برخی از بازیگران به نقش وجبی نگاه می کنند

نمایش من.... به نویسندگی و کارگردانی و طراحی فرهاد تجویدی اثر برگزیده دومین جشنواره تئاتر شهر و سی و سومین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر است .نمایش من... روایت نمایشی از زندگی مردمان شهر و رفتار اجتماعی آن‌ها در برابر یکدیگر است که تضاد رفتاری اشخاص جامعه در چند تابلو نمایشی را نشان می‌دهد. شیوه اجرایی این نمایش تلفیقی و مدرن که مبتنی بر بدن و حرکت گروهی است با تصویرسازی هیجانی یک نوع وضعیت مطلوب انسانی را تجسم می‌کند. در این نمایش تعداد زیادی هنرمند جوان تئاتر، مسائل و آسیب های اجتماعی را در فضایی خلاقانه به نمایش در می آورند که با طراحی حرکت بدیع و هماهنگی گروهی برای عموم تماشاگران جذاب است. در خلاصه داستان نمایش آمده : نمایش من... داستان چند جوان در یک کلاس بازیگری است که در غیاب مدرس خود ، ایده‌ها و نمایش هایشان را مقابل تماشاگران به نمایش در می آورند و هریک در منیت اثری که تولید کرده گرفتار می شوند. این خود عامل تفرقه و آشوبی در جمع می شود و زلزله ای ناگهانی آنها راوارد چالش جدی می کند. بازیگران: (به ترتیب حروف الفبا) شیوا آریایی، فاطمه اعزازی، امیر اجاقی، عارف احسن، حمیدرضا باباخانی، امیر بنی جمالی، مهرداد بهرامی، سیدامیرعلی بنی هاشم، حسین پورکریمی، فاطمه پورشاهرودی، مژگان تهرانی، شهرزاد تاک، نوژن ترابی، فرشاد ثابت، محمدسعید جان نثار، روژینا جمشیدی، غزاله چیذری، مرتضی حسینی، علی عطا حسینی، مونا حیدری، محمدرضا خلج، هدیه درویشی، عسل دهقانی، رضا روحی، معصومه ریاحین، آرزو رضایی، ایمان رحمتی، مهراد رجبی، محمدمهدی رحمانی، علی رستمی، بهادر رضایی، نیلوفر زارع، امیر زاهدی مهر، فاطمه سوهانی، محمدسلمانی، ریحانه شریف خطیبی، علی شاهرخی، حسین صفدریان، رومینا صوفی، وهاب عبیری، سارا عسگری، عطیه عبدالله بیگی، محمد عبدالمالکی، فریده فکری، سولماز قهرمانی، فرزانه قیومی، مهسا کیاشمشکی، نسیم کیانی، مهتاب کیوان جو، پوریا کامرانی، صائب کریمی، رضا کربلایی، عباس کربلایی، حمید گودرزی، سپهر گندمی، اشرف لطفی، شهریار لطفی، فاطمه موسایی، سیاوش منفرد، احسان موسی پور، کاظم موسوی، امیرحسین موسوی، سینا مختاریان، سهیلا محقق، لیلا مطلبی، نغمه مدحت، ملیکا مردانه، فائقه نبوی، بهمن ناصری ،علی ناصری، حسین نصیری، عابد نتاج، ریحانه ورودی، پرنیا والی، حسین ولیزاده، اشکان واعظ، آساره هداوند، شیوا هوشیار، مرتضی هفتانی، الهام یگانی.
با فرهاد تجویدی در باره ساختار ، شیوه  اجرایی نمایشش گفت وگویی انجام داده ایم.

اجرای نمایش من... با حضور جوان ها انجام شده است. کار با یک گروه جوان برای اجرای نمایش برایتان چه چالش هایی دارد ؟

مهم ترین نکته این است که باید این جوان ها درحین کار به جمع بیاندیشند و از فرد گرایی دوری کنند. در حین تمرینات بیشترین انرژیم را صرف این مسئله می کنم که بازیگران همدیگر را تحمل کنند. به نظرم تدریس به جوانها کار دشواری است و اگر نتوانید آن را درست و شایسته انجام بدهید کارو اجرا موفق نخواهد بود. تمام تلاشم را معطوف به این قضیه می کنم تا روحیه گروهی در بین اعضا جاری شود. تربیت درست جوان ها ریشه در تربیت خانوادگیشان دارند . متاسفانه در جامعه ما بی اخلاقی نسج گرفته است.برخی از این بازیگران جوان فقط تلاششان این است که کارشان بهتر دیده شود و وجبی به نقش نگاه میکنند وتصحیح چنین نگاهی برای من تبدیل به دغدغه شده است.

