در حال بارگذاری ...
بابک محمدی در واکنش به نمایش همه دختران امیر کبیر گفت :

نادیده گرفتن حضور زنان در جنگ تحمیلی ظلم بزرگی است

ایران تئاتر   : بابک محمدی پس از تماشای نمایش " همه دختران امیر کبیر" در گفت و گو یی خواندنی به بررسی اهمیت و جایگاه پرداختن به حضور زنان در عرصه دفاع مقدس بویژه موضوع اسارت پرداخت.

" بابک محمدی " فارغ التحصیل سینما و تلویزیون از اتریش و ایتالیا است  ؛ او  نویسنده و کارگردان نمایش هایی چون  مادام پی پی ، پدرخوانده ناپلی ، حرفه ای ها ، روح جهنمی ، انتری که لوطیش مرد و...  می باشد؛ ایشان  بیست  سال است  که در ایران فعالیت هنری  دارند .

محمدی  ، مقالات تخصصی  و مطالب تحقیقی و پژوهشی و علمی  بسیاری نیز در خصوص هنر، تئاتر ،  سینما  و فلسفه هنرهای نمایشی  به رشته تحریر  در آروده است .  با وی پس از دیدن نمایش " همه دختران امیرکبیر " به گفتگو  نشستیم .

 

 با توجه به وضعیت موجود تئاتر که کمتر به متون  و موضوعات  " چون همه دختران امیرکبیر " پرداخته می شود نظرتان درباره این متن چیست ؟

  نمایش " همه دخترانه امیرکبیر " متن بسیار مهمی دارد . اشاره به موضوعی چنین مهم که خیلی زودتر باید به آن پرداخته می‌شد و متاسفانه نشده است  . من هنوز تئاتری در مورد ایثار و  شهامت و از خود گذشتگی زنان در جبهه  های جنگ تحمیلی ندیده ام ، زن به عنوان مادر یا همسر شهید همیشه نشان داده شده است ؛ اما خود حضور زن در جنگ را  بیشتر در قالب شخصیت هایی مانند پرستار و پزشک دیده ام . 

شروع  تفکری که در نمایش است خوشحالم کرد ، نادیده گرفتن حضور زنان در جنگ تحمیلی ، ظلم بزرگی است. امیدوارم باز هم به چنین موضوعاتی پرداخته شود . به نوعی می‌توان گفت بی معرفتی فرهنگی در مورد این نمایش صورت گرفته است . نمایشی که با حداقل امکانات صحنه ، نور و حتی بازیگر چهره روی صحنه می‌رود با موضوعی به این درجه اهمیت مدیریت خوبی داشته اما بدون اینها  وحمایت های مادی و معنوی کافی مسئولین چگونه باید دیده شود؟ باید بگویم خود داستان از زوایای مختلف سرنوشت یک زن را خوب تصویر می‌کند . چرا که همیشه بعد از اتمام جنگ است که ما با تبعات آن روبرو هستیم و خواهیم بود . ما زنان زیادی داشتیم که درخود جنگ فعال بودند نه حاشیه آن و مستقیما آسیب دیده اند . زنان و دختران ما در جنگ تحمیلی مورد تعرض و تهاجم دشمن عراقی قرار گرفتند . اما از این سو هیچ آماری از رفتار شنیع و ضد انسانی و ضد اخلاقی از سمت سربازان ایرانی وجود ندارد ؛ رفتاری مانند دزدی ، تعرض و ...

 متن بسیار قوی است و درست به این موضوع پرداخته است . بیشترین چیزی که مرا درگیر کرده متن است .

 

در اینجا باید پرسید با توجه به جرح وتعدیل هایی که وجود دارد وبه متن تحمیل شده آیا متن توانسته رسالت خود را درست انجام دهد ؟

در زمان افلاطون  به دلیل تفسیر به رای ها  و... سانسورهایی برای حفظ اثر به وجود آمد ، اگر متونی از این قبیل بی جهت و براثر تفسیر به رای ها یا برداشتهای نادرست وسلیقه ای جرح وتعدیل شوند دیگری چیزی از اصل اثر باقی نخواهد ماند . به همین دلیل این عمل باید با دقت و وسواس صورت پذیرد ؛  تا اثر الکن نشود و ساختار آن به هم نریزد و چیزی که می خواهد بگوید از دست نرود و تبدیل به " شیر بی یال و دم و اشکم " نگردد .

نباید به حقیقت اثر آسیب وارد کرد ، کسی که برای  باز خوانی و بازبینی و... می‌آید ، باید بداند که مسئولیت خطیری به عهده او گذاشته شده ، پس می باید قوی‌تر از کارگردان و نویسنده باشد ؛ که  بتواند کمک کند به اثر نه آنکه  خدای ناکرده  اثر را  تخریب نماید . در هرصورت متن توانسته بود که حرف خود را بزند . 

