ملیحه سلیمانی، کارگردان نمایش«فراموشی» گفت:
خوب است که کارگردانان استانی در جلسه نمایش فیلم اجرایشان حضور دارند
ملیحه سلیمانی که با نمایش«فراموشی» در همایش آثار برگزیده استانها حضور دارد، درباره ویژگی مهم این نمایش میگوید:«زیبایی این نمایش به خاطر متن آن است. ابهامی که در متن نمایش وجود دارد باعث می شود که هرکس خودش را جای شخصیتها قرار دهد و با آن ها همذات پنداری کند.»
به گزارش ایران تئاتر، نمایش «فراموشی» از فرخ شهر استان چهارمحال بختیاری در همایش تئاترهای برگزیده استانها در تهران حضور دارد. ملیحه سلیمانی کارگردان این نمایش، درباره قضاوت آثار از روی فیلم اجرا گفت:« به طور کلی وضعیت برنامهریزی امسال خیلی بهتر از سالهای قبل است. هرچند همچنان فکر میکنم داوری از روی فیلم اجراها خیلی نمیتواند درست باشد، اما همین که امسال کارگردانان آثار نمایشی در جلسه نمایش فیلم اجرایشان حضور دارند، خیلی خوب است. البته نمیتوانیم این مسئله را که تئاتر اجرای زنده است و با نفس تماشاگر شکل میگیرد، انکار کنیم».
سلیمانی در مورد داستان نمایش «فراموشی» گفت: «زیبایی متن این نمایش به خاطر ابهامی است که در آن وجود دارد و هرکس میتواند خود را جای شخصیتها قرار دهد. در شهر خودمان نمایش «فراموشی» را شب اجرا کردیم و وقتی بعد از اجرا با تماشاگرها صحبت میکردم، اکثر آنها میگفتند با اثر همذات پنداری کردهاند و تا چند روز درگیر قصه بودند. داستان نمایش از این قرار است که زن نویسنده و مرد خوانندهای که از ابتدای زندگی عاشق هم بودهاند، بعد از مدتی متوجه میشوند که بین آن ها فاصله زیادی افتاده است و هر کس از دیدگاه خودش به این مسئله نگاه می کند.»
او در ادامه با اشاره به اهمیت توجه به بعد مادی مورد نیاز برای اجرای یک نمایش،درباره کمک هزینهها یا طرح های حمایتی از تئاتر گفت: «تورم روی همه چیز اثر میگذارد، اما من نمیدانم چرا در کمک هزینههایی که برای تئاتریها درنظر میگیرند بیتاثیر است؟ البته همین کمکهای ناچیز هم اهمیت زیادی دارد، ولی خیلی راهگشا نیست. مثلا هزینه دکور نمایش «فراموشی» نزدیک به دو میلیون شده است، البته بدون در نظر گرفتن هزینههای جانبی دیگر. اینکه به اهالی تئاتر فکر میکنند و مشکلات ما برایشان مهم شده است، جای امیدواری دارد، اما باید ببینیم در عمل چقدر این طرحها به ثمر میرسد و آیا این هزینهها به موقع پرداخت میشود یا نه. هنر به خصوص تئاتر همیشه با مشکل پول و بودجه رو به رو بوده و ما هم در جریان این مسئله هستیم، اما به هر حال امیدواریم تحول مثبتی صورت گیرد.»
سلیمانی گفت: «تصور کنید مثلا ما بخواهیم نمایشمان را در شهر دیگری اجرا کنیم و مطابق آن چیزی که گفته شده بود، گروههای تئاتری در شهرهای مختلف کشور نمایشهایشان را روی صحنه ببرند. برای این کار لازم است دکور حمل شود و هزینه حمل دکور و سفر گروه به شهر دیگر آیا با میزان پولی که قرار است به عنوان کمک هزینه به ما داده شود قابل جبران است؟ اساسا این طور نیست و گروههای اجرایی ضرر میکنند».
او در پایان درباره آمدن به تهران و فعالیت در زمینه تئاتر در این شهر توضیح داد: «خیلی از گروههای شهرستانی دقیقا به دلیل مشکلاتی که در شهرهای کوچک وجود دارد، برای پیشرفت در کارشان به تهران میآیند، اما اولویت آدم ها با هم تفاوت دارد و گاهی مجبور میشویم اولویتهایمان را به خاطر موضوعات مهمتر تغییر دهیم. امکاناتی که در زمینه آموزش در تهران وجود دارد، اگر در شهر خودمان هم وجود داشت، قطعا دوست نداشتم به تهران بیایم. همچنان هم در فرخ شهر هستم و در همین منطقه کار میکنم، ولی اگر شرایط میسر شود، برای رشد و ترقی بدم نمیآید به تهران بیایم و اینجا کارم را ادامه دهم.»
گفت و گو از فاطمه رستمی