تهران با تئاتر بیشتر از همیشه تهران است!

ارمغان بهداروند

تهرانِ این روزها بیشتر از همیشه، تهران است. تهرانی که پیراهن سفید پوشیده است و بیشتر از همیشه شبیه خودش شده است. در و دیوار شهر، این تهران را شهادت می­‌دهد. چقدر دلتنگ این تهران بودیم.

اجرای هم‌زمان دو پروژه‌­ی بزرگ تئاتری به نام «ترور» و «خاطرات و کابوس‎­های یک جامه­‌دار از زندگی و قتل میرزا تقی خان امیرکبیر» اتفاق کم‌نظیری در این سال‌‎­های تئاتر بوده است. دو اجرا که یکی تهران را به مسجدی در کوفه می­‎برد و دیگری به حمامی درکاشان! دو نمایش، که هر کدام روایت قتلی را به صحنه‎­ای برده­‎اند. «ترور» گزارش مدرنی از شهادت علی­‎بن‎­ابیطالب^(ع) است و «خاطرات و کابوس­‎ها» هم قرائتی دیگرگونه از قتل امیرکبیر! توصیه‎­ی این روزهای «تئاتر شهر» و «تالار وحدت»، توصیه­­‎ی تماشای آثاری است که به کارنامه­‎ی هنر تهران سنجاق خواهند شد. تماشای مردمی که آموخته از تئاتر و آمیخته با تئاتر از سالن خارج می‌شوند، غنیمتی است که وقت آن است از آن بنویسیم. بنویسیم که تئاتر زنده است و تهران، به بودن تئاتر از همیشه تهران­‎تر است...

چرا ننویسیم که تهران این روزها، تهرانِ ترافیک و تهرانِ آلودگی نیست؟! تهران این روزها، تهرانِ تئاتر و تهرانِ کتاب است. این روزها، تهران، با تابلوهایی از کتاب که تو را به خواندن تعارف می‌کند، بیدار می‌شود و با تماشای «ترور» و «خاطرات و کابوس‎های یک جامه‎دار از زندگی و قتل میرزا تقی خان امیرکبیر» به خواب می‏‌­رود.