سید خسرو هوشیار حسینی در بهشت رضا (ع) آرام گرفت

به گزارش ایران تئاتر سید جواد اشکذری درباره سید خسرو هوشیار حسینی این هنرمند مشهدی متنی با عنوان «مرگ غریبانه یک پیشکسوت تئاتر در هیاهوی کرونا» منتشر کرد.
در متن اشکذری آمده است:
در آخرین روزها سال 98، مرد 79 ساله تئاتر مشهد درگذشت. خیلی غریبانه در هیاهوی ویروس کرونا. او در روز جمعه، 23 اسفندماه خیلی آرام در آرامستان هنرمندان بهشت رضا (ع) مشهد آرام گرفت. سید خسرو هوشیار حسینی نامی بود که همیشه برای جوانان تئاتر مشهد غریب و برای پیشکسوتانش بسیار آشناست. به طورحتم درگذشت این نویسنده، متفکر و محقق تئاتر، حرفای ناگفته‌ای برای بسیاری از اهالی تئاتر در روزهای آینده به ارمغان می‌آورد. به‌خصوص برای تاریخ‌پژوهان تئاتر مشهد که او را از قدیم تا امروز به‌خوبی می‌شناسند.
زنده‌یاد هوشیار که در 18 سالگی فعالیت هنری‌اش را با رادیو شروع کرد، به‌خاطر علاقه بسیارش به بازیگری، سریع جذب عرصه فعال تئاتر آن زمان شد و فعالیت تئاتری‌اش را در فضای روشنفکری دانشگاه در دهه 40 آغاز کرد تا آثار بسیاری از او با گروه تئاتر دانشگاهی آپادانا در دهه‌های 40 و 50 به یادگار بماند. زنده‌یاد هوشیار به داریوش ارجمند، منوچهر خادم‌زاده، زنده‌یاد محمد مطیع و زنده‌یاد فریدون صلاحی در آن سال‌‍‌ها با ایجاد یک گروه تئاتر، فعالیت‌های زیادی در زمینه نمایش‌های صحنه‌ای و رادیویی انجام دادند.
هوشیار را بیشتر با «آپادانا» می‌شناسند. او که در ابتدای دهه 40 دانشجوی ادبیات دانشگاه فردوسی بود و شاگردی دکتر علی شریعتی را در کارنامه افتخاراتش دارد، به همراه دوست همکلاسی خود منوچهر خادم‌زاده و نیز محمد مطیع هسته اصلی این گروه را شکل دادند که بعد از مدتی هنرمندان دیگری چون داریوش ارجمند، رضا مشرف و خانم‌ها جوانمردی و فرخ‌تکین به این گروه تئاتر اضافه شدند. هر چند «آپادانا» در فضای دانشگاهی فعالیت می‌کرد اما در سطح تئاتر حرفه‌ای مشهد به‌عنوان یک گروه تئاتر پیشرفته و حرفه‌ای با نگاه روشنفکری می‌شناختند.
محمد مطیع از دوستان و هم گروه زنده‌یاد هوشیار از زمان فعالیتش در «آپادانا» می‌گوید: «من به همراه خسرو هوشیار در خیلی از شهرهای خراسان تئاتر به همراه موسیقی اجرا می‌کردیم. با اتومبیل شخصی به این سفرها می‌رفتیم. یادم می‌آید در زمستانی سرد به نیشابور رفتیم و بعد از اجرای نمایش در مسیر بازگشت در برف گیر کردیم و مجبور شدیم در قهوه‌خانه‌ای بمانیم. کلی سختی کشیدیم. آن روزگار جوانها برای فعالیت در کارهای تئاتر و بازیگری باید کفش آهنین و اراده قوی داشتند.»
این هنرمند فقید در سال ۱۳۴۲ نمایشنامه «اوج» را با بهره‌گیری از نظرات آلبر کامو و ژان پل‌سارتر نوشت و کارگردانی آن را به داریوش ارجمند سپرد و در ادامه آثار بسیاری را نوشت و نیز بازی کرد.
هوشیار در اوایل دهه شصت فیلمنامه بلندی نوشت و تا مراحل اجرای کار هم پیش رفت اما مشکلات اقتصادی و هزینه‌های زیاد تولید فیلم سینمایی سبب بازماندگی او در نیمه راه شد. او سال‌ها در عرصه‌های نقد فیلم و تئاتر، نه به‌صورت مصلحت‌گرایانه، بلکه از نگاه علمی و فلسفه هنر فعالیت داشت.
زنده‌یاد سید خسرو هوشیار حسینی در جوانی نمایشنامه‌نویس و نیز کارگردان تئاتر می‌کرد و در میانسالی بیشتر وقتش را به تحقیق، نقد و پژوهشگری می‌گذراند. او در آخرین دهه عمرش، کتاب «آئین دبیری» را به همراه دکتر اندیشه قدیریان نوشت.
روحش شاد و نامش گرامی.