 کار تئاتر باز کردن مسائل است  نه بستن آنها . باید افکار و ایده های جدید ، مضامین و تعابیر و مفاهیم جدید به وجود آیند و از ایجاد آن ها استقبال شود؛  تا از این طریق مردم را وادار به فکر کردن  نمود . خیلی از ما مشکلمان این است که در کشور ما کسانی که فکر می کنند و می اندیشند با هم مخالفند و کسانی که نمی دانند و قدرت تحلیل و ژرف نگری ندارند با هم رفیق ! واین بالقوه می تواند یک فاجعه تراژیک باشد که می باید آسیب شناسی شود .

 حتی نمی‌شود گفت دوره این نمایش‌ها گذشته ، چون موضوع مهمی دارد و این ربطی به جنگ ندارد . ما زنان بزرگی چون گردآفرید ، بی بی سردارمادر علیمردان خان بختیاری را داشته‌ایم و خیلی از زنان دیگر که باید به آنها پرداخته شود . باید گفت پرداختن به مسائل زنان  و دختران در جنگ هیچ گاه کهنه نمی شود.

 

نظرتان در مورد شیوه اجرایی و کارگردانی این نمایش چیست؟

ابتدا باید بگویم که  نمایش خیلی خوب شروع و تمام شد . یعنی ریتم بسیار مطلوب ودراماتیکی داشت . با حفظ این مسئله که در تئاتر نمی شود همه چیز را یک جا گفت . پس ممکن است  رفتار دشمنان  در آن شرایط  تحقیر نمودن زن به نظر بیاید .اما ما که در شرایط آن زنان و دختران  نبودیم . باید گفت که  برای اسرا در جنگ راهی غیر از سکوت و از خود گذشتگی وجود نداشته وندارد . اگر در تئاتر ما مشکل پول حل می‌شد تئاترهای بهتری می‌دیدیم . امروز ما بازیگر را مثل  " آکسسوار " صحنه خریداری می‌کنیم . دیگر بحث دستمزد نیست . بازیگران خود را به قیمت های گزاف می فروشند . در دنیا ، بازیگران معروف وقتی با اثری خوب مواجه می‌شوند حتی  خود سرمایه‌گذاری می‌کنند ؛ اما در ایران چنین چیزی نیست و این مشکل بزرگی است که باید ابتدا فرهنگش پیدا شود. 

 من هنوز نمی‌دانم چرا تئاترهایی در سراسر این شهر برگزار می شود و مورد استقبال مردم قرار می‌گیرد که مایه خجالت ملت است  و تئاترهایی چون " همه دختران امیرکبیر " مورد بی‌مهری واقع می شود .

 

 در مورد کارگردانی نظرتان چیست ؟ 

در خصوص شیوه اجرایی و کارگردانی باید بگویم که آن هم منوط و وابسته به عوامل مالی ، صحنه ، نور ، بازیگر و ... است . با این شرایط و نبود امکانات مالی و حمایتی کافی  و وافی کارگردانی خوب صورت پذیرفته است . پس نمی توان  به آن خرده گرفت.

 سه بازیگر اصلی کار،که با تجربه ‌تر هستند بسیار خوب کار را پیش می‌برند . ساختن این نوع نقش‌ها کار ساده ای نیست . پس هدایت کارگردان بر اساس سبک و شیوه اجرایی خوب صورت پذیرفته است . شاید بعضی ها  به اشتباه فکر کنند که موضوع جنگ برای مردم دیگر شنیدنی نیست ؛ اما موضوع  این نمایش کاملاً متفاوت است و تازگی دارد و برای اولین بار است که مطرح می شود .

همین که کارگردانی  یک سال وقت بگذارد و چند نوجوان و جوان که  به روی صحنه نرفته اند و این  نمایش تقریبا اولین کار آن هاست  را گرد هم آورد وطوری با آن ها کار کند که بتوانند در تالار حرفه ای  چون حافظ به روی صحنه بروند  و موضعی را که برای آن ها کاملا نا آشناست را به صحنه بکشند وشخصیت هایش را ملموس بازی کنند خود به تنهایی کار بسیار ارزنده ای است .

در آخر از این فرصت استفاده کرده و در همین جا از همه ارگانها  و نهادهایی که داعیه کار در امور فرهنگی و هنری را دارند و برایش بودجه از دولت دریافت می کنند دعوت می‌کنم به حمایت این نمایش‌ها  که تئاتر " همه دختران امیر کبیر " نمونه  بارز آن است بشتابند چرا که مظلوم واقع شده است.

 




مطالب مرتبط

نظرات کاربران