آیا نمایش من... بر اساس شرایط کاراگاهی و استفاده از ایده و کنسه های بازیگران شکل اجرایی به خودش گرفت ؟

همیشه برای شروع اجرای یک متن به خصوص از جنس نمایشی مثل من... شیوه کارآگاهی و استفاده از خصوصیات بازیگران شکل موثری برای اجرا است . نکته مهم پربازیگر بودن این اجرا است که در حدود چهل بازیگر دارد و برای تقسیم نقش ها و سپردنشان به بازیگران باید خیلی از مسائل را رعایت می کردیم.

آیا اجرای نمایشی با تعداد بازیگران زیاد دربخش طراحی میزانسن ها و نوع حرکات بازیگران در صحنه کار دشواری  است؟

بله، چالش های زیادی دارد . البته ما دربازتولید جدید، نمایش را درسالن اصلی پردیس تهران اجرا می کنیم و طول و عرضش درحدود سی در چهل متر است. در اجرای نمایش در سالن محراب ما سی بازیگر داشتیم و در اجرای جدید تعداد بازیگران دوبرابر شده است و نمایش به گونه ای اجرا شد که منتقد بزرگی مثل آقای گلمکانی گفت که بعد از خاتمه اجرا با کلی انرژی به خانه رفته است. طرحی و اجرای نمایش به گونه ای است که تماشاگر درطول مدت اجرا با نمایش در ارتباط است وهیچگاه ریتم نمایش نوسان ندارد وکم و زیاد نمی شود . درطول اجرا تمام بازیگران در صحنه اکت و حرکت دارند و حرکاتشان هم مهندسی ، حساب و از قبل فکرشده شده است.

برای اجرا جدید چند مدت تمرین داشتید؟

در حدود یک ماه تمرینات انجام شد  وبا هر بازیگر هم تمرینات خاص خودش انجام  شد. مهمانان خارجی جشنواره تئاترفجر که نمایش را دیدند .  عنوان کردند که نمایش من.... پرانرژی ترین  نمایشی است که در سال های اخیر دیده اند و ساختارش منطبق بر نمایش های مدرن روز دنیا است.

آیا برای اجرای نمایش ازالگویی هم پیروی کردید؟

همیشه موقعی که صحبت از الگو می شود. مطمئن باشید هر کارگردانی نمایش ها و یا کتاب هایی را خوانده و یا دیده است و درذهنش اثراتی برجای مانده است. ایده کلی نمایش من یک ایده نو و جدید متعلق به خودم است.

این ایده چگونه در ذهن شما به وجود آمد؟

مواقعی که می آمدم سر کلاس و می دیدم فلان هنرجو حضور ذهن و تمرکز ندارد و موقعی که علتش را سوال می کردم و متوجه می شدم دلیلش مشکلات خانوادگی است . ایده این نمایش و اجرایش در ذهم شکل گرفت و در جلسات متمادی از هنرجویانم خواستم که خاطراتشان را برایم تعریف کنند. نکته جالب است هر کسی که خاطراتش را تعریف می کرد. اعتقاد داشت خاطراتش از خاطرات سایرین بهتر است .تلاش کردم تا با رفتن به سراغ چنین سوژه ای اینقدر من گفتن هایشان را به چالش جدی بکشانم و این من باید تبدیل به  ما و کار گروهی بشود و با نگاه کلان تر به مشکلات اجتماعی نگاه کنیم و ذغدغه و درد سایرین هم برای ما دغدغه باشد و نگوئیم من در خانه ام فرد معتاد و یا افسرده ای ندارم . بنابراین نیازی نیست که در این حوزه و برای کمک به سایرین ورود داشته باشم.در اجرای نمایشم تلاش کردم برای تکلیف به کسی نقشی ندهم و اصلا به سیستمی که این روزها در برخی از نمایش ها متداول شده که به صورت چرخشی یک نقش را چند بازیگر در دوران مدت اجرا می دهند تا بازی کنند اعتقادی ندارم.

گفت وگو از احمد محمد اسماعیلی