شمیم یک رخداد

 مسلماً اهمیت برگزاری هر رویداد هنری به کارکرد آن بستگی دارد و از این منظر باید گفت اتفاق مهمی مانند جشنواره‌ استانی تئاتر می‌بایست در وهله‌ی اول باعث ارتقا کیفی تئاتر در استان و افزایش توان اجرایی گروه‌های نمایشی و ایجاد حس رقابت در بین جامعه‌ی تئاتری استان را در جوی سالم و صمیمانه سبب شود.

جشنواره آوردگاهی است برای نشان دادن نبوغ، استعداد، خلاقیت‌ و توان علمی و فنی اهالی تئاتر که باعث دیده شدن هنرمند تئاتر در فضایی گسترده‌تر یعنی اجتماع خواهد شد.

ازاین‌رو می‌بایست با خوانش تجربه‌های سال‌های پیش و آسیب‌شناسی دورهای قبل، نقاط ضعف و قوت برگزاری جشنواره را به‌دقت بررسی کرد تا در دوره‌ی پیش رو، جشنواره‌ای درخور و شایسته‌ی نام تئاتر استان را برگزار نمود.

جشنواره تئاتر استانی می‌بایست به محفلی برای حضور فرهیختگان و صاحب‌نظران و پیشکسوتان و مردم عادی تبدیل شود تا زمینه‌ی تعامل، انتقال اندیشه، تجربه و آشنایی بیشتر همه‌ی افراد جامعه را فراهم سازد و باعث می‌شود تا چراغ خانه‌ی تئاتر، روشن‌تر از قبل، در ادامه مسیر حیات خود گام بردارد؛ و این صمیمیت حضور باعث ترقی و تولید آثار فاخر و ارزشمند تئاتری در سطح ملی شود.

 این روزها توقع مخاطب دیدن آثاری است که دارای سطح کیفی بالایی باشند و انتظار دارد آثار منتخب در جشنواره، سطح بالایی از توانایی هنری، نوآوری، خلاقیت و در یک‌کلام همه‌ی جوانب اجرایی را دارا باشد تا شاهد یک اتفاق ایدئال نمایشی بر روی صحنه باشد. لذا می‌بایست در برگزاری جشنواره صرفاً به کمیت حضور آثار توجه نشود، بلکه ملاک اصلی جهت انتخاب کیفیت آثار باشد و تماشاگر ناراضی سالن نمایش را ترک ننماید و این حس افول و کم رونق شدن تئاتر چه ازلحاظ فنی و چه مخاطب گریزی که این روزها دامن تئاتر استان را فراگرفته است، به فراموشی سپرده شود.

نکته‌ای دیگر که می‌بایست به آن توجه بیشتر نمود استفاده‌ی مناسب و کاربردی از فضای مجازی در ایام جشنواره و حتی بعدازآن چه در جهت اطلاع‌رسانی، چه در جهت انتشار آثار و تلاش برای هر چه بیشتر دیدن آثار برای مردم و مخاطبینی است که به هر دلیل امکان حضور در سالن نمایش برایشان مقدور نیست. بر این اساس متولیان امر می‌بایست تمهیدات لازم را برای این مهم برای اهالی تئاتر به وجود آورند و به‌طور جد موردتوجه قرار بگیرد.

این روزها که حال جامعه خوب نیست بهترین اتفاق برگزاری جشنواره‌ی تئاتر است تا حداقل برای چند روزی هم که شده جامعه اندوه و غم را به فراموشی سپارد و با حضور در سالن‌های نمایش به بهانه‌ی جشنواره برای لحظاتی هم که شده نفسی چاق کند.

مردم دیدن تئاتر را دوست دارند ولی این منوط به این است که هنرمند تئاتر به دغدغه‌های مخاطبش بپردازد. حرف دلش را بزند و به‌جای پرداختن به موضوعات پرت اجتماعی به موضوعات روز مخاطبش بپردازد. متأسفانه این روزها چیزی که فاصله‌ی مخاطب را با سالن‌های تئاتر بیشتر می‌کند همین پرداختن جامعه‌ی تئاتری به موضوعاتی است که دغدغه‌ی مردم نیست از موضوع روز جامعه به دور است ازاین‌رو مخاطب ارتباط نمی‌گیرد دور می‌شود و این امر زنگ خطری است به هنرمند تئاتری و مهیا ساختن جامعه برای غرق شدن در ناامیدی افسردگی و بی‌نشاطی در جامعه.

پس باید از مردم گفت نیازهایش را به گفتگو نشست و روح صمیمیت و مهربانی را میان اهالی تئاتر گسترش داد تا این باهم بودن‌ها در این آوردگاه جشنواره نام حال دل همه‌ی جامعه را خوش نماید و با دمیدن در کَرنای امید، غم کرونای این روزها به فراموشی سپرده شود.