گلابگیری چشم نمی خواد ، دل می خواد

 بهنام حبیبی در یاداشتی که برای ایران تئاتر نوشت از اجرای این نمایش و آنچه حکایت مردان فرهادکیشی که عشق شیرین داشتند و حماسه دفاع از خاکشان را آفریدند نامیده آورده است:

"فصل بهارنارنج" را باید دو بار دید و دو بار درباره اش نوشت. در نگاه اول، متن، کارگردانی، و طراحی صحنه را می بینیم. "فصل بهارنارنج" روایتی آشنا دارد از دلدادگی در بین مردمی که بین عشق وطن و عشق "گُلی"، یکی را برنگزیدند و به دیگری پشت نکردند. حکالت مردان فرهادکیشی که عشق شیرین را در دل داشتند و با تیشه تفنگ خود بر پیکر بیستون حماسه دفاع از خاکشان، دلنبشته هایی جاودانه سرودند و وصال شیرینشان را با نثار جان و تنشان چه عاشقانه جشن گرفتند. داستان، در پیچ و خم سُرایش دلدادگی ها و دلتنگی ها، تلنگرهایی ماهرانه و دقیق نیز به کشمکش های مندرس فرهنگی در باب ازدواج می پردازد که آنها نیز به خوبی بر تقابل نیکی و پلیدی در داستان می افزایند.
کارگردانی نمایش که بی هیچ اصراری، بر اسکلت طراحی صحنه ویژه این نمایش گام می نهد، از این متن به ظاهر سنتی، اجرایی تقریباً نو و هیجان انگیز ارائه می کند. هدایت بازیگران این نمایش با توجه به توانایی ویژه شان و با نگاهی به نوع طراحی صحنه، بسیار شایسته ستایش است. اما بهره بسیار کم کارگردان از افکت های دیداری و شنیداری، چون نور، موسیقی،... قدری به یکنواخت شدن صحنه های کِشدار و تحمیل باری سنگین تر بر دوش بازیگران می انجامد. اگرچه بازیگران نمایش، از بینش صحنه و میزانسن ناتوانند ولی این امر مانعی برای ایجاد تابلوهای صحنه ای و یا آفرینش پوزیسیون های متنوع فردی برای بازیگران نیست،  ولی کارگردان در انجام این ترکیبات صحنه ای، کمرنگ پدیدار می شود.
اما نگاه دوم من به این نمایش، تماشای جشنواره ای به نهایت سخن زیبا، از آفرینش عشق، احساس، هنر، و انسانیت با بازی گروهی از مردان و زنان ماست که تا تماشاگر، خود این اعجاز بی نظیر را به روی صحنه "تالار محراب" نبیند شاید باورش سخت باشد که انسان ها برای ابراز عشق و احساس، راه خود را می یابند و از آن بهره می برند و به قول "گلی": "گلابگیری چشم نمی خواد، دل می خواد!". بازیگرانی که به ما می  آموزند عشق را نه با چشم سر، که با چشم دل باید دید و معشوق را از چشم دل تا ژرفنای وجود، میزبانی کرد.
"فصل بهارنارنج" با درخشش بازیگران ویژه اش که هر یک ستاره ای هستند در تأتر سرزمین ما، با تکیه بر متن مقبول و زیبایش، بر صحنه ویژه و هوشمندانه اش، و با توانایی در خور ستایش کارگردانش، خاطره ای به یاد ماندنی از حضور عشق در فردفرد انسان است که نه با چشم سر، که با چشم دل به جهان می نگرد. انسانی که می داند:"عاشقی چشم نمی خواد، دل می خواد!".