معلق بین ذات شیرین و تلخی جامعه

 توماج دانش بهزادی در یادداشتی درباره نمایش «قند خون» به کارگردانی لیلا عاج یادداشتی نوشته است:

نمایش «قند خون» مهمترین ویژگی خودش را از دغدغه نویسنده‌اش کسب می‌کند. لیلی عاج با از خودگذشتگی و مسولیت انسانی هنری به مهمترین و اساسی‌ترین مسئله کشور می‌پردازد. وقتی که فرهنگ رسمی چه در تلویزیون چه در سالن‌های سینما و صحنه‌های نمایشی و تریبون‌های گوناگون فرهنگی اجتماعی و سیاسی چشم خود را بر روی کارگران و مشکلاتشان بسته و نام و نان هنرمندان پرداختن به موضوعاتی است که نه خاصیتی دارد و نه به امور مردم مرتبط است؛ متن «قند خون» راه و رسم دیگری انتخاب می‌کند. در کنار این متن شریف و دقیق باید اموال اجرایی با تعهد و مسئولیت کار را به انجام رسانند که به خوبی از عهده آن بر آمده‌اند. بازیگران خوب این نمایش الهام شعبانی، ارسطو خوش‌رزم و پریا وزیری با شناخت و تعهد به این امر مهم، تلاش خود را وقف این ایده و دغده مهم اجتماعی و انسانی کرده‌اند. الهام شعبانی الان در مرز پختگی نبض و جان این نمایش را در دست دارد همان وظیفه‌ای که «پروانه» قند خون دارد. این خانه که یخچالش خالیست آبادی خودش را از زن خانه یعنی الهام - پروانه دارد. اوست که با همه مشکلات همچون ذات زنانه خود زندگی را جاری می‌کند. این ویژگی ر ا الهام به خوبی در صحنه نمایان می‌کند. نقش سخت و دشوار «کوهستان» را ارسطو با تلاش و سرسختی پیش می‌برد. و باید به او دستمریزاد گفت چون کوهستان از خود ارسطو فاصله دارد و او با تلاش سعی کرده این فاصله طبقاتی بین نقش و خود ارسطو را کم کند. شاید بازیگری دیگر کوهستان را کارگری از پا درآمده نشان می‌داد اما ارسطو به خوبی از افتادن در دام احساساتی‌گرایی فرار کرده و وجوه گوناگون این کارگر ویران شده را به نمایش می‌گذراد. و پریا وزیری نیز با ظرافت لحظات سخت عاطفی « شیرین» را که کامش تلخ است را اجرا می‌کند. او بین ذات شیرین و تلخی جامعه در برزخ است و پریا این شیرینی تلخ را به خوبی اجرا کرده. هر چند امکانات سالن و مسائل و مشکلات همیشگی مالی که گویی در تئاتر مملکت به ظاهر مدعی فرهنگی ما ذات تئاتر شده زخم‌هایش را در اجرا نشان می‌دهد. امیدوارم این تئاتر در سطحی کلان‌تر دیده شود و چُرت خواب رفتگان سیاسی و اجتماعی و فرهنگی را پاره کند.