در حال بارگذاری ...
نقدی بر نمایش «لومیر» نوشته و کار تکسما مونوز از اسپانیا

یک رضایت نسبی‌

رضا آشفته: نمایش «لومیر» سرگرم‌کننده و شادی‌آور است و بیشتر برای مخاطب کودک و نوجوان در نظر گرفته شده اما می‌تواند مخاطب بزرگ‌سال را نیز راضی نگه دارد و این موفقیت نسبی کار را می‌رساند.

نمایش «لومیر» بر آن نیست که اثری متفکرانه باشد و حتی بخواهد شگفت‌انگیز باشد بلکه بر آن است تا حدود یک ساعت مخاطب را از هر گروه سنی و با هر نوع دغدغه‌ای سرگرم و راضی نگه دارد.

شاید این سرگرم‌کنندگی با سیاست‌های جشنواره تئاتر فجر همخوان نباشد و البته در سال‌های قبل نیز با چنین کارهای سرگرم‌کننده‌ای مواجه می‌شدیم که نمی‌توانستند ضرورت‌های یک جشنواره فرهنگی را پاسخگو باشد اما به هر طریق حضور در جشنواره و سرگرم شدن نیز می‌تواند برای شب‌هایی مفید واقع شود.

بازیگر با توانمندی و اشراف بر میم، پانتومیم، نمایش‌های عروسکی، تردستی و مانند این‌ها بر آن است که تماشاگر با حوصله سرجایش بنشیند و همه‌چیز را ببیند و ضمن لذت بردن، گاهی نیز کف بزند و بازیگر را تشویق کند.

شاید این یک روال عادی برای سرگرم شدن باشد و مخاطب جدی تئاتر در نگاه اول از این‌ همه سرگرمی دچار حیرت شود، چون انتظاراتش برآورده نخواهد شد. نمایش «لومیر» با یک صحنه عاشقانه و بازی دوجانبه بازیگر بنا بر تغییر موقعیت بدنی در سمت راست و چپ اجرا می‌شود و حاصل این پیوند یک فرزند است.

                                                                          

نقش فرزند را برای دقایقی یک عروسک بازی می‌کند و بعد خود بازیگر، ایفاگر این نقش خواهد شد. به ظرافت و سادگی، خرده‌نمایش‌ها سرهم شده و بازیگر به‌راحتی آب خوردن هر دقیقه و لحظه را برای خود تعریف و بازنمایی می‌کند و نتیجه نیز موفقیت‌آمیز است؛ چون او بازیگر کاربلد و باتجربه‌ای است و همانند یک بازیگر حرفه‌ای در صحنه به دنبال ایجاد جذابیت‌های نمایشی زودگذر و پرهیجان است بی‌آنکه‌ هول و هراسی برای از دست دادن تماشاگر داشته باشد و به این منظور با تنوع بازی و بهره‌مندی از شگردهای متفاوت نمایشی مخاطب را جلب می‌کند. او می‌داند هر لحظه در حال شکل گرفتن و از بین رفتن است و باید که با تمام توان بدنش در خدمت ایفای نقش‌هایی باشد که مخاطب را بخنداند و نگاه او را معطوف به لحظات نمایشی‌اش کند. اگر لحظه‌ای غفلت‌ کند و دست‌وپایش بلرزد، مخاطب متوجه یک اشتباه چشم‌گیر در رفتارهای او خواهد بود برای آنکه این بازیگر چون تردستی زبردست، هوشیارانه و با زبروزرنگی دقیقه‌ها را شکل دهد و در این نگاه تندگذر چشم‌ها جادو شوند و دهان‌ها باز بماند. در نهایت این بازیگر موفق می‌شود ما را پای‌کارش بنشاند و نبض ما را در دست بگیرد و حتی روی دم و بازدم ما کنترلی داشته باشد و به هنگام خروج، از ما بخواهد که با شدت تمام او را تشویق کنیم و چندان توجهی به جدی بودن کارش نداشته باشیم و این‌گونه با یک رضایت نسبی سالن چارسو را ترک کنیم...




