در حال بارگذاری ...

فیلترهای دولتی اجازه تولید تئاتر خصوصی در ایران را نمی‌دهند

مجموعه تئاترشهر در حال حاضر یک مکان جا افتاده است یعنی خیال کارگردان به لحاظ مخاطب و امکانات جمع است. پس تقاضا برای اجرا در این مجموعه زیاد است ولی اگرهمین وضعیت در طول زمان برای سایر سالنها ایجاد شود، ما شاهد حضور هنرمندان تئاتر در سطح شهر خواهیم بود. در حالیکه فعلا همین فرهنگسراها تنها در اختیار مهدکودک‌ها قرار گرفته است.

ایسنا: مدیریت مرکز هنرهای نمایشی و تئاتر شهر در شرایط حاضر، تمرکززدایی از مجموعه تئاترشهر و جایگاه صنفی در تئاتر موضوعاتی است که امیرحسین حریری و فرهاد تفرشی به عنوان دانشجویان تئاتر در میزگرد خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا) درباره آن صحبت کردند.
فرهاد تفرشی دانشجوی فوق‌ لیسانس تئاتر، دراین نشست بررسی وضعیت تئاتر در شرایط حاضر را مهم دانست و گفت: باید قبل از پرداختن به هر موضوعی به این مسئله توجه داشت که تئاتر در شرایط حاضر در کشور ما چه شخصیتی دارد و ما می‌خواهیم آن را به کدام سمت سوق دهیم، یعنی به تئاتر صرفا دولتی توجه داریم یا می‌خواهیم تئاتر شخصیتی پیدا کند که خود را ارتزاق دهد؟
وی ادامه داد: با توجه به خصوصیت فرهنگی جامعه ایران، تئاتر در شرایط فعلی نمی‌تواند از طریق مخاطب و گیشه تامین شود، پس برای زنده ماندن نیاز به بودجه دولتی دارد و ناخودآگاه دولت با ارائه این بودجه قصد اعمال نظر بر تئاتر و ارائه سیاستهای خود را نیز دارد، پس مرکز هنرهای نمایشی در چنین شرایطی بخشی از بدنه دولت می‌شود.
امیرحسین حریری نیز با تایید این مطلب افزود: درشرایط فعلی تئاتر ایران تا سالیان سال نمی‌تواند شاهد بروز تئاتر خصوصی باشد، یعنی تولید تئاتر خصوصی در ایران درحد صفر است و فیلترهای دولتی اجازه این تولید را نمی‌دهند، حتی تئاترهای دانشجویی و نیمه حرفه ای نیز که با بودجه خودشان و بدون حمایت دولت فعالیتهایی دارند به دلیل اینکه در جریان کلی تئاتر تاثیری ندارند، نمی توانند در گروه تئاتر خصوصی قرار بگیرند پس ما همواره در یک سرگردانی به سر می‌بریم.
وی اضافه کرد: در چنین شرایطی بهتر است مدیرانی برسر کاربیایند، که از قدرت اجرایی بالایی در سطوح کلان کشور برخوردارهستند، یعنی در دولت نفوذ دارند تا بتوانند حداقل تئاتر را از احتراز خارج کنند و به دنبال آن با ایجاد مجموعه‌ها
و مدیریتهایی دیگر آن را پخش کنند، چون امروزه نفس تئاتر کشور در تئاترشهر است.
دبیر کانون تئاتر تجربه گفت: مدیریت فعلی تئاتر باید به دنبال ایجاد تمرکززدایی از مجموعه تئاترشهر باشد تا نبض تئاتری را از تئاترشهر به سایر سالنهای تئاتر گسترش دهد و با این کار فشار تولید و تقاضا را از یک مجموعه تئاتری به چند مجموعه منتقل کند، بدون اینکه به کار تئاترشهر لطمه بخورد.
تفرشی ضمن اشاره به موفقیت تمرکززدایی در برهه‌ای از فعالیتهای تئاتری، گفت: در یک دوره‌ای با ایجاد فرهنگسراها واجرای تئاترهای موفق این اتفاق در حال افتادن بود، چون اساسا در آن دوره فرهنگسراها به همین منظور ساخته شده بودند ولی متاسفانه مدیریت خوبی نتوانست آنها را کنترل و جهت‌دهی کند.
وی تصریح کرد:در شرایط فعلی اگر هنرمند اعتبارات لازم را داشته و به لحاظ تبلیغ و هزینه‌های اجرا مطمئن باشند حاضر به اجرا در همین فرهنگسراها و یا سالنهای دیگر خارج از تئاترشهر هستند. در چنین شرایطی خیال کارگردان از نظر مخاطب آسوده است.
