وجوهات بیرونی رز بسیار خشن به نظر می رسد

به گزارش ایران تئاتر، نمایش «هملت» با برداشتی آزاد از نمایشنامه معروف ویلیام شکسپیر به کارگردانی آرش دادگر با بازخوانی شهرام احمدزاده با رویکرد اجرایی مدرن، از ۱۷ فروردین امسال در سالن اصلی تئاتر شهر روی صحنه رفته است. نمایش «هملت» که سال ۲۰۱۴ پنج اجرا در کمپانی پیکولو تئاتر میلان ایتالیا داشت، پیش‌تر برنده جایزه بزرگ و بهترین کارگردانی و طراحی صحنه از جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر شده بود. این نمایش همچنین به‌عنوان بهترین اثر از نگاه منتقدین تئاتر لهستان در سال ۲۰۱۶ انتخاب شده بود. با عمار عاشوری درباره بازی در نمایش «هملت» و ویژگی‌های نقشش گفت‌وگویی انجام داده‌ایم.

شما در این نمایش در نقش رز شخصیت بسیار خشن و بی‌رحمی ظاهرشده‌اید. آیا از ابتدای شکل‌گیری تمرینات نمایش قرار بود شخصیت رز را بازی کنید؟

بعد از خواندن متن در گروه، من عنوان کردم رز و گیلد از بهترین شخصیت‌های کار محسوب می‌شوند؛ زیرا این دو شخصیت، شخصیت‌های خاکستری هستند و در بازی جای کار زیادی دارند. بحث دیگر دیالوگ‌های جذاب رز بود و در ضمن او کنش و رفتارهای متفاوتی داشت؛ بنابراین خیلی علاقه داشتم که حتما رز را بازی کنم. البته به نقش پولونیوس هم علاقه داشتم. در ورسیون اول اجرای نمایش در سه سال قبل در تماشاخانه ایرانشهر قبل از اضافه شدن خسرو شهراز به گروه بازیگری، در تمرینات نقش پولونیوس را بازی کردم و بر اساس خواسته کارگردان حتی نقش گیلد را تمرین کردم؛ بنابراین در گروه ما در تمرینات، انتخاب نهایی ایفای هر نقش توسط بازیگران مشخص می‌شود.

آیا کاراکتر رز را می‌توانیم شخصیت منفی و قاتل بی‌رحم و شفقت صرف بدانیم و یا وجوهات انسانی‌اش هم قابل بررسی است؟

 وجوهات بیرونی رز بسیار خشن به نظر می‌رسد ...

رز در مقابل گیلد کمی نرم و منعطف‌تر رفتار می‌کند؟

خشونت گیلد به نظرم از رز  بیشتر است و کارش را تمیز انجام می‌دهد. رز این‌طور عمل نمی‌کند و برایش شکل و شمایل کشتن قربانیان تفاوتی ندارد که قربانی‌اش را با تبر و یا کارد بکشد و یا خفه کند. گیلد کشتن را مثل یک رسم و رسوم می‌داند و برایش وقت صرف می‌کند.

رز در مواجه با گیلد صادق‌تر به نظر می‌رسد؟

 بله، رز حرفش با عملش یکی است.

مخاطب هم با گیلد احساس سمپاتی بیشتری دارد تا با رز؟

گیلد آدم طناز و شوخ‌طبعی است و مخاطب به او توجه بیشتری می‌کند. رز هم مثل همه وجوهات انسانی دارد و حتی عاشق هم می‌شود؛ اما شغلش آدم کشی است.

وجود بیماری در شخصیت رز چه کارکردهایی دارد؟

از سال 89 که استارت شکل‌گیری نمایش زده شد، درگذر زمان دو شخصیت گیلد و رز دچار تغییرات زیادی  شدند. در ابتدا رز کشیش بود و بعد تبدیل به یک انگل‌شناس شد. وجود بیماری سنگ کلیه که برای رز انتخاب شد به این دلیل بود که دردی که متحمل می‌شود فقط جنبه جسمانی‌اش مطرح نباشد. این درد سالها با رز همراه و عجین است و رهایش نمی‌کند.

به‌نوعی آسیب پذیرش کرده است؟

روی کج‌خلق شدنش تأثیر داشته است  و البته این آدم همیشه در زندگی‌اش با سختی روبه‌رو بوده است و هیچ‌وقت کاری را با راحتی انجام نداده است؛ بنابراین نماد بیرونی زندگی دشوار رز همین بیماری سنگ کلیه‌اش است. اولین معرفی رز در صحنه برای مخاطب توام با سینه‌خیز راه رفتنش است. برای رسیدن به این حالت در حدود 5 ماه تمرین کردم  و آرش دادگر مدام تأکید می‌کرد باید به‌گونه‌ای بازی کنم که آثار درد جسمانی در چهره و بیانم دیده شود.

رز و گیلد دوست دوران کودکی هملت هستند؛ اما آن دو به‌راحتی در قتل هملت به دستور عمویش لحظه‌ای تعلل نمی‌کنند؟

این دو نفر کاملاً وجوهات عاطفی درونشان را از بین برده‌اند و فقط برای دسترسی به منافع خودشان تلاش می‌کنند. جایی در ابتدای نمایش رزو گیلد می‌گویند چرا از ما خواسته شده به دانمارک برگردیم. مگر ما کار اشتباهی انجام داده‌ایم. این دو تلاش می‌کنند تا مجری خواسته شاه باشند و بگویند هیچ کار اشتباهی انجام نداده‌اند و معتقدند اگر از فرمان و خواسته شاه جدید مبنی بر قتل هملت تخطی کنند خودشان کشته می‌شوند.

آیا قبل از شروع تمرینات به کارهایی که از روی نمایش‌نامه «هملت» ساخته و اجرا شده بود رجوعی داشتید؟

به‌هرحال من بازیگرم و کارهای زیادی درباره هملت چه در قاب سینما و چه بر روی صحنه نمایش دیده‌ام؛ اما آرش دادگر قبل از شروع تمرینات تأکید داشت که این نوع آثار را نبینیم؛ زیرا تحت تأثیر قرار می‌گیریم و از فضای نمایش دور می‌شویم؛ بنابراین تمام تمرکزم در طول تمرینات فقط معطوف به نزدیک شدن به نقش رز بود.

آیا بازی در نمایش «هملت» جزو تجربه‌های موفق بازیگری‌تان محسوب می‌شود؟

 بله، نقشی جذاب و منحصربه‌فرد در کارنامه بازیگری‌ام محسوب می‌شود و از ایفای آن در طول تمرینات و اجرا لذت می‌برم.

گفت وگو از احمد محمد اسماعیلی