برای خنده‌های مجید/ یادداشت رخشان بنی اعتماد به یاد مجید بهرامی

«این که مجید بازیگری توانا و پراستعداد بود، نیازی به گفتن ندارد . یادگارهای او از حضورش در تئاتر و سینما باقی و کافی است. این که یاد و خاطره حضور او در زمان  ساخت «گیلانه» در پهن دشت‌های روستای نوروز آباد و اسپیلی دیلمان قلبم را به درد می‌آورد هم، نیاز به واگویه بیشتر ندارد . اما از مجید و هنر مقاومتش می‌شود گفت و گفت ، نوشت و نوشت و یاد گرفت . این که چگونه مردانه و هنرمندانه با قدر بی‌رحمی که براو حمله ور شد، رو در رو و تن به تن  جنگید . این که در اوج شدت گرفتن بیماری ، که آثار تخریبی داروها، چهره نازنین‌اش را در هم ریخته بود، همچنان مسلط بر خود و امیدوار به غلبه بر حریف هیولا گونه‌اش بود. این که چگونه رمق باقی مانده از دوران سخت درمانش را به انگیزه عشق مطلق‌اش به تئاتر بر صحنه برد و إعجاب حضورش را در «عجایب المخلوقات» برای همیشه در یادمان ثبت کرد.

آخرین بار در نمایشگاه عکاسی‌اش اورا دیدم ، همان شور، همان خنده همیشگی و برق چشمانش که  بغض را در گلویم  خفه کرد؛ «خوش اومدین رخشان جون». صدایم گرفت و در دل گفتم، بچه تو دیگه کی هستی و مجید هم چنان می گفت و می خندید. طاقت نیاوردم که بیشتر بمانم و بی خداحافظی رفتم.

نقش‌اش در فیلم «گیلانه» کوتاه بود ولی سخت دل به نقش داد. روزهای طولانی سر کردن در آسایشگاه جانبازان و بعداز بازی درخشانش در سکانس اتوبوس، که رعشه بر اندام همه ما انداخت، دل سیر در سرمای نیمه شب، کنار جاده گریه کرد و گریه کرد. چشمان معصومش را فقط همان یک بار به گریه دیدم و بس.