هفته بعد به اجرا بیایید با یک نمایش دیگر روبه رو می شوید

رسول کاهانی در کارهایش مثل نمایش لنگ ظهر و همین نمایش شربت سینه به نوعی برخی از موتیف های آثار قبلیش دیده می شوند. خشونت عریان، دیالوگ های کنایی و ظاهرا بی معنی، استفاده از اسم های زنانه برای شخصیت های مرد و بالعکس و سایر موارد. از این لحاظ رسول کاهانی را می توانیم کارگردان نوگرا و متفکری بدانیم که تمام لحظات آثارش حساب شده اند و دارای دنیای ذهنی و تفکری او هستند. رسول کاهانی در چند نمایش اخیرش برخلاف زبان اصلی که از بازیگران حرفه ای استفاده کرد. از تعدادی جوان مستعد و تازه نفس تئاتری استفاده کرده که در میانشان استعدادهای خوبی وجود دارند. رسول کاهانی جز نسل جدید تئاتر ما است که در کارهایش به تجربه کردن شیوه های مختلف نمایشی رویکرد دارد. این تئاتری نیشابوری از یک خانواده هنری وارد فعالیت های تئاتریش شده است و نمایش های ابتدایش در حوزه کارهای رئالیست اجتماعی قابل ارزیابی است. کاهانی پیش از این نمایش های اسکورسیسی، به اتفاق خانواده، فرق ا وسط و زبان اصلی را روی صحنه اجرا کرده است. نمایش شربت سینه از اردیبهشت ماه در عمارت نوفل نوشاتو راس ساعت هشت و نیم روی صحنه اجرا می شود. در خلاصه داستان نمایش آمده: هرچی که همراهت داری و بده به نفر بعدی، بعد برو یه جا قایم شو. عوامل اجرایی نمایش شربت سینه عبارتند از: نویسنده، کارگردان، طراح نور و صحنه: رسول کاهانی، بازیگران: نیلوفر امامی، سرور پیروانی، بهنام چاشی، ساقی حاجی پور، سعید حشمتی، دنیا حشمت، سپیده سروری و لعیا عسلی نژاد، تهیه کننده: رضا دوستی و باربد طولابی. با رسول کاهانی در باره اجرای نمایشش و ساختار اجرای آن گفت وگویی انجام داده ایم.

 

با توجه به زیاد شدن نمایش هایی که روی صحنه برده اید،  آیا در کارهایتان باید به دنبال دیدن المان مشترک(خشونت، استفاده از اسم های مردانه برای شخصیت بازیگر زن نمایش وغیره) باشیم؟

به یک سری از موتیف های که اشاره کردید علاقه دارم و احساس می کنم برای کامل و پخته شدن آثارم برایم حضورشان جای کار بیشتری دارند و باید در اجراهایم استفاده شوند. ممکن است در نمایش های بعدیم هم از یک سری از اکت های دیگری هم استفاده کنم.

 

آیا در فرم اجرایی به زبانی که می خواهید دست پیدا کرده اید؟

مرحله به مرحله جلو می روم. برای خودم روند کاری را مشخص کرده ام که مدام در حال کامل تر کردنش هستم و روبه جلو می برم. ممکن است در این میان چاله چوله هایی وجود داشته باشد.

 

آیا این چاله و چوله های ذهنی و ریشه در شرایط کاری دارد و یا به عوامل بیرونی مرتب با اجرای یک نمایش است؟

هر دوی این مباحث را شامل می شود. من برای اجراهای اخیرم از نیروهای جوان و علاقمند تئاتر که هنرجو هستند استفاده کرده ام. دوست داشتم بازیگران شربت سینه متوجه شوند که نباید در این اجرا بازی کنند و فقط باید در صحنه دیالوگ هایش را بیان کند. برای رسیدن چنین خواسته ای باید هنرجو زمان زیادی صرف می کرد و مدتها با این بچه ها کار کردم.

 

در  نمایش زبان اصلی و در کار با بازیگران حرفه ای تجربه موفقی داشتید. آیا علاقه دارید همچنان با هنرجویان خودتان تجربه کاری داشته باشید؟

در سه پروژه تئاتری تصمیم گرفتم با هنرجویان تئاتری روی صحنه ببرم و شربت سینه آخرین آنها است. اینکه بعد از این چه اتفاقی در جنس کارهایم رخ می دهد را نمی دانم؛ آیا با بازیگران چهره کار می کنم و یا کار را با این بچه ها ادامه می دهم.

