پای تو را بندی نباشد هیچ!

به گزارش ایران تئاتر ، در متن یادداشت این هنرمند و نویسنده تئاتر آمده است:

 

«برای خبرنگارانِ فرهنگ و هنرِ سرزمین‌ام»

خبر تهیه می‌شد. پیدا می‌کردی‌اش. به دنبال‌اش می‌رفتی تا هرکجا. راه‌ات نمی‌دادند. زیر دست و پا له‌ می‌شدی. در بند می‌شدی. امضا جمع می‌کردی. آزاد می‌کردی و هزار و یک کارِ دیگر در هزار و یک شبِ تاریک‌روشنِ فرهنگ و هنرِ این سرزمین. از بیست و چند سال پیش می‌گویم. روزنامه‌نگار بودم، هم‌زمان که شعر و نمایش و قصه می‌نوشتم. از مسیرِ گفت‌وگو با بزرگان، پژوهش می‌کردم. در بیش از 20 مطبوعه صفحه‌ی تئاتر و سینما و ادبیات درمی‌آوردم. فقط تلفن بود و اگر پای پیاده نداشتی تاکسیِ تلفنی هم بود که تو جایی کسی را پیدا کنی دشوار. بوی تندِ کاغذِ روزنامه وقتی صبح می‌آمد روی دکه یا در دفتر روزنامه و بریده‌های زحماتِ تو در اعلانِ نمایش‌ها یا خانه‌ی هنرمندان، پوشه می‌شد به یادگار، ذوقی داشتی که کاری کرده‌ای. بیزارم از فضاهای مجازی و همه آگاه‌اند از این بیزاریِ بسیارِ من.

 

حالا تو باید بیشتر بدوی تا از مجاز، حقیقت را جدا کنی. تو باید به وجدانی ناب، سره از ناسره جدا کنی و به آدم‌های بی‌شمار بگویی: ببین یا نبین! بشنو یا نشنو! برو یا نرو! ادای دموکراسی و چندصدایی و چندگونگی برای سرزمینی که هنوز در ابتدای واژه‌ی «شکل» در هنر و ادبیات ایستاده، مزاحی‌ست که هیچ خنده ندارد. تو باید جلوی کج‌راهه‌ها بایستی و بگویی: نه! ابتذال را تو بشکن. بی‌قانونی و بی‌مرامی و بی‌اخلاقی را تو در فرهنگ، در نطفه ساکت کن.

تو، تو پای در بند نخواهی داشت، حتا آن هنگامه که پای تو را در بندی کرده باشند. تو، تو می‌توانی. می‌توانی بسیارتر از این. نامِ زیبای تو «خبرنگار» است و تو توانسته‌ای بسیار و خواهی توانست، بسیارتر!

دوست‌دار و دست‌بوس‌تان: روزبه حسینی