کارگردان حاضر در اجراهای فصلی نمایش های خیابانی با ایران تئاترمطرح کرد:
تئاتر خیابانی ارتباط بی‌واسطه با مخاطب است
شهاب راحله کارگردان تئاتر معتقد است؛ نمایش خیابانی تا اندازه زیادی به قدرت انتقال مفاهیم از سوی بازیگران و در حقیقت فیزیک، فن بیان و نحوه ارتباط‌گیری بازیگر با مخاطب وابسته است.
شهاب راحله نویسنده و کارگردان نمایش «دشمن مردم» که در اجراهای فصلی نمایش های خیابانی ارائه شده در گفت و گو با ایران تئاتر در خصوص محتوای این نمایش اظهار کرد: این نمایش مضمونی اخلاقی را در ارتباط با پول های حلال و حرام است که اگر کنترل نشود می تواند بلای جان انسان شود. «دشمن مردم» داستان یه کارگر اهل افغانستان را روایت می کند که پولی را از طرف یکی از کسبه محل دریافت کرده اند تا در مقابل مغازه شیرینی فروشی رقیب او دیواری بکشند. در این نمایش شاهد اختلاف نظرهای این سه شخصیت درباره درستی و نادرستی کاری هستیم که به آن ها محول شده؛ هر چند آن ها در حقیقت به دلیل تنگدستی و نیاز مالی است که مجبور به پذیرفتن آن شده اند. با وجود اینکه «دشمن مردم» نمایشی بر پایه یک مضمون جدی و اخلاقی است، اما داستان نمایش در فضای طنز پیش می رود.
او در خصوص شیوه اجرای این اثر نمایشی نیز بیان کرد: «دشمن مردم» از آن دست نمایش هایی که بیش از همه می توان آن را نزدیک به «تئاتر مواجهه» دانست؛ یعنی نمایشی که به شکل ویژه ای با مخاطب درگیر می شود. این نوع از اجرای نمایش خیابانی تا اندازه زیادی به قدرت انتقال مفاهیم از سوی بازیگران و در حقیقت فیزیک، فن بیان و نحوه ارتباط‌گیری بازیگر با مخاطب وابسته است. اگر بازیگر این گونه نمایشی قدرت مواجهه را نشناسد و نتواند به درستی از آن استفاده کند، ممکن است روند اجرای نمایش به کلی دگرگون و از کنترل خارج شود. واقعیت این است که اجراهای خیابانی به همان اندازه که چالش هایی را برای گروه ها ایجاد می کند، زمینه ای برای کشف و شهود هم در اختیار آنان می گذارد.
این کارگردان تئاتر در بخش پایانی سخنانش در ارتباط با ارتباط تماشاگران با اجراهای خیابانی بیان کرد: انتخاب مخاطب برای تماشای تئاتر خیابانی طور دیگری رقم می‌خورد آن‌ها اغلب مخاطبانی هستند که باهدف دیدن تئاتر نیامده‌اند و آمادگی دیدن نمایش را ندارند و با هزار فکر و خیال در مسیر خود می‌روند اما فقط یک‌لحظه می‌ایستند و نمایش را نگاه می‌کنند و همین یک‌لحظه ممکن است آن‌ها را برای ساعتی در جای خود میخکوب کند. آن‌هایی که از انتهای جمعیت سرک می‌کشند تا ادامه داستان و نمایش را دنبال کنند بهترین مخاطبان نمایش هستند. اوایل انقلاب همکاران تئاتر خیابانی بسیار تلاش کردند تا بخش نوینی از اجرای نمایش خیابانی را در جامعه فرهنگ‌سازی کنند. در موارد بسیاری به آن‌ها اهانت شد و به قول بعضی از فعالان عرصه هنر در حین نمایش کتک خوردند. حدود سال ۱۳۷۵ آغاز خوبی برای تئاتر خیابانی بود اما متأسفانه در سال‌های اخیر چراغ تئاتر خیابانی کم‌فروغ شده است؛ اما نتیجه سال‌های تلاش آن شده که در حال حاضر جشنواره مریوان، لاهیجان، تبریز، بندرعباس، منطقه آزاد ارس و... اغلب شهرستان‌ها شکل‌گرفته است.
