وقتی هنر، پل میان مردم و کودکانِ اوتیستیک می‌شود

به گزارش روابط‌عمومی گروه تئاتر سمندریان، ایلیا،کودک اوتیستیکِ مهمان این اجرا پیش از آغاز نمایشنامه‌خوانی، حاضران را مورد خطاب قرار داد و از آنان خواست برای شناخت اختلال اوتیسم بیش‌تر همت و سعی داشته باشند کودکان مبتلا به این ویژگی را بهتر  درک کنند. او همچنین از مخاطبان خواست در طول اجرا گوشی خود را خاموش نگه دارند. پس از پایان اجرا نیز پدر یکی دیگر از کودکان اوتیستیک برای حاضران صحبت کرد و بر اهمیت هنر در برقراری ارتباط میان مردم و کودکان مبتلا به این اختلال تاکید کرد. او همچنین بیان داشت فرزندش بارها سریال طنز «قهوه تلخ» را تماشا کرده و هر بار خندیده و این موضوع ثابت می‌کند اهالی هنر تا چه حد می‌توانند همیار و همدل این قشر باشند.

شادی شاه‌علی کارگردان این اثر، به همین مناسبت یادداشتی را منتشر کرده که در زیر می‌خوانید:

مدت هاست به این فکر می‌کنم که در سر یک کودک اتیستیک چه می‌گذرد؟ چه چیزهایی را می‌بیند و می‌شنود که در درک ما نمی‌گنجد؟ و بعد از خودم می‌پرسم آیا «هنر نمایش» می‌‌تواند ‌گنجینه‌ای را که در ذهن این طیف پنهان شده، آشکار کند و این ناشناخته را به تماشاگر نشان بدهد؟ هنوز پاسخ روشن و قانع کننده‌ای برای پرسشم پیدا نکرده‌ام. من به جای واژه اختلال از گنجینه استفاده می‌کنم. چون معتقدم این ما هستیم که باید به سمت آنها برویم، ما باید آنها را بشناسیم. ما باید درک کنیم و سعی نکنیم طیف اتیسم را شبیه خودمان کنیم. این‌که گروهی شکل می‌دهیم و یک شب اجرا به نفع کودک طیف اتیسم برگزار می‌کنیم، صرفاً برای جمع‌آوری کمک مالی نیست. هدف، شناخت پدیده‌ای است که باید از جزییات آن بدانیم. نحوه و مدیریت برخورد با آن را بیاموزیم و نگذاریم مثل خیلی چیزهایی که باید بدانیم و نمی‌دانیم، در قفسه کتابخانه‌های‌مان خاک بخورد. امیدوارم پس از این، پاسخ پرسشی که ذهنم را مشغول کرده، پیدا کنم و با یاری گروه هنرجویان سمندریان که متشکل از افرادی است که با دغدغه و هدف مشترک به این گروه پیوستند، قدم بزرگ‌تر و تاثیرگذارتری در راستای شناخت این گنجینه برداریم. استاد حمید سمندریان همیشه به شاگردانش تاثیرگذاری و تاثیرپذیری را یادآوری می‌کرد. تمام تلاش ما عمل‌کردن به این دو نکته مهم استادمان است‌.