مطالب مرتبط

نقدی بر نمایش «فردریک» نوشته اریک امانوئل اشمیت و کار حمیدرضا نعیمی

بازی رو به پیش عشق و سیاست
نقدی بر نمایش «فردریک» نوشته اریک امانوئل اشمیت و کار حمیدرضا نعیمی

بازی رو به پیش عشق و سیاست

رضا آشفته: نمایش «فردریک» نوشته امانوئل اشمیت و کار حمیدرضا نعیمی که آذر و دی در سالن اصلی تئاتر شهر میزبان مخاطبان است، درباره تئاتر و به شیوه پسامدرن است که در آن زندگی یک بازیگر قرن نوزدهم فرانسه ...

|

نگاهی به نمایش «یکی نبود، یکی بود» نوشته رها جهانشاهی و کار علی کوزه‌گر

همچون رقصی فاقد بدن
نگاهی به نمایش «یکی نبود، یکی بود» نوشته رها جهانشاهی و کار علی کوزه‌گر

همچون رقصی فاقد بدن

علیرضا نراقی: با تحولات تئاتر معاصر مفهوم میزانسن به‌مثابه امری بنیادین در هنر نمایش، دچار دگرگونی ماهوی شد. این بدان معنا نیست که میزانسن جایگاه و اهمیت خود را در ظهور یک اجرا از دست داد، بلکه تئاتر ...

|

دومین جلسه نقد و بررسی آثار صحنه‌ای جشنواره 42 برگزار شد

زنان در دوران جنگ، ایرانیزه کردن غیرافراطی و فرهنگ بومی
دومین جلسه نقد و بررسی آثار صحنه‌ای جشنواره 42 برگزار شد

زنان در دوران جنگ، ایرانیزه کردن غیرافراطی و فرهنگ بومی

دومین جلسه نقد و بررسی آثار بخش تئاتر صحنه‌ای جشنواره 42 تئاتر فجر، روز سه‌شنبه سوم بهمن با حضور رضا آشفته، محمدحسن خدایی و عرفان پهلوانی در سالن مشاهیر تئاتر شهر برگزار شد و سه نمایش «ایلخون»، «بدریه» و «کابوس‌نامه اهل هوا» مورد تحلیل قرار گرفتند.

|

نگاهی به نمایش «سلام، خداحافظ» نوشته آثول فوگارد و کار شهاب حسین‌پور

پدر در زیرزمین زنده است
نگاهی به نمایش «سلام، خداحافظ» نوشته آثول فوگارد و کار شهاب حسین‌پور

پدر در زیرزمین زنده است

علیرضا نراقی: نمایشنامه «سلام، خداحافظ» نوشته مشهور و بارها اجراشده‌ آثول فوگارد، نویسنده اهل آفریقای جنوبی، مدتی است که به کارگردان شهاب‌الدین حسین‌پور در تالار حافظ به صحنه می‌رود. این ...

|

نقد و نظری بر نمایش «شنگرف» به نویسندگی و کارگردانی علی یداللهی

خوانشی نو و شایسته از داستان سیاوش
نقد و نظری بر نمایش «شنگرف» به نویسندگی و کارگردانی علی یداللهی

خوانشی نو و شایسته از داستان سیاوش

احمدرضا حجارزاده: شاهنامه فردوسی یکی از غنی‌ترین منابع اقتباس داستان‌های ایرانی در قالب هنرهای نمایشی است اما سینما و تئاتر ایران از این مخزن بی‌پایان داستان‌های حماسی، اسطوره و پهلوانی، ...

|

نگاهی به نمایش «وِرا نام تهمینه سهراب کرد» نوشته و کار «حسین تفنگدار»

در مسلخ عشق جز نکو را نکشند
نگاهی به نمایش «وِرا نام تهمینه سهراب کرد» نوشته و کار «حسین تفنگدار»

در مسلخ عشق جز نکو را نکشند

سید علی تدین صدوقی: نمایش «وِرا نام تهمینه سهراب کرد» همان‌گونه که از نامش پیداست، در مورد زنان شاهنامه است تا مردان آن، زیرا حسین تفنگدار در جایگاه نویسنده و کارگردان با این نام‌گذاری درواقع ...

|

نگاهی به نمایش «سیزده‌بدر» نوشته محمود احدی‌نیا و کار حسین میرزامحمدی

وقتی خانه پدری پوسیده بود
نگاهی به نمایش «سیزده‌بدر» نوشته محمود احدی‌نیا و کار حسین میرزامحمدی

وقتی خانه پدری پوسیده بود

علیرضا نراقی: رئالیسم به‌مثابه یک سبک در تاریخ هنر و ادبیات داستانی و دراماتیک در زمینه‌ای از جبر و موجبیت محقق می‌شود، از این نظر رئالیسم به منطق تراژدی‌ها نزدیک است. این اتکا به جبر برآمده از ...

|

نظرات کاربران