در حال بارگذاری ...
علی عابدی در گفتگو با ایران تئاتر مطرح کرد:

همه عناصر اجرا در کارگردانی «تیولا» سهیم هستند

علی عابدی کارگردان نمایش تیولا گفت: همه عناصر اجرا در این نمایش در خدمت مفهوم اصلی و در خدمت اثر قرار گرفته‌اند.

علی عابدی نویسنده و کارگردان نمایش «تیولا» در خصوص این اثر به خبرنگار ایران تئاتر گفت:  در  این متن درونمایه ای ضدجنگ دارد و برگرفته از فضاهای گروتسک است. این نمایش را حدود دو سال پیش نوشتم و پیش از این در بخش ادبیات نمایشی دوره قبل جشنواره تئاتر فجر ارائه دادم. از آنجا که هر هنرمندی همواره مشغول رصد وقایع پیرامونی دنیایی است که در آن زندگی می کند، از نظر من هم عنصر جنگ امروزه یکی از مهم ترین عناصری است که جهان اطراف ما را اشغال کرده و در زندگیمان مدام با این واژه سروکار داریم. به این ترتیب و با در نظرگرفتن این دغدغه طبیعتاً مضمون نمایش «تیولا» هم الهام گرفته از رخدادهای این چنینی در جهان معاصر است.

او در ادامه با تشریح درونمایه این اثر بیان کرد: همانطور که اشاره کردم فضای این نمایش تا اندازه ای به گروتسک و طنز نزدیک می شود. واقعیت این است که مضمون جنگ را می شود از زاویه نگاه های مختلفی دنبال کرد؛ برخی یا شاید تعداد زیادی از هنرمندان بستر تراژیک جنگ را دستمایه کارشان قرار می دهند، اما من در این متن از زوایه دیگری به جنگ پرداختم و خواستم این سرسخت ترین و دهشتناک ترین واژه را در فضایی فانتزیک و گروتسک ارائه کنم تا تماشاگر هم راحت تر این الگو را بپذیرد. قصدم هم این بود در شرایطی که نمایش های ما اغلب راوی تراژدی و مصیبت ها است، مصیبت دیگری را به میان نکشم. انگیزه ام از اتخاذ چنین شیوه و نگرشی این بوده که شاید کمتر از چنین زاویه ای به موضوع جنگ نگاه شده و این شکل از طرح مسئله برایم جذابیت پیدا کرد. علاوه بر این گروتسک به دلیل اینکه شیوه ای است که بعضی اغراق ها و بزرگ‌نمایی ها از ویژگی های آن شمرده می شود، حتی از بعضی جهات به تاثیرگذاری بیشتر اثر منجر خواهد شد.  

عابدی در ارتباط با شیوه کارگردانی این متن نمایشی تصریح کرد: یکی از ویژگی هایی که شکل نوشتاری من در این متن دارد، این است که در زمان تولید و کارگردانی است که شکل نهایی اش را پیدا می کند. شاید این متن به تنهایی آنچنان که باید قابل درک نباشد و تا زمانی که ابزار جانبی آن کامل نباشد، جهان اثر حتی در ذهن خود من به عنوان مولف اثر کارکرد نهایی اش را نمی تواند بیابد. به این ترتیب کارگردانی این کار بخش تکامل یافته متن است و از ملزومات اولیه مواجهه با متن محسوب می شود. در حقیقت بخشی از ماهیت اثر در کارگردانی و اجرا است که شکل می گیرد. این ویژگی از آنجا می آید که من عموماً در نوشتن تا اندازه ای خساست به خرج می دهم و خیلی از ایده هایی را که در ذهن دارم تعمداً در نوشته ها پیاده نمی کنم؛ مقصودم از در پیش گرفتن چنین رویه ای هم این است که کارگردانی دیگری که ممکن است بخواهد روی متن کار کند بتواند به خوانش منحصربفرد خود از آن دست پیدا کند و در نهایت جهانی متفاوت از آنچه من در ذهن دارم بسازد.

این کارگردان تئاتر در خصوص کارکردهای  دیگر عناصر این نمایش اظهار کرد: به زعم من مجموعه اجزا و عناصر است که این اثر را کارگردانی می کنند و اینطور نیست که من به عنوان نویسنده و کارگردان به تنهایی در تمامیت و شکل نهایی کار تاثیرگذار باشم. به این ترتیب طراحی صحنه، طراحی لباس و همه عناصر دیگر نمایش به نوبه خود در کارگردانی این اثر شریک و موثرند؛  این عناصر در حقیقت همه در خدمت مفهوم اصلی کار هستند و طبیعتاً هر کدام از این ها توانسته اند روح و ماهیت اثر را به خوبی درک کنند و در خدمت اثر قرار بگیرند. احساس من این است که نتیجۀ چنین مشارکت و تعامل هایی جهان کامل تری را پیش روی مخاطب قرار می دهد.

این هنرمند در بخش پایانی سخنانش نیز درباره ویژگی های کارگردانی این اثر گفت: نمایش «تیولا» در حقیقت ادامه فضای آثارقبلی من مثل « خرمگس»، "بچه آدم بدو" و "عروسی در سایه" است، هر چند به گمان من این اثر تا اندازه ای عمیق تر و کامل تر ازآن ها است. شاید جهان چند اثر قبلی من بیشتر به فانتزی نزدیک بود؛ جهان نمایش «تیولا» هرچند ادامۀ همین آثار است اما عمق بیشتری پیدا کرده و شیوه کارگردانی همینطور شخصیت ها به نوعی کاملتر شده اند. ممکن است به زعم بعضی از همکاران چنین شیوه ای به مکررگویی نویسنده و کارگردان منجر شود، ولی برای من روح اثر مهم است و معتقدم تکرار خللی در آثارم به وجود نمی آورد. این شیوه در حقیقت ساختن واریاسیون های متعدد از یک مضمون و درونمایه است که در نهایت مجموعه ای را شکل می دهد که جهان ذهنی من به شکل متکثری در آن بروز و ظهور یافته و به این ترتیب من هربار قادر می شوم به برداشت های متفاوت و تازه ای از فضا و جهان اثر دست پیدا کنم.

 

 

 




مطالب مرتبط

نظرات کاربران