والی دل‌های شکسته سرزمین مادری

شاید این از سحر تئاتر است که در هرکجای جهان که باشیم کافیست بدانیم که میعادگاهمان صحنه است تا زود اطمینان کنیم، سریع بجوشیم و در اندک زمانی سفره دل را پیش روی‌هم بگسترانیم. آن‌هم در قرن نئون و ساندویچ دل و جگر که زمهریر است و سرها سخت در گریبان و ناگزیر عشق را در پستوی خانه نهان باید کرد. با دو استکان چای دبش خوش‌رنگ که بوی ایران می‌داد از خیل آشفته سایه‌ها گذشت و با آن دم اهورایی‌اش گرم و نجیب از جاودانگی ساعدی گفت و از بی‌کرانگی رادی و این‌که قدر بیضایی را بایست سخت بدانیم و خویشتن رفیعش چنان در پیله فروتنی پیچیده بود که نمی‌دانست هر دم و بازدمش صحنه را غنیمتی است و تا پرواز رنگین رؤیا گونه‌اش تنها مجال به‌اندازه یک لبخند و اعترافی صادقانه است. والی دل‌های شکسته سرزمین مادری، پروازت را در خانه پدری‌مان جشن می‌گیریم و تا لحظه جاریست ترنم‌های هنرمندانه‌ات را سرمشق مدرسه عشق می‌کنیم.