 

به نظرمی رسد یک آرناشی عامدانه در فضای نمایش در تغییر سریع بازیگران در قالب حضور در دو نقش رخ می دهد. آیا این بر هم ریختگی و آرناشی منبعث از شرایط اجتماعی است و یا ریشه در افکار ذهن شما دارد؟

دنیای بیرون و شرایطش به طور حتم در افکار هنرمند اثر گذار است و اینکه من بتوانم آن را به درستی القا کرده باشم از میزانش بی اطلاع هستم.

 

در کار قبلیتان بحث استفاده از اسم‌های مردانه برای شخصیت های زن وجود داشت و در شربت سینه این مسئله پر رنگ ارائه شده است. دلیل چنین رویکردی چیست؟

این چهارمین نمایشم است که چنین بحثی در آن وجود دارد و البته هیچ نماد و نشانه ای پشتش نیست. این سادگی زن در نقش مرد در روی صحنه برای من مهم است. در نمایش ایرانی و سنتی خودمان سنت زن و یا مرد پوش داشتیم و در اینجا من به دنبال این هستم که قضیه به ساده ترین شکل ممکنش رخ بدهد. این رویکرد در نمایش قبلیم خوب جواب داد. در شربت سینه هنوز نمی دانم چقدر در فضای نمایش توانسته جای خودش را پیدا کند.

 

در نمایش شربت سینه مخاطب با قصه ای روبه رو نمی شود و یک موقعیت مدام تکرار می شود؟

در شربت سینه اساسا قصه ای وجود ندارد و همه چیز بر اساس دکور شکل می گیرد.

 

شربت سینه اولین نمایش شما است که دکور بزرگ و حجیمی در آن استفاده شده است؟

بله، متنی که برای نمایش در نظر داشته ایم و اصلا وجود ندارد بر اساس دکور نوشته شد. من برای دکور کارگردانی می کنم و بازیگر برای دکور بازی می کند. البته دکور عظیمی نیست که بشود روی آن تاکید زیادی داشت؛ این دکور برای این نمایش مورد نیاز بود.

 

دو مرد درون صحنه یکی از طبقه کارگر و دیگری از طبقه متوسط روبه رفاه هستند. بحث شکاف طبقاتی چقدر در این نمایش برایتان مهم بود؟

برای من بیس مهم و تعیین کننده ای در فضای نمایش نبود و خیلی اتفاقی این اختلاف بین این دو آدم دیده می شود.

 

مهدی در جمله ای اشاره می کند با وضع درب و داغانی مواجه است؟

وضعیت و برخی از شرایط موجود خیلی داغون است. ببینید همانطوری که اشاره کردم متن نمایش نمی خواهد هیچ حرف مهمی را ارائه کند؛ اما در رویکرد اجرایی نمایش جاهایی لازم است که دو تا دیالوگ مهم هم توسط بازیگر بیان شود.

 

بیش از یک دهه است که مدام در سینما، تلویزیون و تئاتر بحث خیانت مطرح است و در نمایش شما وجود دارد. آیا تصور نمی کنید پرداختن به این موضوع به صورت مکرر آن را تبدیل به کلیشه کرده است؟

درست است که خیلی تکرار شده ، اما استفاده از آن در این نمایش مورد نیاز بود. کما این که در اجراهای قبلیم اصلا به مقوله نپرداخته بودم.

 

نور و دکور در نمایش شما پر رنگ و موثر است، اما خبری از موسیقی نیست؛ دلیل این عدم حضور چیست؟

تا اجرای شب قبل موسیقی وجود داشت.

 

بنابراین هرشب اجرا بسیار متفاوت با سایر شب‌ها است؟

بله، هفته بعد به دیدن اجرا بیاید با یک نمایش دیگر روبه رو می شوید. نمایش مدام در حال تغییر است و بسته به شرایط و بازی بازیگران این کار انجام می شود. من اهل کم و زیاد کردن نمایش هایم هستم.

 

 

گفت وگو از احمد محمد اسماعیلی