اثری آبرومند در حوزه تئاتر موزیکال

قبل از هرگونه قضاوت و داوری باید اذعان داشت که الیور توییست نمایشی است که برای آن زحمت بسیار کشیده شده است وعلی رغم تمام حرف و حدیث هایی که حتی پیرامون طراحی صحنه ، دکور و برخی فضاهای میزانسنی آن وجود دارد که برگرفته از آثار و نمونه های مشابه خارجی است ، باید گفت چیز چندانی از ارزش های اجرایی این اثر کم نمی کند.
اگرچه خلاقیت ، نوآوری و ابتکار عمل لازمه رسیدن به هنری بدیع و ماندگار است اما توجه به این نکته را نیز فراموش نمی کنم که لازمه رسیدن به آن دستیابی به حداقل استانداردهای اجرایی در یک اثر نمایشی است و قطعا لازم است که هنرمندان در این عرصه دست به تجارب بزرگ که نیازمند به هماهنگی ، مدیریت و حتی تقلید و الگوبرذاری است بزنند تا بتوانند در دیگر آثار خود به شهامت ساختارشکنی و نوگرایی دست یابند.
الیور توییست در طراحی صحنه ، دکور ولباس اثری است قابل‌قبول که توانسته است به متناسب با شیوه اجرایی خود به استانداردهای یک اثر موزیکال نزدیک شود و مهمتر از آن هماهنگی بسیار خوبی است که در تعویض ، تلفیق و دیزالو صحنه ها صورت می گیرد ، چرا که این هماهنگی در صحنه (که کمتر در اجراهای سالن های نمایشی در ایران با آن مواجه هستیم) علاوه بر خلق فضاهای نمایشی توانسته است ریتم و تمپو اثر را حفظ کرده و مخاطب خود را از دست ندهد.
الیورتوییست در طراحی حرکات نیز حرف های خوبی برای گفتن دارد ، هماهنگی، انسجام ، ضرباهنگ و از همه مهمتر تنوع در حرکات سبب گردیده است تا مخاطب علاوه بر حض بصری ، با تکرار یک مجموعه حرکت در تمامی صحنه ها روبرو نگردد و متناسب با هر صحنه ، تم و مضمون اثر شاهد رسیدن به تابلوها و تصویر های نمایشی مناسب آن باشد.
از جمله کارکردهای بسیار خوب نمایش الیورتوییست که به لحاظ موزیکال بودن اثر ، بخش عمده ای از صحنه ها را تحت پوشش خود قرار می دهد ، بی شک موسیقی نمایش الیور توییست است که حسین پارسایی با انتخاب بردیا کیارس در رهبری اجرای قطعات "لیونل بارت "به همراهی ارکستر بادی کارا نشان داده است که به اهمیت اجرای درست آن اعتقاد و حساسیت کامل داشته و به قول معروف کار را به کاردان آن واگذار کرده است.
اساسا فراموش نکنیم که تئاتر موزیکال در تمامی دنیا یکی از مهمترین وجه های اصلی آن سرگرم کنندگی به همراه رقص، نور ، آواز ، جلوه های نمایشی و بصری است و قرار نیست ما در تماشای یک اثر موزیکال در پی رسیدن به حرف های بزرگ و یا کشف ، رازگشایی و ایدئولوژی صاحب اثر باشیم و همین که توانسته باشد اثری جذاب ، خلاق ، منسجم و با ریتم و هارمونی را برای مخاطب خود خلق کند به بخش عمده ای از اهداف اجرایی خود رسیده است که حقیقتا باید گفت پارسایی در این راستا تلاشش به درستی صورت گرفته و موفق عمل کرده است.
شاید تنها مشکل در الیورتویست در مقایسه کلی با خود اثر تا اندازه ای عدم توفیق بازیگران اصلی و چهره نمایش نسبت به دیگر عوامل در اجرا دانست.
از محمد نویدزاده خلاق و همیشگی در این نمایش اصلا خبری نیست و در نصف اندازه های همیشگی خود در تئاتر ظاهر نشده است ، به ویژه در صحنه پایانی خود که انگار کاملا به حال خود رها شده و فقط در صحنه فریاد می زند، مهناز افشار درخشش چندانی در صحنه ندارد و چندان به هماهنگی و یکدستی لازم با دیگر پارتنرهای خود بر صحنه دست نیافته است وتنها این هوتن شکیبا در نقش فاگین است که به جرات می توان گفت یکی از درخشانترین بازی های خود را به نمایش گذاشته و همچون ماهی در صحنه شناور ، سیال و خوش لحن و ریتم است و به تنهایی توانسته است ناکامی دیگر بازیگران برای مخاطب خود جبران نماید.
لازم به توضیح است ، نمایش الیورتوییست ، دراماتورژ: محمد رضا کوهستانی و به کارگردان: حسین پارسایی و با بازی مهناز افشار، آتیلا پسیانی، سعید چنگیزیان، هوتن شکیبا، داریوش موفق و نوید محمدزاده ، با همراهی بیش از ۱۰۰ بازیگر و هنرجوی نوجوان از دی ماه در تالار وحدت تهران به صحنه رفته است.
*حمیدرضا کاظمی پور؛منتقد سینما و تئاتر