داوود رشیدی در هنر ایران زنده است

بسیار باعث تأسف است که داوود رشیدی؛ یکی از پیشکسوتان هنر نمایش که سال‌های طولانی در این عرصه کار کرده بود، از میان ما رفت.

زمانی‌که داوود رشیدی به ایران آمد، نوعی از تئاتر را با خود به ایران آورد که گرچه شکلی از تئاتر مدرن داشت اما طبیعتا در درون خود از خصوصیاتی برخوردار نبود که نتواند با مخاطب و به‌خصوص تماشاگر عام ارتباط لازم را برقرار کند. این تئاتر ضمن این‌که دارای نوآوری‌هایی در درون خود بود و تازگی‌هایی داشت اما به راحتی با مخاطب ارتباط برقرار می‌کرد و چیزهای عجیب و غریب در درون خود نداشت. طبیعتا داوود رشیدی در تئاتر ایران در چندین مورد اثرگذار بود؛ یکی این‌که سال‌های سال در دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران بازیگری تدریس می‌کرد و طبیعتا شاگردان فراوانی را در این زمینه تربیت کرد که امروزه نیز در عرصه هنر نمایش چه در تئاتر، چه در تلویزیون و چه در سینما کار می‌کنند. بسیاری از آن‌ها در جایگاه ویژه‌ای قرار دارند.

همچنین داوود رشیدی سال‌ها در اداره تئاتر ریاست گروه تئاتر «امروز» را داشت و یکی از معدود کارگردان‌های برجسته اداره تئاتر بود چون اداره تئاتر از چند کارگردان بهره می‌برد و چند گروه بیشتر نداشت که اغلب در تالار سنگلج نمایش اجرا می‌کردند. داوود رشیدی گروه تئاتر داشت و چند سالی هم در اداره تئاتر به فعالیت مشغول بود. علاوه‌بر این‌ها، داوود رشیدی در سینمای ایران نیز بسیار تأثیرگذار بود. به‌خصوص از این جنبه که چه قبل و چه بعد از انقلاب هنرمندان تئاتر که به سینما رفتند، تأثیرات مثبتی در زمینه تولید یک اثر سینمایی داشتند و داوود رشیدی در فیلم‌های بسیار زیادی بازی کرد که تعدادی از آن‌ها فیلم‌های ماندگار و اثرگذار در تاریخ سینمای ایران هستند.

 داوود رشیدی در زمینه صنفی هم حرکت‌های مثبتی انجام داد و خدمات فراوانی را به‌خصوص در خانه سینما انجام داد. او سال‌ها ریاست انجمن بازیگران خانه سینما را نیز بر عهده داشت و در این انجمن بسیار فعال بود و در دوره‌های مختلفی که در این انجمن مسئولیت داشت و انتخاب شده بود، کارهای صنفی مهمی را در رابطه با بازیگران انجام داد. او از نظر خصوصیات اخلاقی، بسیار زودجوش بود و با همه به‌خصوص با همکارانش با مهربانی، عطوفت و بسیار خوب برخورد می‌کرد. هرگز نشنیدم که داوود رشیدی پشت سر کسی بدگویی کند یا بخواهد مسائل خاصی را عنوان کند.

زنده‌یاد رشیدی هم در کارش سخت‌کوش بود و هم سخت‌گیر. با وسواس خاصی در زمینه تئاتر کار می‌کرد. به هر حال رفتن هنرمندانی از این دست، بسیار غم‌بار است و به‌سختی می‌شود جای آن‌ها را پر کرد. شاید مدت زمانی بسیار طولانی لازم باشد تا دوباره هنرمندانی جایگزین افرادی از این دست شوند اما آن‌چه مسلم است، گرچه جسم این هنرمندان از میان ما می‌رود اما آثارشان همواره نشان‌گر حیات آن‌ها در قلب و روح و جان و جسم دیگران است. با دیدن آثار آن‌ها و درک کردن تاثیراتی که این آثار بر روند کار هنری داشت، می‌توان به زنده بودن این هنرمندان بزرگ در هنر ایران پی برد.