«اسب قاتلین» به تماشاگران احترام می‌گذارد

به گزارش ایران تئاتر، نمایش «اسب قاتلین» به کارگردانی سیدمحمدهادی هاشم‌زاده، کاری از هنرمندان شیرازی است که از 19 فروردین در تماشاخانه ایرانشهر اجرای خود را آغاز کرده است. این اثر که نمایش برگزیده به مفهوم مطلق چهل و یکمین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر است تا 21 اردیبهشت ساعت 19 در سالن استاد سمندریان روی صحنه می‌رود.

به این بهانه با امیر خواجه‌میرکی‌پور، مدیر اجرایی و بازیگر نقش ارباب در این نمایش گفت‌و‌گو کرده‌ایم؛ خواجه‌میرکی‌پور در عرصه تئاتر از سال ۱۳۷۱، به‌عنوان بازیگر و کارگردان فعالیت دارد. همچنین سابقه مدیریت اجرایی جشنواره‌های تئاتر استانی، اولین جشنواره نویسندگان تهران و جشن‌های روز جهانی تئاتر نیز در کارنامه او به چشم می‌خورد.

بازیگر نقش ارباب درباره دلیل حضورش در نمایش «اسب قاتلین» می‌گوید: «من همیشه با کار‌های محمد هاشم‌زاده ارتباط برقرار می‌کنم، سبک کارش را دوست دارم. زمانی که این نقش به من پیشنهاد شد و متن را خواندم، خودم را به آن شخصیت نزدیک دیدم و اقتدار و جدی بودنش را دوست داشتم و احساس کردم که می‌توانم از پس این نقش بربیایم.»

او می‌افزاید: «قبلاً نقش ارباب را هنرمند دیگری بازی می‌کرد و من کمی دیر به تیم اضافه شدم، خیلی فشرده با گروه تمرین کردم و برای اجرای عموم شیراز آماده شدم، به‌شخصه احساس می‌کنم که توانسته‌ام با نقش ارتباط برقرار کنم ولی درنهایت وقتی روی صحنه می‌روم، این تماشاگران هستند باید قضاوت کنند که آیا نقش ارباب برای‌شان باورپذیر شده است که خدا را شکر تا الآن نظرات خوبی از تماشاگران دریافت کرده‌ام. 60 شب در شیراز اجرا رفتیم که دست‌کم ۵۰ شب سالن تکمیل ظرفیت شد.»

خواجه میرکی‌پور با اشاره به اینکه بازیگران «نمایش اسب قاتلین» یک تن واحد هستند، توضیح می‌دهد: «کار تیمی در «اسب قاتلین» فقط یک شعار نیست بلکه به امری بالفعل تبدیل شده است و شما روی صحنه یکی بودن را می‌بینید، این در حالی است که به خاطر شیوه اجرایی نمایش و بازی در تاریکی، هر بازیگر به‌تنهایی بازی می‌کند و ازآنجایی‌که نگاه بازیگران هم بیشتر اوقات به سمت تماشاگران است، ارتباط رویاروی و چشمی هم با پارتنر مقابل یا دیگر بازیگران اتفاق نمی‌افتد؛ درواقع هر بازیگر به‌تنهایی یک مونولوگ را اجرا می‌کند و این مونولوگ‌ها کنار هم دیالوگ‌ها را تشکیل می‌دهند، نورپردازی هم به این تکنیک کمک می‌کند و تأکید می‌کند که تماشاگر چه چیزی را ببیند، بی‌تردید اگر نورپردازی را از «اسب قاتلین» حذف کنیم، ۶۰ تا ۷۰ درصد تکنیک اجرایی و مفهوم این اثر از بین می‌رود.»

او ادامه می‌دهد: «این نمایش حاصل سال‌ها تلاش مستمر و تمرین بسیار زیاد گروهی است. محمد هاشم‌زاده کارگردانی است که در استفاده از نور و ساختن قاب‌های به‌یادماندنی تبحر دارد و تمام صحنه‌های نمایش با جزئیات مهندسی شده‌اند و همچنین در انتخاب بازیگر هم بسیار سنجیده و درست عمل می‌کند و به‌خوبی می‌داند کدام بازیگر از پس نقشی که به او محول می‌شود، برمی‌آید.»

این هنرمند شیرازی «اسب قاتلین» را یک اتفاق بزرگ تئاتری در کشور می‌داند و می‌گوید: «این روز‌ها چه در تهران و چه در شهر‌های دیگر کمتر تئاتری می‌بینیم که این میزان تحرک داشته باشد؛ تئاتری که فکرشده و تکنیکی باشد و از همه مهم‌تر، بیش از اینکه به گیشه فکر کند، به احترام تماشاگر تولید شده باشد.»

او می‌افزاید: «نمایش «اسب قاتلین» برای تماشاگرانش احترام خاصی قائل است. تک‌تک میزانسن‌ها، تک‌تک بازی‌ها و تک‌تک دیالوگ‌ها مهندسی‌شده و دقیق هستند و کارگردان به زیبایی توانسته است متن شعرگونه‌ای را که رضا گشتاسب نوشته است، روی صحنه بیاورد. قاب‌بندی‌های جذاب و ریزه‌کاری‌های بسیاری دارد که تماشاگر‌ها لذت می‌برند و کلاً فرم و شکل اجرایی نمایش مدت‌ها در ذهن‌شان می‌ماند و هر جایی اسمی از تئاتر بیاید، نمایش «اسب قاتلین» را به یاد می‌آورند.»

امیر خواجه میرکی‌پور که در گذشته هم تجربه اجرا در پایتخت را داشته است، تماشاگران تهرانی را نسبت به شهرهای دیگر دقیق‌تر می‌داند و می‌گوید: «برخی تماشاگران تهران تئاتر را در سبد کالای زندگی‌شان قرار داده‌اند و مرتب تئاتر می‌بینند، ولی در شهرستان‌ها این‌طور نیست و تماشاگر‌های حرفه‌ای‌ کم‌تر هستند. تماشاگران در تهران خیلی حرفه‌ای‌تر به تئاتر نگاه می‌کنند و این رویکرد، کار را برای کارگردان و بازیگر‌ها سخت‌تر می‌کند. از دیگر سو همین موضوع یک چالش خیلی خوب برای هنرمندانی است که از شهرهای دیگر می‌آیند و به نظر می‌رسد تهران تنها جایی است که هنرمندان می‌توانند پیشرفت داشته باشند. در شهرستان‌ها چه از لحاظ درآمد و مسائل اقتصادی و چه از لحاظ اجرایی، محدودیت زیادی وجود دارد.»

او در پایان از مسئولان می‌خواهد قدر تئاتر شهرستان‌ها را بیشتر بدانند و می‌افزاید: «در شهرهای دیگر هنرمندان بسیار بااستعدادی هستند که فرصت دیده شدن پیدا نمی‌کنند. امیدوارم مسئولان اهمیت بیشتری به تئاتر شهرستان‌ها بدهند، چون فعالان تئاتر در شهرستان‌ها واقعاً مظلوم هستند و هر نمایشی که روی صحنه می‌رود، بدون کم‌ترین حمایت و فقط با تلاش و عشق کارگردان و بازیگران و عوامل است و درواقع اگر عشق از آن‌ها گرفته شود، مطمئن باشید تئاتری در شهرستان‌ها باقی نمی‌ماند.»