زندگی یک دختر مشت زن جذابیت زیادی دارد.

بوکس مثل وزنه برداری ورزشی سنگین، زمخت و خشن محسوب می شود و کمتر خانم ها به سراغ آن می روند و معمولا خانم هایی به سراغ چنین ورزش هایی می روند که شخصیت و روحیه قوی و محکمی دارند؟

این موقعیت و تناقضی که یک خانم به سراغ ورزش خشن و سنگینی مثل بوکس می رود بسیار دراماتیک بود و بخشی از فضای کمدی نمایش را هم شکل داد. موقعی که نقش یک زن در خانواده تبدیل به یک کاراکتر مستحکم می شود در مقابلش موقعیت مرد در خانواده کم رنگ می شود و این فضا موقعیت های متفاوتی را در نمایش به وجود آورد.

در نمایش قبلی و همین نمایش آپرکات به خصوص در بحث استفاده از آهنگ های فیلم های مهم ورزشی نظیر راکی  و عزیز میلیون دلاری نشان دادید که در بحث سینما آدم نوستالوژی بازی هستید . چقدر به این مسئله اعتقاد دارید؟

به فضای پست مدرن علاقه دارم و یکی از وجوهات پست مدرن رجعت به گذشته و نوستالوژی بازی است و در ضمن این رجعت ها یک پارودى جذاب هم به وجود می آورد و من هم سعی می کنم از آن استفاده کنم.

حضور بهروز بقایی بعد از ده سال غیبت از بازی در تئاتر یکی از ویژگی های متفاوت نمایش آپرکات است؟

بله، در این نمایش به شخصیتی نیاز داشتیم که با توجه به بیمارییش توان کم حرکتی و گفتاری داشته باشد و بهروز بقایی لطف کردند و بعد از اصرار های من ایفای این نقش را پذیرفتند و به شایستگی ایفایش کردند.

عکس;پریسا کامیاب

گفت و گو از احمد محمد اسماعیلى