صورتی فراتر از یک واقعیت

به گزارش ایران تئاتر ، در متن این یادداشت آمده است:

 

چند سالی‌ست تئاتر و سینمای ما گرایش فراگیری به رئالیزم اجتماعی پیدا کرده است. نمی‌دانم کدام متأثر از دیگری‌ست یا آیا یک تب مشترک است یا اساسن به نفع هنر تئاتر و سینماست رفتن به این سمت یا نه! اما می‌دانم کمی شکل دارد تبدیل به رفتاری عادت گونه می‌شود و این نوع عادت کردن برای ذات هنر خوب نخواهد بود. «سفر به نهایت دور» قصه‌ای اجتماعی دارد اما هرگز به سمتِ این تبِ موجود قدم برنمی‌دارد و سعی در بازنماییِ مستندگونه از جامعه‌ی خود ندارد. بلکه روایتِ خود را از معضلات اجتماعی، حال یا عالمن عامدن، یا به طورِ غریزی به صورتی فرم‌گرا بیان می‌کند و به صحنه می‌آورد. «سفر به نهایت دور» قصد ندارد در فرم چندان تو را مجبور به دیدن فراواقع کند، با فرمی که به واقعیت می‌دهد و آن را در اختیارِ ذهنیتِ مخاطب قرار می‌دهد، همان ذهنیت مخاطب را وارد و درگیر جهانی فراواقع یا سورئال می‌کند و این قرائتِ شخصی از اجتماع، از جامعه‌ی سرخوش از مخدّر به سمتِ سرازیریِ مرگ، با کاراکترهایی ملموس در قصه‌ و شکلِ ارائه‌ی آن، فرم و فضا را در هم تنیده و مسیر مستقل فکری و شکلی خود را دنبال و جستجو می‌کند.

 

«سفر به نهایت دور» ساختارِ نوشتاری و اجرایی سختی در شکل و فرم دارد و گاه هم خود را به فضای سینما نزدیک می‌کند اما در نهایت، بازنماییِ شخصی خود را از جهانِ موجودِ پیرامونمان با وفاداری به ذات هنر تئاتر مقابل چشمِ تماشاگر گذاشته؛ و ناگزیر دیدنی می‌شود.