بهترین آرزوها برای یک بازیگر خسارت دیده تئاتر از حادثه پلاسکو

امروز مکالمه‌ام با حواشی‌الدوله زیاد طولانی نبود چراکه از من آدرس ایمیل پرسید و بعد هم گفت که چند دقیقه بعد ایمیل‌ام را چک کنم. پرسیدم داستان از چه قرار است؟ گفت امروز آنچه در حاشیه جشنواره دیده را برایم ایمیل کرده. راستش از طرفی آشتی حواشی‌الدوله با دنیای تکنولوژی و اینترنت برایم خوشایند بود از طرفی هم به این فکر می‌کردم که چه عواملی او را در این‌باره متقاعد کرده اما ترجیح دادم به رویش نیاورم که تا همین چند وقت پیش حاضر نبود بپذیرد که فضای مجازی و پیشرفت تکنولوژی در زمینه ارتباطات چه مزایایی دارد. بگذریم. یک ربع پس از مکالمه‌مان ایمیل‌ام را چک کردم و در ادامه عین آنچه ارسال کرده بود را می‌خوانید:

1) به تماشای نمایش «خواب زمستانی» به کارگردانی لیلا عاج در سالن انتظامی خانه هنرمندان رفته بودم که بعد از اتمام اجرا متوجه موضوعی شدم که خیلی متاثرکننده بود. کارگردان نمایش بعد از اجرا خطاب به تماشاگران اجرایشان را به لیدا عباسی یکی از بازیگرانش و بعد به شهدای آتش‌نشان تقدیم کرد. اولش ربط این دو را نفهمیدم تا اینکه اشک‌های لیدا عباسی و توضیحات لیلا عاج داستان را برای همه روشن کرد. متاسفانه همسر لیدا عباسی بازیگر این نمایش در آستانه مراسم ازدواج‌شان در اسفندماه سال‌جاری، تمام دارای و اموالش را در حادثه آتش‌سوزی ساختمان پلاسکو از دست داده و در حالی‌که زندگی‌ این زوج به شدت تحت تاثیر این اتفاق قرار گرفته ولی این بازیگر اگرچه از نظر روحی در وضع مناسبی نبوده اما با حضور روی سن کارش را به خوبی انجام داده است. تردیدی نیست که حادثه ساختمان پلاسکو و شهید شدن آتش‌نشان‌های فداکار داغ فراموش نشدنی بر دل ایرانیان است اما در این میان نباید فراموش کنیم بسیار کارگران زحمتکش کارشان را در نزدیکی شب‌های عید از دست دادند و چه افرادی اموال و سرمایه‌شان سوخت و زیر آوار از بین رفت. نهایتا برای این زوج بهترین‌ها را آرزو می‌کنم.

2) دیروز کتاب جشنواره به دستم رسید. اصلی‌ترین کاربرد این کتاب‌ها که هر سال منتشر می‌شود این است که در سال‌های بعد، می‌توان از آن به عنوان مرجعیدقیق و صحیح استفاده کرد اما یکی دو مورد در این کتاب جلب توجه کرد. یکی اینکه در فهرست عوامل اجراها که همانند تیتراژ فیلم‌های سینمایی بر اساس یک عرف و استاندارد جهانی، ترتیب مشخصی دارد رعایت نشده بود. در جایی نام کارگردان اول بود و نام تهیه‌کننده سوم و بازیگران دوم در جایی دیگر ترتیبی متفاوت داشت. علاوه بر این متوجه نشدم که چرا عکس‌های منتشر شده در کتاب جشنواره باید با رج‌های گرافیکی چاپ شود! این مثلا ابتکار دوستان هیچ توجیحی به جز کم دقتی و کم توجهی و کم اطلاعی نداردزیرا با این کار کاربرد آن را به عنوان منبع موثق عکس های قابل انتشار از بین برده است و گویی مرجعی خود ، سندش را مخدوش کرده باشد.

3) دوستان در چهارمین روز جشنواره تازه اپلیکشین جشنواره را آماده کرده‌اند، خسته نباشید واقعا. می‌گذاشتید روز اختتامیه از اپلیکیشن‌تان رونمایی می‌کردید. بعدا درباره این مورد بیشتر توضیح می‌دهم.

4) گفت‌وگویی شنیدم از مسعود رایگان. کارگردان و بازیگر شناخته شده‌ای که با نمایش «سفر مرگ» امسال در جشنواره حضور داشت. او در حالیکه به شدت از حادثه دلخراش آتش‌سوزی متاثر بود در بخشی از این گفت‌وگو تاکید داشت که باید مردم بدانند چه کسانی مسئول این حادثه بودند و از آنها پاسخی شفاف را مطالبه کنند. راستش من هم در این‌باره که مردم باید بر مطالبات بر حق خود پافشاری کنند با مسعود خان رایگان موافقمو بیشت موافقم هنرمندان در آثار خود این یادآوری را انجام دهند. 

5) هر سال به خاطر رعایت موارد ایمنی در کنار هر سالن به وضوح شاهد حضور آمبولانس اورژانس و یک ماشین آتش نشانی بودیم اما امسال ظاهرا مسئله ساختمان پلاسکو در این روند خللی ایجاد کرده و هیچ ماشین آتش نشانی و آمبولانسی در اطراف سالن‌ها به ویژه تئاترشهر رویت نکردم.مخصوصا تئاتر شهر !

6) هر چند هر قدر هم که تئاتری‌ها بگویند تئاتر مهم است باز رسانه ملی هر طور دلش بخواهد عمل می‌کند ،اما در این بین از شبکه چهار و رادیو تهران باید قدردانی کرد که برای جشنواره ویژه برنامه‌ای تدارک دیده‌اند. همین که هر روز 30 دقیقه در شبکه چهار برنامه زنده راجع تئاتر پخش می‌شود و  هر شب شنوندگان رادیو تهران در  جریان آخرین اخبار جشنواره قرار می‌گیرند، جای شکر دارد.