بدون نکوداشت شاهنامه ، ایران ایران نمی شود

به گزارش ایران تئاتر پروفسور دورتیگه استاد فلسفه دانشگاه سوربن، شاهنامه شناس  و نویسنده «کتاب آیینه هستی، شعر و واقعیت درباره ایران» پس از تماشای نمایش «زال ورودابه» در تالار محراب  سه دلیل برای تماشای این نمایش عنوان کرد: نکته اول این است که حدود سه  سال در مورد تاثیر بخش های شاهنامه در ابتدای قرن 20 در مورد ایران تحقیق می کنم به همین دلیل  دیدن این  نمایش برایم بسیار جالب بود. نکته بعد این است که به دنبال روشی هستم تا تاثیر حماسه ایرانی را در وجود انسان ها و زندگی مردم نشان دهم. و در آخر معتقد هستم که بدون نکوداشت شاهنامه، ایران، ایران نمی شود و شاهنامه باید پاس داشته شود.

دورتیگه در پاسخ به این سوال که او شاهنامه شناس است و قاعدتاً باید در مورد داستان زال و رودابه هم اطلاعات واشراف کامل  داشته باشد؛ و از آنجایی که در این نمایش دو  بازیگر 21 نقش ( شخصیت )را بازی کرده و نمایش به زبان فارسی است، آیا شخصیت های نمایش و احساسشان برای او گویا و قابل درک بود، بیان کرد: من توانستم نمایش را درک کنم و متوجه داستان شدم؛ به این دلیل که توانایی بازیگران در انتقال حس به تماشاگران از طریق میمیک صورت و صدا بسیار مشهود بود و و نقش ها را با تغییر صدا به بهترین شکل بازی می کردند؛ چیزی که در اروپا  آن را «اپرا »می نامند .در این نمایش نیز بازیگران نقش ها و موقعیت ها را با صدایشان بازی می کردند و جایی که باید حماسی یا احساسی بود را با نحوه بیان دیالوگ و صدایشان به خوبی اجرا می کردند و کاملاً قابل تشخیص بود که چه نقشی در حال اجراست.

او در ادامه ضمن اشاره به این که تاکنون نمایش ایرانی آن هم به شکل سنتی ندیده و «زال و رودابه» اولین نمایشی است که تماشا کرده؛ برای به صحنه بردن قصه های اساطیری شاهنامه پیشنهاد کرد: مهمترین دلیلی که باعث شد من به شخصیت ها متمرکز شوم این بود که این نمایش فاقد دکور  بود و این  موضوع برای من خیلی جالب بود. پیشنهاد می نمایم که در این نوع  نمایش ها  از دکور کمتری استفاده شود تا تمام توجه بیننده به بازیگر معطوف گردد و در شخصیت بازیگر غرق شود. اتفاقی که در هنگام تماشای این نمایش برای من افتاد. توانایی که خانم سارا عباسپور(بازیگر) در تغییر صدا و بازی کردن نقش های مختلف داشتند من را به یاد واگنر موسیقی دان بزرگ آلمانی در قرن 19 انداختند. ایشان توانایی بسیار بالایی در اجرای نمایش داشت و می توانست هم زمان هم احساس خودش را در حین اجرا نشان دهد و هم احساس طرف مقابل را بیرون بکشد.

این استاد فلسفه در پایان مهم ترین ویژگی «زال و رودابه» را این گونه توضیح داد: در این نمایش  بازیگران و تماشاگران تحت تاثیر نیرویی بزرگتر از خودشان قرار گرفته بودند که باعث شده بود  این نمایش از حالت نمایشی خارج و یک حالت مقدس گونه پیدا کند.

نمایش «زال و رودابه» به نویسندگی و کارگردانی شهناز روستایی تا 20 مرداد در سالن کوچک تالار محراب به صحنه رفته و مرجان صادقی و سارا عباسپور در آن ایفای نقش می کردند.