شیوه‌های متفاوتی را در کارگردانی تئاتر تجربه می‌کنم

محمد رضا ستاری طراح و کارگردان نمایش «دیسکانکت» که در تماشاخانه مهرگان روی صحنه رفته، در گفت‌وگو با ایران تئاتر در ارتباط با تازه ترین تجربه نمایشی خود بیان کرد: دیسکانکت در حقیقت ادامه روندی است که در نمایش اضطراری تجربه کرده بودم. اضطراری که نمایشی ابزورد بود برداشتی از کتاب «نامه به کودکی که هرگز زاده نشد» از اوریانا فالاچی بود و در دیسکانکت از کتاب « تنها عشق است که حقیقت دارد» از دکتر برایان وایس الهام و ایده گرفتم. این کتاب حول محور تقابل دو بیمار است که در گذشته زندگی می کنند و من در واقع متد دکتر وایس را در تمرین ها و آماده سازی این اثر به کار گرفتم. دراین نمایش رویکردی اگزیستانسیالیستی حاکم است که با استفاده از عناصری چون موسیقی و آوا و طراحی صحنه مینیمال به حال و هوایی اکسپرسیونیستی منتهی شده است.

او در ادامه در ارتباط با رویکرد خود در تولید آثار نمایشی گفت: در نمایش های پیشین سبک های مختلفی را آزموده بودم. «گمشده در یانکرز» فضایی فانتزی داشت، «خرده جنایت های زن و شوهری» در قالبی کلاسیک ارائه شد، در «پچپچه های پشت خط نبرد» رویکردی رئالیستی را تجربه کردم و بعد از دوسال اجرای این نمایش به فضایی سوررئال رسیدم که در نمایش «من اسکار هستم» تجلی پیدا کرد. آخرین تجربه ام پیش از « دیسکانکت» هم نمایش « اضطراری» بود که به شیوه جریان سیال ذهن شکل گرفته بود و با استقبال زیادی هم روبه رو شد. من استاد کارگردنی نیستم و  اصولاً در تئاتر به دنبال یادگیری هستم. علیرغم اینکه اکنون درموقعیتی قرار دارم که می توانم تهیه کنندگان حرفه ای تئاتر را برای سرمایه گذاری روی نمایش هایم داشته باشم، ترجیحم این است که از گیشه تئاتر دوری کنم و بتوانم در مسیر تجربه گری هایم در حوزه تئاتر به راهم ادامه بدهم. مایلم در این ارتباط نقل قولی از آقای سمندریان بیاورم که می گفت؛ ما هرچقدر هم یاد بگیریم باز هم چیزهای کمی می دانیم.

این کارگردان تئاتر همچنین در توضیح چگونگی شکل گیری نمایش دیسکانکت بیان کرد: همزمان با آماده سازی این نمایش در تدارک آغاز  ساخت اولین فیلم بلند خود هم بودم که کار را با دشواری های زیادی مواجه می کرد و انرژی بسیاری می طلبید. در این شرایط بود که در اولین مرحله از کار روی نمایش دیسکانکت وارد رفاقت و فضای صمیمانه ای با اعضای گروهم شدم و همین فضا بود که در نهایت موجب شد بتوانیم کار را به شکلی که مطلوب به نظرمان برسد به سرانجام برسانیم.

ستاری در ادامه در ارتباط با بازخوردهای اجرای این نمایش گفت: واقعیت این است که تا امروز بازخوردهای بسیار متفاوتی از مخاطبین نمایش دریافت کرده ایم که طیف های مختلفی از ارتباط گیری با این اثر را نشان می دهد.گروهی از مخاطبین با سیال بودن روایت در این اثر ارتباط برقرار کرده اند و عده ای هم به گفته خود نتوانسته اند آنطور که لازم است فضای نمایش را درک کنند. در اینجا باید تاکید کنم که برای من تماشاگر آثارم ارزش صد در صدی دارد؛ اما در عین حال از مخاطبین آثار نمایشی خواهش دارم که وقتی به تماشای یک اثر می نشینند عقبه و پیشینه کارگردانان و گروه های نمایشی را هم مد نظر داشته باشند و شاید مهم تر از آن جهان زیبایی شناسی، کارگردانی و نویسندگی اثر را با دقت دنبال کنند. این مسئله برای من بسیار اهمیت دارد که مخاطب آثارم مجموعه تجربه هایی را که در تئاتر صورت می دهم دنبال کند. به جز این که تمایل دارم مخاطب به دیدن تجربه های بعدی ام بنشیند و مجموعه تجربه هایی را که در این مسیر پیش می برم  دنبال کند، شخصاً در تئاتر به دنبال دیده شدن نیستم. اعتقاد دارم باید در فضای تئاتر باید با هم بیشتر مهربان باشیم و از همدیگر حمایت کنیم و بیشترین سهم از این حمایت ها نیز باید متوجه گروه های نمایشی و به ویژه بازیگران جوان و کم تجربه تر تئاتر باشد. واقعیت این است که اغلب این بازیگران برای تولید و آماده سازی نمایش ها تلاش  بسیاری می کنند و ساعت ها و روزهای متمادی را در جلسات تمرین می گذرانند. حتی عده ای از این این بازیگران با دشواری و زحمت های مضاعف از مسافت های دور و حتی شهرهای دیگر در نمایش ها حضور پیدا می کنند که ضرورت دارد نتیجه کارشان دیده شود و تماشاگران تئاتر بیش از هر چیز زحمات و تلاش های آنان را مد نظر قرار بدهند.