قطب الدین صادقی داور چهارمین جشنواره بین المللی تئاتر معلولین مطرح کرد :
تئاتر درمانی ثمر بخش بوده است
قطب الدین صادقی مدرس دانشگاه، و داور چهارمین جشنواره بین المللی تئاتر معلولین، درباره ویژگی‌های تئاتر معلولین گفت: «این تئاتر، یک تئاتر کاربردی است. تئاتر تفریحی، سرگرمی و یا زیبا شناسانه نیست. تئاتر کاربردی است یعنی به قصد اصلاح اجرا می شود و اهدافی که دنبال می‌کند، اهداف تصحیح کننده است.»
به گزارش دریافتی ایران تئاتر، این هنرمند با بیان اینکه، این تئاتر در خدمت بهبود وضعیت معلولین کشور است، گفت: «ما معلولینی داریم که متاسفانه سربار خانواده‌های‌شان شده‌اند و نیروی حیات در آنها راکد است و اسباب زحمت بقیه هستند. این معلولیت تنها عدم توان جسمی نیست، بلکه ضربه بدتری که به آن ها وارد می شود، لطمه دیدن اعتماد به نفس آنهاست. آنها اغلب اعتماد به نفس‌شان را از دست می‌دهند و وقتی اعتماد به نفس‌شان از کف رفت، منزوی و گوشه‌گیر می‌شوند.»
این کارگردان با تجربه تئاتر یادآور شد: «ما از طریق نمایش به عنوان یک ساختار اجتماعی بسیار خلاق، کمک می‌کنیم تا آنها از انزوا بیرون آمده و نخستین تجربه اجتماعی بودن را داخل گروه و در تعامل با دیگران به دست آورند. در طی روند تمرین، افراد دارای معلولیت بخش‌های دیگری از بدن خود را کشف می‌کنند که توان خلاقه بالایی دارند. یعنی به جبران قسمت‌هایی که دارای نقص هستند و یا به خواب رفتند، توانایی‌های دیگری در فرد وجود دارد که به تدریج کشف می‌شود.»
دکتر صادقی تاکید کرد: «تئاتر کمک می‌کند که فرد اعتماد به نفس خود را بازیابد و جایگاه خود را در گروه ترمیم کند و به واسطه گروه، جایگاهی اجتماعی برای خود دست و پا کند. این افراد با ارائه کار هنری، داوری دیگران را نسبت به خود تغییر می‌دهند و دیگر احساسی که به آنها روا می‌شود، ترحم نیست بلکه احترام نصیب‌شان می شود.»
کارگردان نمایش‌های «یادگار زیران» و «مکبث» تاکید کرد: «ترمیم اعتماد به نفس و بیرون آمدن معلولان از انزوا و از آن مهم‌تر تغییر نگاه دیگران نسبت به افراد معلول، از تاثیرات تئاتر است که کمک می‌کند تا دیگر کسی با چشم ترحم به این‌ها نگاه کند، بلکه به واسطه توانمندی‌های تازه کشف شده، با احترام دیده شوند.»
او در ادامه افزود: «برخی از افراد معلول، دارای مشکلات جسمی مثل اختلالات بینایی، شنوایی و غیره دارند که هر کدام از طریق هنر نمایش و شایستگی‌هایی که در خودشان پیدا می‌کنند، دوباره دارای یک جایگاه تازه در دل جمع، گروه و جامعه می‌شوند.»
صادقی یادآور شد: «من از نخستین دوره‌های برگزاری جشنواره از سال 82 در هیئت داوران بوده‌ام، جالب است که سیزده سال قبل در تمام ایران 24 گروه نمایشی معلولین وجود داشت، سال گذشته این رقم به 366 گروه رسیده است و این توسعه نشان می‌دهد که تئاتر درمانی جواب داده و ثمر بخش بوده است. البته این روند به هیچ عنوان جایگزین دارو و شیوه‌های درمان پزشکی نیست ولی به روند درمان سرعت می‌بخشد.» او تصریح کرد: «مهم ترین اتفاق جشنواره، حضور این گروه‌ها در کنار هم است. اینکه هم را می‌بینند، به تماشای هم می‌نشینید، چیزهای تازه‌ای می‌آموزند که در دل یک جشن به قدری در روحیه شان موثر است و به آن ها شادابی و سرزندگی می‌بخشد.»
صادقی درباره تاثیرگذاری تئاتر نسبت به سایر هنرها، گفت: «تاثیر تئاتر حیرت انگیز است، چرا که هنر شکل گرفته بر پایه روابط انسانی است. ریزه کاری‌های فکری و حسی دارد و پر از تعامل است. این به فرد می‌آموزد که جایگاه خود را دوباره در دل جمع تعریف کند. ارتباط هدفمند به منظور اجرای یک نمایش و معنا بخشیدن به یک مفهوم برای آنها بسیار مفید است.»
