روایتی از تقابل صداقت و خیانت بر صحنه تئاتر

"مرگ آسید کاظم" نمایشی است از جنس مردم کوچه و بازار تهران شاید سال های ابتدای دهه پنجاه که کسبه کوچه و بازار، لایه هایی از ادبیات آشنای "لوطی گری" را نیز در خود جای می داد. داستان نمایش نیز بر محور لوطی گری و نالوطی بازی های چند پرسناژ که دوستی ها و دشمنی های دیرینه در دل هاشان پنهان دارند، بال و پر می گیرد.
متن، بسیار ساده و روان بر صحنه ساده نمایش جاری می شود و گاه با متلک های کوچه و یازاری خنده بر لب های تماشاگرش می نشاند، و گاه با دیالوگ هایی تیز و برنده سینه حریف را می درد و خونش حلال می کند. روایت "مرگ آسید کاظم" تقابلی بی رودربایستی بین صداقت و خیانت، دوستی و دشمنی، و همچنین عشق و نفرت در پیش چشم تماشاگر می آراید و همچنان آرام و بی تنش، قربانیان خیانت زده تراژدی روی صحنه را به مسلخ می برد و چراغ صحنه را خاموش می کند. بازی بازیگران کارآزموده که شخصیت پرسناژهای خود را به خوبی شناخته و پرداخته بودند به آفرینش کشمکش های بینشان چنان می پردازد که نمایشی زیبا و دلنشین را به تماشاگر ارائه دهند. کارگردان، اگرچه در هدایت بازیگران و تأکید "متن محورش" موفق می نماید، اما میزانسن های ثابت و تکراری خطی اش در طول صحنه و عدم تولید تابلوهای نمایشی بازیگران با یکدیگر و با دکور و اکسسوار صحنه، کمی از رنگ خود را می بازد. شاید ایجاد تابلوهای صحنه ای و کمی تنوع در میزانسن  حرکت بازیگران دردکور بسیار ساده نمایش، داستان و بازی های بازیگران آن را پررنگ تر و کاملتر می نمود.
"مرگ آسید کاظم" در عین سادگی در متن، بازی، کارگردانی، دکور و صحنه خود، نمایشی خوب و دلنشین برای تماشاگر ایرانی است.