شوایک! ای‌کاش آخرین پیش‌بینی تو درست نباشد...

آرامش همان چیزی است که شوایک و سگ‌هایش و خانم مولر می‌خواهند. همان چیزی است که مردم در کافه می‌خواهند. جدا از سیاست و جنگ و اختلافات قومی و قبیله‌ای. شوایک تلاش می‌کند و به نتیجه نمی‌رسد. او با ساده‌دلی می‌خواهند بگوید که "جنگ" به نفع هیچ‌کس نیست. همه پیش‌بینی‌های شوایک درست از آب درمی‌آید. همین باعث می‌شود کمی وهم در ذهن و تمام وجود من تلاطم یابد. نگاه عاشقانه‌ی شوایک به زندگی (بااینکه او کمی شیرین‌عقل به نظر می‌رسد) حقیقتی است که در ضمیر پاک هر انسانی وجود دارد.
دغدغه‌ی آقای حمیدرضا نعیمی به‌عنوان کارگردان از دید شوایک با بازی دلپذیر آقای فرهاد آییش به‌طور کامل نشان داده می‌شود و البته همه‌ی بازیگران به‌خوبی در اختیار ایده‌ی نمایشنامه قرارگرفته و کیفیت روایت را تا حد مطلوبی بالابرده‌اند. بازی‌ها همگی به نسبت یکدیگر همگی موفق دیده می‌شوند. فرهاد آییش استاد و بازیگری است که می‌شود باکمال میل برایش ایستاد و کف زد.امان از روزی که ذائقه‌ی مخاطبین بر نیروی مولد هنرمند تأثیر بگذارد و این همان آسیبی است که در دوران خرابی اقتصاد همچون موریانه پایه‌های میز چوبی زیبای هنر نمایش را می‌جود. بازیگر نقش مولر (خانم نازی) بااینکه اطوار های درشتی بروز میدهد اما توانسته است تصویر درستی از نقش یک زن زحمت کش را نشان دهد که می تواند معشوقه ی مرد خوش دلی همچون شوایک باشد. او حرکات و کنش هایش درشت اما با دقت و سنجیده در ترکیب صحنه ها قرار میگرفت. جدیت در عملکرد گروه انرژی خوبی را در بیشتر صحنه به وجود آورده بود. ما در صحنه ی تالار وحدت، اثری را شاهد هستیم که ما را در لحظه هایی که کم هم نیستند به یاد تابلوهای نقاشی مشهوری با موضوع جنگ و آزادی می اندازد. در این میان مهران رنج بر وقتی بر صحنه ظهور یافت میخواستم با دقت ببینم تا مثل همیشه همچون دوستانی قدیمی، بعد از اجرا به ایراد های بنیادی از او بگیرم و تحریکش کنم تا با جدیت بیشتری نقش اش را اجرا کند و روی مرا کم کند؛ اما اینبار مهران توانست بحث بعد از اجرا را کوتاه کند. ورود اش به صحنه غیر منتظره طراحی شده بود و مملو از بازیگرانی بود که همه مثل او پوشیده بودند. همیشه شاهد تلاش او برای بازی‌های درست بودم. او بسیار خوب در اختیار ایده های کارگردانش قرارگرفته است.
متن در برخی از صحنه به درستی از موسیقی دراماتیک بهره می گیرد اما این تلاش تا پایان کار برای انتقال محتوا ادامه نمی یابد. با این حال شکل موسیقیایی تازه ای را تئاتر های تهران شاهد هستیم که امید بخش است. موسیقی در این سرزمین همیشه با محدودیت روبرو بوده است و این روزها هنرمندان در آثارشان بیش از پیش به بهره برداری از هنر موسیقی می پردازند. حتی به نظر می‌رسد می‌شود امسال را، سال تیاترهای موزیکال نامید.
متنی که آقای نعیمی نگاشته مرا بسیار به یاد فیلم "فارست گامپ" می اندازد و احساس درستی از جنگ و زندگی و تقابل این دو عنصر متضاد را ایجاد می‌کند؛ و در پایان ضمن گفتن خدا قوت به همه گروه اجرای امیدوارم...
 آخرین پیش‌بینی شوایک درست نباشد.