در حال بارگذاری ...

نوشتاری بر نمایش”خانه” به کارگردانی سپیده نظری‌پور

این نمایش با رویکردی اجتماعی به مسائل و ناهنجاری‌های موجود در جامعه کنونی به خصوص مشکلاتی که بیشتر متوجه زنان و کودکان می‌شود پرداخته است

جواد زارعی:
گروه تئاتر تجربه را می‌‌توان از گروه‌های پرکار و فعال تئاتری دانست. گروهی که کمتر به حواشی و بیشتر به بن مایه تئاتر و اصول معیارها و تعهدهای موجود در آن توجه می‌کنند و سالانه به طور متوسط اجرای 4 تئاتر را در برنامه کاری خود دارند. سپیده نظری‌پور یکی از اعضای فعال این گروه پرمخاطب پس از کارگردانی نمایش”رعنا” نمایش”خانه” را در سالن کوچک مجموعه تئاترشهر روی صحنه برده است. این نمایش با رویکردی اجتماعی به مسائل و ناهنجاری‌های موجود در جامعه کنونی به خصوص مشکلاتی که بیشتر متوجه زنان و کودکان می‌شود پرداخته است. مشکلاتی که ما روزانه با آنها پیرامون خودمان از طرق مختلف مواجهیم و در عین حال مدافعانی که از همان ابتدای این مشکلات به دنبال حل و بر طرف ساختن آنها هستند و داعیه دفاع از حقوق زنان، کودکان و... از اهداف و شعارهایشان بوده ولی هنوز هیچ اقدام قابل توجه و مشهودی در این خصوص صورت نگرفته است. به عبارتی غول”نتوانستن” یا”نخواستن”، حل این مشکلات را در حد همان شعار باقی گذارده است.
در این میان هنرمند به مثابه روح بیدار جامعه و در جایگاه یک روشنگر و روشنفکر این حقایق را می‌بیند و به امید حل این مشکلات و معضلات آنها را مطرح می‌کند.
سپیده نظری‌پور در جایگاه یک هنرمند تئاتری، نمایش”خانه” را که روایتگر مشکلات قشری از زنان جامع است در سالن کوچک به نویسندگی کارگردانی کرده است. نمایش”خانه” که به نظر می‌رسد اجرای آن دغدغه ذهنی سپیده نظری‌پور بوده است(با توجه به اینکه کارهای متفاوت از کارهای قبل است) به لحاظ اجرایی کاری موفق است.
این نمایش که بر مبنای شیوه”بازی در بازی” کار شده است بخشی از گذراندن دو دختر فراری است. دخترانی که با توجه به تمام پایبندی‌ها به عقاید، اصول و رسومات جامعه و خانواده، ناگزیر به گریز از خانه شده‌‌اند. کارگردان نمایش”خانه” با طراحی و اجرای میزان سن‌های بجا و با ارائه فضایی، گروستک که کاملاً با متن نمایش همخوانی دارد، تماشاگران را به دیدن یک تراژدی انسانی، اجتماعی فرا می‌خواند. نظری‌پور در این کار به خوبی ریتم را شناخته و با رعایت آن از یکدست بودن به لحاظ ریتم جلوگیری کرده است. تکه‌های طنز در این نمایش بجا و تعریف شده است و از شوخی‌های اضافی و لوث شدن نمایش پرهیز شده است این واقعیت را می‌توان در پرداخت به جزئیات نمایش توسط کارگردان مشاهده کرد که کارگردان به خوبی از عهده این موضوع(اهمیت به جزئیات و ریتم) بر آمده و نهایتاً نظر و ایده‌ نویسنده‌ نمایش را پیاده کرده است.
تکرار دیالوگ‌ها در برخی صحنه‌ها، بازی در بازی‌های متفاوت و تفکیک شده و بیان و حرکت خوب در صحنه تماشاگر را در عین دیدن یک کار ساده روایی، به تامل در متن نمایش وا می‌دارد و افکار آنان را به سمت و سوی یک پوچی و بی‌ارزشی در این گونه زیستن، سوق می‌دهد.
بازی‌ها در این نمایش قابل قبول و جذابند. سودابه میرکریمی که در نقش یکی از دختران فراری جوانی که در یک دستشویی زنانه کار می‌کند بازی می‌کند به خوبی از عهده نقش‌های متفاوتی که ایفا می‌کند بر آمده است.
نظری‌پور که به خاطر کارگردانی و بازیگری کاری به مراتب سخت‌تر را عهده‌دار است همپای نقش مقابل خود پیش می‌رود و در پاره‌ای از او پیش می‌افتد در مجموع طراحی نمایش خوب و متناسب با فضای کار و در راستای مفهوم آن قرار گرفته است.
محتویات صحنه(درب نوشابه، چتر، صندلی، کلاه) در انتقال ایده کارگردان و بازی گرفتن از آنها مناسب است.