حریری نیز اضافه کرد: در دوره‌های مختلف نمایشهای موفقی چون حرفه‌ای‌ها، هنر، بینوایان و ... را داشتیم که توسط همین جامعه تئاتری در فرهنگسراها اجرا شد و هر روز هم پر از تماشاگر به روی صحنه می‌رفت اما مسئولین تئاتری در سطح کلان این وظیفه را برعهده دارند که شرایط تبلیغ و امکانات را برای هنرمندان فراهم کنند تا آنها توانایی اجرا در سایر سالنها را داشته باشند.
تفرشی گفت: مجموعه تئاترشهر در حال حاضر یک مکان جا افتاده است یعنی خیال کارگردان به لحاظ مخاطب و امکانات جمع است. پس تقاضا برای اجرا در این مجموعه زیاد است ولی اگرهمین وضعیت در طول زمان برای سایر سالنها ایجاد شود، ما شاهد حضور هنرمندان تئاتر در سطح شهر خواهیم بود. در حالیکه فعلا همین فرهنگسراها تنها در اختیار مهدکودک‌ها قرار گرفته است.
به گزارش ایسنا، در ادامه این نشست امیرحسین حریری ضمن اظهار تاسف از سیاستگذاری‌های چندگانه مراکز مختلف در مورد تئاتر،معتقد است:تولید تئاتر در هر سازمانی با عکس العمل‌های متفاوتی روبرو است، یعنی سازمان فرهنگی - هنری شهرداری برای اجراهای خودش یک نظارت را پیاده می‌کند ، فرهنگسراها و حوزه هنری و مرکز هنرهای نمایشی هم هر یک به صورت مجزا، سیاست های خود را اعمال می‌کنند، در نهایت ما حتی یک مقوله مشخص برای تئاتر نداریم.
تفرشی نیز ادامه داد: این وضعیت در تئاتر که هنر مادر است حاکم است، در حالی‌که برای هنری مثل سینما ما حتی یک معاونت هنری مجزا داریم که نوع تولیدات آنها را مشخص می‌کند، حتی در سینما فیلم‌سازی برای گیشه نیز تعریف شده است و هنرمندانی که در این عرصه فعالیت دارند فارغ از کیفیت فیلم‌های خودشان به راحتی اجازه تولید و نفس کشیدن دارند در حالیکه در تئاتر حتی به این موضوع نیز توجه نشده است.
حریری در ادامه گفت: بزرگترین تفاوت سینما و تئاتر در مورد حضور تهیه‌کننده است، یعنی کارگردان سینما با فراغ بال فیلم خود را می‌سازد و تهیه‌کننده او را حمایت می‌کند. در حالیکه هنرندان تئاتر درهر شرایطی باید دغدغه حمایت دولت و علاقه‌مندی آنها به مقوله تولید را داشته باشند و از طرفی با محدودیت سالن هم مواجه هستند.
این دو دانشجوی تئاتر در ادامه این نشست به بحث درباره وضعیت صنفی در تئاتر ایران پرداختند.
فرهاد تفرشی، به وظیفه صنفی اشاره کرد و گفت:درتمام دنیا صنوف به دفاع از حقوق اعضای خود می‌پردازند در حالیکه تا به امروز هیچ قانون مستحکمی در ارتباط با تئاتر وتولید آن در ایران تعریف نشده است. یعنی تئاتر هنوز به عنوان یک شخصیت حقوقی معرفی نشده است به همین دلیل یک صنف نمی‌تواند کاری را در خصوص تئاتر انجام دهد.
وی اضافه کرد: خانه تئاتر به عنوان تنها صنف پیگیر امور تئاتر در ایران هنوز نتوانسته در جریان مدیریت تئاتر تاثیر داشته باشد، پس در گام نخست باید این نفوذ را کسب کند و بعد دست به عمل بزند تا بتواند در روند تولید تئاتر دخالت کند.
حریری نیز در پایان این نشست گفت: صنف در ایران تعریف نشده است و تنها در حد اجماع مجموعه‌ای از انسانها با علایق مشترک وهمسان باقی مانده است زیرا که در شرایط حاضر اساسا تئاتر محلی از اعراب ندارد، پس نمی‌توان در این وضعیت توقع داشت که صنف کاری از پیش ببرد چون کوچکترین امور باید به دستور رئیس مرکزهنرهای نمایشی انجام شود.
درنهایت به پله اول بحث خود می‌رسیم، یعنی باید وضعیت تئاتررا مشخص کرد و آن را به سطح کلان مدیریتی رساند و بعد برای گامهای بعدی تئاتر اظهار نظر کرد.