رفتن رکن‌الدین‌خسروی ضایعه ای بزرگ در تئاتر است

من افتخار داشتم که دانشجوی استاد رکن‌الدین‌خسروی باشم و به‌صورت حرفه‌ای هم با او همکاری کنم. من در نمایش «باغ آلبالو» به کارگردانی خسروی بازی کردم و او استاد پایان‌نامه کارشناسی من بود. قطعاً خسروی از ارکان اصلی تئاتر کشور به‌حساب می‌آید. او هم‌ردیف  استاد حمید سمندریان بوده و هست.

نسل قبل از من، هم‌دوره‌های من و آن‌هایی که بعد از من آمدند، همه به نحوی از آموخته‌ها و ثمرات رکن‌الدین‌خسروی بهره برده‌اند و او در ذهن همه جاودان است. خسروی اول در منش و اخلاق و رفتار اول بود و بعد در هنر هم بی‌نظیر بود. من نزدیک به 25 سال مستمر تدریس می کنم و روش آموزشی خودم را از حمید سمندریان و رکن‌الدین‌خسروی آموختم و امروز دانشجوهای من هم این روش تدریس را دوست دارند.

رفتن رکن‌الدین‌خسروی یک ضایعه بزرگ برای همه هنرمندان تئاتر است. او وصیت می‌کرد که هنر اصیل تئاتر، هنری تجاری نیست. هنرمندان باید ارزش‌گذاری شوند و قدرشان را بدانیم. نباید وقتی آن‌ها را از دست دادیم به فکر جبران باشیم که فایده‌ای ندارد. وقتی سمندریان زنده بود، گفت آرزوی اجرای نمایش «گالیله» به دلم مانده است. خسروی هم که ترک دیار کرده بود و سال‌ها خارج از کشور زندگی می‌کرد و ما از موهبت وجود او بی‌بهره بودیم. چرا شرایط به شکلی باشد که یک هنرمندی که باید در کنار ما باشد، آن‌سوی دنیا زندگی کند و خارجی‌ها از او بهره ببرند و خودمان او را در دسترس نداشته باشیم تا روزی که برای همیشه از دست برود. جمشید لایق از بازیگران نمایش «باغ آلبالو» به کارگردانی خسروی بود. او قبل از مرگش گفته بود که نان برای خوردن ندارم. این فاجعه است.

یک اجرا از هنرمندی مثل خسروی می‌توانست در ایران به‌منزله یک‌ترم درسی باشد. این بزرگان به‌اندازه انگشتان دست نیستند که متأسفانه بسیاری از آن‌ها فوت کرده‌اند.خیلی خوشحالم که آخرین اجرای امسال خودم را در خرداد ماه با نام "اکتبر 1942 پاریس" تمام وکمال به استاد رکن الدین خسروی تقذیم کرده بودم.