نشست مطبوعاتی نمایش”کاغذ بازی” به کارگردانی سمیرا سینایی برگزار شد

نشست مطبوعاتی نمایش”کاغذ بازی” به کارگردانی سمیرا سینایی، با حضور کارگردان نمایش و خسرو محمودی بازیگر و جمعی از خبرنگاران در روابط عمومی اداره کل هنرهای نمایشی برگزار شد.
به گزارش سایت ایران تئاتر، نمایش”کاغذ بازی” که در سالن اصلی تالار مولوی روی صحنه است، توسط سمیرا سینایی نوشته شده و طرح اولیه آن در سال 74 در مجارستان با دو بازیگر رومانیایی اجرا شده است.
سمیرا سینایی در ابتدای نشست در خصوص نمایش”کاغذ بازی” گفت:«اولین بار این نمایش در بخش‌های جانبی جشنواره فیلم کوتاه”مدیاوی” در مجارستان که شامل موسیقی، تئاتر و ... می‌شد اجرا شد و متعاقباً به اردویی دانشجویی که در یکی از قصرهای تاریخی مجارستان قرار داشت دعوت شدیم و با دو هنرجوی پسر و دختر رومانیایی اجرا شد. در آنجا به دلیل این که امکانات خاصی برای ما وجود نداشت مجبوریم بودیم ظرف مدت 10 روی این نمایش را برای اجرا آماده کنیم و به دلیل این که در آن جا پوستر و کاغذ زیاد بود، استفاده از کاغذ به ذهن من خطور کرد و با استفاده از آن ماسک ساختم که حاصل آن نمایشی پنج دقیقه‌ای شد. سال 78 طرح این نمایش را برای حسین پاکدل مطرح کردم و حدود سه ماه در سالن قشقایی به تمرین آن پرداختم اما به دلیل تعمیرات سالن قشقایی و تعطیلی آن، تمرینات متوقف شد تا این که در بیست‌وسومین جشنواره تئاتر فجر پس از سه ماه تمرین با گروهی جدید آن را روی صحنه بردم.»
سینایی در خصوص استفاده از حرکت به جای بیان اظهار کرد:«شاید به دلیل علاقه من برای دیدن تئاتر به صورت تجسمی این اتفاق افتاده اما در واقع تصمیم نداشتم که از کلام دوری کنم. اما به هر صورت قصد داشتیم کاری ارائه دهیم که متفاوت باشد و از صفر آغاز کنیم و حرکات تعریف شده نباشد.»
وی اضافه کرد:«به طور کلی این نمایش به صورت کلاژ اتفاق افتاد که در مورد موسیقی نیز این امر صادق است چرا که در ابتدای کار موسیقی کاملی انتخاب کرده بودم که آن را کنار گذاشتم و موسیقی در طی کار به این صورت ساخته شد که یا براساس صحنه‌ها موسیقی آماده شد و یا موسیقی را شنیدیم و بعد تصمیم گرفتیم براساس آن تصویر بسازیم.»
سینایی با اشاره به این مطلب که برخی معتقدند نمایش”کاغذ بازی” نمایش فمینیستی است گفت:«این نوع تفکر برای من جالب است اما در واقع نمایش”کاغذ بازی” با این نگاه آماده نشده است. صحنه زندگی زن و مرد نیز بدون منظور آماده شد و به هیچ عنوان با نگاه فمینیستی آماده نشده است. بلکه قصد داشتم بگویم که زن و مرد در واقع محکوم به این زندگی هستند چرا که با تمام مشکلات و سختی‌های زندگی در تلاش هستیم تا با آن‌ها مبارزه کنیم.»
خسرو محمودی بازیگر نمایش نیز در خصوص نوع و شیوه اجرای این نمایش اظهار کرد:«وقتی قدرت بیان از بازیگر سلب می‌شود کار او بسیار سخت است چرا که مجبور می‌شود منظور خود را با حرکات بدن بیان کند که خوشبختانه در این نمایش با سمیرا سینایی توافق داشتیم و می‌توانستیم هم فکر باشیم، اما نکته مهم این است که ما از حرکاتی دوری می‌کردیم که روی صحنه به صورت فرم بود و به نام یک شخص خاصی شناخته می‌شد و سعی کردیم از حرکاتی استفاده کنیم که از آن قالب دور باشد.»
در ادامه این نشست سینایی عدم برقراری ارتباط با برخی از نمایش‌ها را در کم دیدن و موجود نبودن انواع این نمایش‌ها دانست و گفت:«به طور کلی ما تئاترهای رئال یا موزیکال زیادی نداریم. در حالی که باید این گونه آثار تا حدی وجود داشته باشند که خوب و بد آن را تشخیص دهیم. همین امر موجب شده عادت‌های نمایشی ما دیواره‌های قطوری پیدا کنند.»
وی در پایان در خصوص طراحی صحنه و استفاده از هفت لته و رنگ سیاه و سفید گفت:«در واقع ما بر عدد هفت تاکید خاصی نداشتیم و برای کناره‌های صحنه این کار را انجام دادیم. در مورد رنگ سیاه و سفید نیز باید بگویم، سفیدی کاغذ برای من مهم بود چرا که چه نوشته شود و چه ساده باشد شکل اصلی خود را دارد و در واقع رنگ سیاه را به خاطر رنگ سفید انتخاب کردم تا رنگ سفید خود را بیشتر نشان دهد.»