بیژن مفید؛ نویسنده‌ای که شرایط اجتماعی زمان خود را درک می‌کرد
علی‌اصغر راسخ یکی از حاضران در جلسه نمایشنامهخوانی”ماه و پلنگ” گفت:متاسفانه ما به دلیل انقطاعی که با نسل گذشته نویسندگان خودمان پیدا کرده‌ایم قدری بی‌ریشه شده‌ایم و این ضعف در اکثر آثار نمایشنامه‌نویسان جوان مشهود است.
نمایشنامه”ماه و پلنگ” نوشته بیژن مفید و کارگردانی پژمان کاشفی در بخش مروری بر آثار نمایشنامه‌نویسان کلاسیک اداره تئاتر روز گذشته روخوانی شد.
به گزارش سایت ایران تئاتر، این جلسه نمایشنامهخوانی با حضور حمید کاکاسلطانی، علی‌اصغر راسخ و پژمان کاشفی کارگردان نمایشنامهخوانی”ماه و پلنگ” برگزار شد.
در ابتدای جلسه حمید کاکاسلطانی با ابراز خوشحالی از برگزاری جلسات نمایشنامهخوانی در اداره تئاتر از پژمان کاشفی کارگردان نمایش”ماه و پلنگ” خواست تا درباره نمایشنامه و کارگردانی اثر صحبت کند. پژمان کاشفی، کارگردان نمایشنامهخوانی”ماه و پلنگ” نیز درباره این نمایشنامه گفت:«در حقیقت متن نمایشنامه”ماه و پلنگ” برگرفته از یک حقیقت است چرا که وقتی پلنگ به مرگ نزدیک می‌شود به مرتفع‌ترین نقطه می‌رود و آن قدر به ماه نگاه می‌کند تا به پایین سقوط کند، بیژن مفید این واقعیت را به عشق تبدیل کرده و در غالب نمایشنامه”ماه و پلنگ” ارائه کرده است. من مدتی به طور کامل تمام وقت خود را صرف بررسی و خواندن این نمایشنامه کردم و می‌توانم بگویم که با آن زندگی کردم، به همین جهت به جرأت می‌توانم بگویم که برایم بسیار آموزنده بود.»
در ادامه علی‌اصغر راسخ یکی از حاضران در جلسه گفت:«دیالو‌گ‌های این نمایش در کمال سادگی، شعرگونه سروده شده اما نمی‌توان آن را بی‌اهمیت پنداشت. در نمایشنامه”ماه و پلنگ” و یا عقاب، انسان‌های بزرگ به نمایش کشیده می‌شوند و این نشانگر این مطلب است که نویسنده آن مردم و جامعه را می‌شناسد، او موسیقی، شعر، ادبیات و ... را می‌شناسد و با آگاهی دست به قلم برده است.»
وی اظهار کرد:«متاسفانه ما به دلیل انقطاعی که با نسل گذشته نویسندگان خودمان پیدا کرده‌ایم قدری بی‌ریشه شده‌ایم و این ضعف در اکثر آثار نمایشنامه‌نویسان جوان مشهود است.»
سپس عبدالله احسانی بازیگر تئاتر و تلویزیون که به عنوان تماشاگر در این جلسه حضور داشت با اشاره به قدرت نویسندگی بیژن مفید گفت:«چنان چه نویسنده شرایط اجتماعی زمان خود را درک کند، می‌تواند به آن پایه برسد که نمایشنامه‌های خوبی ارائه دهد و بیژن مفید از آن دست از نویسندگان است.»
حمید کاکاسلطانی نیز در تایید این مطلب افزود:«مفاهیمی چون عشق، جاه طلبی، نفرت و ... همواره و در هر زمان وجود داشته و دارند و بیژن مفید با این آگاهی و با استفاده از زبان این نمایشنامه که نثر و شعر است به گونه‌ای محاوره‌ای و همه فهم آن را بیان کرده است. او از تشبیهات زیادی استفاده کرده و در حقیقت از استعاره بهره برده است. اما در نمایشنامهخوانی اگر نتوانیم کنش‌ها را به تماشاگر القاء کنیم، تماشاگر نمی‌تواند با متن و اثر ارتباط برقرار کند. در این نمایشنامه”ماه و پلنگ” در جاهایی اختلاف سلیقه دارند که در اینجا به آن اشاره نشده و باید از طریق نشانه‌ها برجسته شوند. این کار باید توسط حس گویش بازیگران یا نقش خوانان انجام شود. به طور قطع بیژن مفید نیز به شخصیت‌های این نمایشنامه رنگ بخشیده در حالی که در این نمایشنامه این اتفاق نیفتاده، مثلاً پلنگ از ابتدا تا پایان نمایشنامه با ناله صحبت می‌کند.»
کاکاسلطانی در پایان ضمن تشکر از گروه موسقی نمایشنامهخوانی”ماه و پلنگ” خاطر نشان کرد:«نباید روی تمام دیالوگ‌ها ساز نواخته شود چرا که در این صورت معنای ساز کم می‌شود.»