راویان تصویر تئاتر

عکاسی را با پرسه زدن در خیابان ها شروع کردم و یکی از خیابان های  که مرتب به آن سر می زدم لاله زار بود، جای که من اولین عکس های تئاتر را در زندگیم دیدم . سالن تئاترفعالی به نام پارس آنجا بود که در دو طرف راهرو ورودیش دو ویترین شیشه ای با پارچه قرمز رنگ خود نمایی می کرد . عکس ها از نمایش رو حوضی بود و با سوزن ته گرد به پارچه مخملی سنجاق شده بود رهگذران که از مردم عادی بودند با دیدن عکس ها ازگیشه شیشه ای بلیط می خریدند و به تماشای نمایش می نشستند .از آن روزها سال های زیادی می گذرد ومن نمی دانم تئاتر در سبد فرهنگی چند درصد از خانواده های ایرانی جای گرفته است ولی به عنوان کسی که از حداقل دو دهه مستمر تئاتر را بعنوان عکاس دنبال کرده است حال و هوای تئاتر در این روزهای تهران پر رونق تر از گذشته می بینم. وجود سالن های متعدد بخش خصوصی در همین چند سال اخیر باعث شده جوان تر ها هم محلی برای اجرای نمایش های خود پیدا کنند. حضور چهره های سینمایی و تلویزیونی  به رونق گیشه کمک شایانی کرده است و خلاصه نبض تئاتر در تهران خیلی تند تر از سابق می زند . برنامه سالن ها برای اجرا در تمام طول سال بسته شده ودر خیلی از موارد همزمان چند نمایش در یک تماشاخانه برصحنه هستند . مخاطب با گونه های مختلف نمایش مواجه است و در انتخاب نمایش بر سر دو یا چند راهی قرار گرفته است. مخاطب تئاتر امروز گسترش قابل توجه ای پیدا کرده است و چهره ها و تیپ های جدیدتری نسبت به مخاطب سابق تئاتر در سالن ها حضور پیدا می کند . این ظرفیت جدید تشنه بیشتر دیدن و دانستن است و به نظر می رسد همزمان با این استقبال مخاطبان جدید از تئاتر بر چهره های رسانه ای حوزه تئاتر هم افزوده شده است . امروز تئاتر در صفحه ها محدود چند روزنامه و مجله خلاصه نمی شود و ظرفیت شبکه های اجتماعی تمام قد در خدمت تئاتر در آمده اند و صفحه های ثابت تئاتر در روزنامه ها و مجلات جای خود را به خوبی باز کرده اند. این صفحه ها پر هستند از عکس ها متنوع و هیجان انگیز . امروز به کمک پیشرفت تکنولوژی و حضور عکاسان جوان و جویایی نام تئاتر از هنر میرا به هنری مانا تبدیل شده است . کمتر لحظه نمایشی است که ثبت نشود و نماند . این مهم فاصله قابل توجه ای بین عکس های تئاتردر همین دهه اخیر با عکس ها گذشته ایجاد کرده است. در برخی از مواقع عکس های تئاتر از خود اثر پیشی گرفته اند و مخاطب با تصویر ها و زاویه های هیجان انگیزی مواجه است که با فاصله قابل توجه ای از خود تئاتر ایستاده اند. این عکس ها بعضآ انقدر خوب هستند که می توان بعنوان یک اثر مستقل آنها را پذیرفت . برخی از گروه های نمایشی برای معرفی کار خود از عکس به خوبی بهره می برند و معمولا یک اجرا از اجرا های محدود خود را به عکاسان اختصاص می دهند و در حاشیه اجرای خود اقدام به برپای نمایشگاه عکس از یک یا چند عکاس می کنند. این همه در حالی است که متاسفانه اقتصاد عکاسی تئاتر جای در تولید یک اثر نمایشی ندارد و عکاسان جوان که با شوق و علاقه برای عکاسی به سالن ها هجوم می آوردند پس از چندی با سر شکستگی و دلخوری از سالن ها دوری می کنند و عکاسی را یا برای همیشه رها می کنند و یا به شاخه دیگری از عکاسی وارد می شوند. 17مرداد روز خبرنگار بهانه ای است برای ارج نهادن به زحمت های بی دریغ این راویان تصویری تئاتر که این روزها حال خوبی ندارند.